Αναμενόμενα ήταν τα μέτρα που αποφάσισαν, χωρίς καμιά ιδιαίτερη συζήτηση, οι υπουργοί των «25» την περασμένη Τετάρτη. Μέτρα που αφορούν κυρίως την παρακολούθηση των επικοινωνιών (κινητά, Ιντερνετ κ.λπ.) και που έρχονται να προστεθούν στο τρομο-πλαίσιο που διαμορφώνεται με ραγδαίους ρυθμούς τα τελευταία χρόνια. Με πρόσχημα την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», τα ευρωπαϊκά αστικά κράτη αρνούνται τις αρχές του διαφωτισμού, που κάποτε είχαν αποτελέσει τη βάση συγκρότησής τους, αντιγράφοντας τις τακτικές των φασιστικών καθεστώτων του μεσοπόλεμου, για τον έλεγχο της ζωής των πολιτών τους, ώστε να εξασφαλίσουν την απόλυτη υπακοή και να αποτρέψουν όχι τα χτυπήματα από το εξωτερικό (ξέρουν πολύ καλά ότι έναντι αυτών δεν μπορούν να κάνουν τίποτα), αλλά κάθε ενεργή αμφισβήτηση στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική τους.
Την καταγγελία αυτών των μέτρων την κατανοούμε και τη θεωρούμε επιβεβλημένη. Τα κλαψουρίσματα δεν μπορούμε να δεχτούμε. Και ειδικά εκείνα τα κλαψουρίσματα που φαινομενικά έχουν διπλό στόχο, στην ουσία όμως καταριούνται κυρίως εκείνες τις μαχητικές ομάδες που συμμετέχουν με πολεμικά μέσα στον πόλεμο κατά του ιμπεριαλισμού. Η «τρομοκρατία» φταίει, γιατί με τη δράση της σπρώχνει τις κυβερνήσεις στη λήψη αυταρχικών μέτρων, κλαψουρίζουν πολλοί αστοφιλελεύθεροι και αριστεροί του γλυκού νερού.
Και γιατί θα έπρεπε οι «τρομοκράτες» να δίνουν την παραμικρή σημασία στα μέτρα που παίρνουν οι δυτικές κυβερνήσεις μετά τα χτυπήματά τους; Εδώ οι αγωνιστές τους δίνουν την ίδια τους τη ζωή στον πόλεμο κατά του ιμπεριαλισμού κι αυτοί θα σκεφτούν ότι είναι κακό που παρακολουθείται το κινητό του κάθε φλώρου που κανονίζει με τη γκόμενα τη συμμετοχή τους στο αυριανό χαρούμενο χάπενινγκ με τις σφυρίχτρες και τα μπαλονάκια; Ας κρατήσουμε τουλάχιστον τη σοβαρότητά μας.
Το πρόβλημα δεν είναι των αγωνιστών που σχεδιάζουν και εκτελούν τα πολεμικά χτυπήματα (γι’ αυτό και από την πλευρά τους δεν ακούσαμε ποτέ κλαψουρίσματα για τα μέτρα των δυτικών κυβερνήσεων, αλλά μόνο χλευασμό για την αναποτελεσματικότητά τους). Το πρόβλημα είναι δικό μας. Των πολιτών στα κράτη της Δύσης και ειδικά εκείνων των πολιτικών και κοινωνικών ομάδων που διακηρύσσουν ότι είναι αντικαπιταλιστικές. Εμείς είναι που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι υπερασπιζόμαστε, τι θέλουμε.
Θέλουμε την ησυχία μας; Θέλουμε να λειτουργούμε ως μια χαρούμενη αντιπολίτευση στον καπιταλισμό, διάγοντας ήρεμο πολιτικό βίο στα όρια της αστικής νομιμότητας; Αν ναι, τότε έχουμε δίκιο να καταριόμαστε τους «πολεμοχαρείς τρομοκράτες» που μας χαλάνε την ησυχία. Αν όχι, τότε πρέπει να διατυπώσουμε ξεκάθαρα τις απόψεις μας. Αν ο ορίζοντάς μας είναι η αστική δημοκρατία, τότε ας ενωθούμε με όλους τους αστούς φιλελεύθερους, με τους ρομαντικούς εραστές του διαφωτισμού, ας εξοπλιστούμε με πυρσούς και ας βγούμε σε νυχτερινές λαμπαδηδρομίες οιμωγών και καταγγελιών. Αν η αστική δημοκρατία δεν μας χωράει, αν πίσω από τη σάπια βιτρίνα της βλέπουμε τη δικτατορία του κεφάλαιου, τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, ας οργανωθούμε για την ανατροπή της. Ας βρούμε εκείνες τις τακτικές που θα μας επιτρέψουν να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις για το τσάκισμα του καπιταλισμού.
Μάλλον, όμως, αυτή η διακήρυξη έχει ίδια αξία με τις διακηρύξεις των παπάδων για τον παράδεισο και την κόλαση. Μάλλον μας αρέσει η σάπια αστική δημοκρατία. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να συγκινηθούμε καν από τις μεγάλες πράξεις αντίστασης.