♦ Τέλος ανοχής! Ενότητα και αγώνας διαρκείας. Εφτασε η ώρα. Ολες/όλοι στις Γ.Σ. και τις κινητοποιήσεις του κλάδου μας (ΟΛΜΕ)
Ωστε υπήρξε ανοχή απέναντι στην κυβέρνηση και της πολιτικής της. Από ποιους; Από τους εργαζόμενους; Από την ΟΛΜΕ; Η αφίσα δεν ξεκαθαρίζει το τοπίο. Υπάρχει, αλήθεια, γραφειοκράτης με τάσεις δημόσιας αυτοκριτικής; Σαφέστατα όχι. Στο κάτω-κάτω, η ηγεσία της ΟΛΜΕ, όπως κάθε σοβαρή γραφειοκρατική ηγεσία που σέβεται τον εαυτό της, το ρόλο της, λίγο ως πολύ κινήθηκε στην πεπατημένη. Επισκέψεις στα υπουργεία, συνεντεύξεις Τύπου, ημερίδες, καμιά ψιλοεικοσιτετράωρη, συμμετοχή -αγωνιστική πάντα- στις κινητοποιήσεις της ΑΔΕΔΥ. Εδωσε τη μάχη. Οι εργαζόμενοι ήταν αυτοί που είχαν ανοχή απέναντι στην κυβέρνηση. Τώρα, όμως, που εξαντλήθηκε η ανοχή τους, κατά τη διαπίστωση και την προτροπή της αφίσας, τώρα που έφτασε η ώρα που περίμενε η ηγεσία του κλάδου, τώρα να δείτε αγώνες, τώρα να δείτε πράματα και θάματα. Αν δεν τα δείτε, δεν πειράζει. Υπάρχει και του χρόνου. Υπάρχει και του παραχρόνου. Γιατί η ανοχή απέναντι στην κυβέρνηση είναι κακή. Προς τη γραφειοκρατία καλή. Κάλλιστη.
♦ Ενας άλλος κόσμος είναι αναγκαίος (Πρωτοβουλία Γένοβα – ΣΕΚ)
Από το εφικτός στο αναγκαίος. Από την ρεαλιστικότητα στο αναπόφευκτο μιας αντικειμενικής διαδικασίας. Γιατί άλλαξε το «εφικτός» με το «αναγκαίος» το ΣΕΚ; Για να μην αντιγράψει τους ανταγωνιστές; Ή γιατί βλέπει πιο μακροπρόθεσμα τα πράγματα και θέλει να εξοπλίσει ιδεολογικά τα μέλη του και τις μάζες; Δυσκολεύεστε να απαντήσετε, το ξέρω. Γιατί δεν έχετε σοβαρούς προβληματισμούς. Ο σοβαροί προβληματισμοί πάνε με τις σοβαρές οργανώσεις. Είναι τεράστιο πολιτικό πρόβλημα το αν ο «άλλος κόσμος» είναι «εφικτός» ή «αναγκαίος». Το ότι είναι άλλος κόσμος, αδιευκρίνιστος, δεν ενδιαφέρει, δεν πειράζει, δεν ενοχλεί. Ισα-ίσα, διευκολύνει. Γιατί όταν λέμε άλλος εννοούμε τα πάντα και καταλήγουμε σ’ έναν άλλο καπιταλισμό. Αυτός ο άλλος, αυτός ο άλλος, είν’ ευεργέτης μου μεγάλος.
♦ Στο γκρίζο φόντο της πόλης μια πινελιά κόκκινη (ΣυνΠολίτες)
Γιατί όταν είναι για εκλογές, για διαχείριση, για εξουσία, η καλή αριστερά, η φωτισμένη αριστερά, η δημιουργική αριστερά, η σύγχρονη αριστερά, αποκτάει μια ποιοτικότητα, μια νοσταλγία, μια καλλιτεχνική διάθεση; Από τη μια μεριά του λόφου, απ’ αυτή που θέλουν να βλέπει ο κόσμος, γιατί από την πίσω, από τη σκοτεινή, τα συντροφικά μαχαιρώματα πάνε σύννεφο. Ξεφύγαμε. Κατευθείαν ο νους μας στο κακό. Κατευθείαν στη μιζέρια και στις μικρότητες. Το θέμα μας είναι να γίνει κάτι καλό. Κάτι ποιοτικό, κάτι ανεβασμένο. Πώς να γίνει όμως, αγαπητοί ΣυνΠολίτες, όταν αποδεχόμαστε εκ προοιμίου ότι έτσι κι αλλιώς το φόντο θα είναι γκρίζο; Στο γκρίζο φόντο, στο γκρίζο τοπίο, ό,τι πινελιά και να βάλεις γκρίζο θα μείνει. Ψυχρό και απάνθρωπο.
