Μετά την «Θεϊκή Παρέμβαση», άλλη μια αξιόλογη πολιτική ταινία από την Παλαιστίνη. Για την ακρίβεια, πολιτικό θρίλερ, αφού ο σκηνοθέτης σωστά παραλλήλισε την κατεχόμενη Δυτική Οχθη με την… Αγρια Δύση. Πρόκειται για τις τελευταίες 48 ώρες δύο παλαιστίνιων κομάντο, που στέλνονται σε μια αποτυχημένη αποστολή αυτοκτονίας. Ρίσκο, αγωνία, κυνηγητό, αμφιταλαντεύσεις, ερωτήματα και επιχειρήματα όλων των πλευρών, συνθέτουν μια καλογυρισμένη ταινία, παρά το γεγονός ότι τα γυρίσματα συνάντησαν τρομακτικές δυσκολίες εξαιτίας κυρίως των ισραηλινών επιθέσεων που ανάγκασαν έξι γερμανούς τεχνικούς να εγκαταλείψουν τη χώρα.
Επί της ουσίας, ο σκηνοθέτης προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις δύο πολιτικές γραμμές που τα τελευταία αρκετά χρόνια διατρέχουν το σώμα της παλαιστινιακής κοινωνίας. Από τη μια η επίσημη γραμμή του Αραφάτ και του διαδόχου του για συμβιβασμό με κάθε κόστος στο όνομα της ειρήνης και από την άλλη η αδυσώπητη επίγνωση ότι χωρίς τις ηρωικές θυσίες των κομάντο αυτοκτονίας ο αγώνας θα σβήσει. Παρά τη διαφαινόμενη αποστασιοποίηση, ταλάντευση και προβληματισμό του Χάνι Αμπού-Ασαντ απέναντι σ’ αυτό που αποκαλείται «αδιέξοδα της τρομοκρατίας», η ζυγαριά για τον προσεκτικό θεατή γέρνει στην άποψη για το τι η κατοχή εξαναγκάζει τους ανθρώπους να κάνουν. Το κρίσιμο ερώτημα που θέτει κάποια στιγμή ο ένας εκ των δύο κομάντο (τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει με τη θυσία μας, έτσι δεν είναι;) παίρνει τη μοναδικά σωστή απάντηση: τίποτα δεν θ΄ αλλάξει, όμως αυτή είναι η μόνη δυνατή συνέχεια του αγώνα μας. Εμείς θα προσθέταμε μια ακόμη ερώτηση-απάντηση: θα εγκατέλειπαν ποτέ οι Ισραηλινοί έστω αυτούς τους λίγους συνοικισμούς εποίκων, αν δεν υπήρχαν οι καμικάζι αυτοκτονίας;
Ασφαλώς, η ταινία αυτή δεν αποτελεί ύμνο στους ήρωες-αυτόχειρες. Εξάλλου, υπάρχει ανάγκη η ταινία να συναντήσει ένα ευρύτερο κοινό. Τα ερωτήματα που τίθενται είναι επίσης υπαρκτά. Αν δεν ήταν, θα κυβερνούσε ο Αμπάς. Ομως, σ’ αυτή την ταινία διαφαίνεται επίσης ο ρεαλισμός και ο δυναμισμός των απόψεων της Χαμάς και των αντίστοιχων οργανώσεων και η επιρροή τους στην κοινωνία. Σε τελική ανάλυση, η ανάγκη της επιβίωσης και της ειρηνικής ζωής, σε αντίθεση με τον απεγνωσμένο αγώνα των καμικάζι, δεν είναι παρά ένα σχεδόν πλαστό δίλημμα του οποίου το δεύτερο σκέλος φροντίζει να ενισχύει κάθε μέρα ο εχθρός. Ο Χάνι Αμπού-Ασαντ, ανεξάρτητα από τις προσωπικές του προθέσεις, δύσκολα θα μπορούσε να υποστηρίξει κάτι άλλο.