«Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή έχει ανάγκη από μία ενιαία και δυνατή φωνή, που να λέει ρητά σε όλους ότι θέλουμε, μπορούμε και θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται, με όποιο κόστος, για να βγάλουμε την πατρίδα μας από την κρίση». Σήκωσε ξανά τα γαλανόλευκα λάβαρα ο Παπανδρέου (συνέντευξη στο «Εθνος της Κυριακής»). Οπως ακριβώς σήκωναν τα γαλανόλευκα λάβαρα εκείνοι που ορκίστηκαν πίστη στον Φύρερ και κυνηγούσαν τους αγωνιστές της Αντίστασης, έτσι και οι σύγχρονοι δωσίλογοι εξαπολύουν τα κύματα των επιθέσεών τους ενάντια στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, επισείοντας την απειλή της καταστροφής και φουσκώνοντας τα στήθη τους για τη σωτηρία της πατρίδας.
«Και δεν κάνω πίσω για τη σωτηρία της χώρας», δηλώνει ο Παπανδρέου, φτύνοντας κατάμουτρα τον ελληνικό λαό, τον οποίο έχει βάλει στη μέγκενη και τον στύβει, για να του πάρει και την τελευταία ικμάδα. Πατριωτικά λάβαρα σείει ακόμα και ο Δασκαλόπουλος, ο πρόεδρος των βιομηχάνων. Ο βιομήχανος που πούλησε τη βιομηχανία του και «πάρκαρε» τα λεφτά σ’ ένα fund με έδρα το Λουξεμβούργο, το οποίο σίγουρα κερδοσκοπεί και με το ελληνικό κρατικό χρέος, παραδίδει μαθήματα πατριωτισμού και κορδώνεται σαν δικτατορίσκος.
Ο εκβιασμός δεν πρέπει να περάσει. Οταν αυτοί κλαίνε για τον κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας, σχεδιάζουν τα νέα μέτρα για τη χρεοκοπία των εργαζόμενων. Μας έχουν ρίξει σ’ ένα βαρέλι δίχως πάτο και μας νανουρίζουν με εθνικά άσματα, για να κυλάμε χωρίς αντίσταση.
Για να υπάρξει αντίσταση πρέπει να φύγει από τη μέση το εθνικό συμφέρον και να μπει μπροστά το ταξικό συμφέρον. Δεν είναι ίδια η δική μας πατρίδα με την πατρίδα του Παπανδρέου και του Δασκαλόπουλου. Αυτοί κοιτάζουν τα κέρδη μιας χούφτας πλουτοκρατών, ξένων και ντόπιων, ενώ εμείς κοιτάζουμε την επιβίωση. Πραγματική αλλαγή της κατάστασης θα υπάρξει μόνο όταν οι εργαζόμενοι διακηρύξουν ότι δεν τους ενδιαφέρει οποιαδήποτε συζήτηση περί χρέους και κινδύνου χρεοκοπίας και παρουσιάσουν τα δικά τους ταξικά αιτήματα. Αλλιώς, θα έχουμε συνέχεια ένα πολιτικάντικο παιχνίδι ανάμεσα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, διανθισμένο με εκτονωτικές 24ωρες απεργίες από καιρού εις καιρόν.
Πώς, όμως, να βγει μπροστά το ταξικό συμφέρον και να κυριαρχήσει, όταν το κοινοβουλευτικό σύστημα ζει και βασιλεύει, όταν τα αστικά ΜΜΕ εξακολουθούν να είναι η μοναδική πηγή ενημέρωσης, όταν η εργατική τάξη λειτουργεί σαν αντικείμενο και όχι σαν υποκείμενο της πολιτικής; Για να πάψουμε να κινούμαστε κάτω από ξένες σημαίες πρέπει να ράψουμε τις δικές μας. Πραγματικές ταξικές σημαίες, όχι κάλπικες. Σημαίες που θα υποδηλώνουν την ανεξάρτητη πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης, που απαιτεί τα πάντα, γιατί αυτή τα δημιούργησε.