Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν το σύστημα, θα τις είχαν κάνει παράνομες, έγραφε πριν από ενάμισι αιώνα ο Μαρξ και οι Αμερικάνοι έσπευσαν να συμφωνήσουν μαζί του στην Παλαιστίνη, με τη διαφορά ότι επιχειρούν να ακυρώσουν τις εκλογές όχι γιατί η Χαμάς θα ανατρέψει το οικονομικοκοινωνικό σύστημα σ’ αυτή την κατεστραμμένη χώρα, αλλά γιατί δεν ευθυγραμμίζεται με την πολιτική τους. Δεν έχει σημασία που οι διεθνείς παρατηρητές από 22 χώρες – μεταξύ των οποίων και ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ - συμφώνησαν ότι οι εκλογές έγιναν με υποδειγματικό τρόπο (ο Κάρτερ, μάλιστα, υποστήριξε ότι η Χαμάς νίκησε αδιαμφισβήτητα και απολύτως τίμια). Δεν έχει σημασία που οι Σιωνιστές έκαναν τα πάντα για να εμποδίσουν την εκλογική κάθοδο της Χαμάς, φτάνοντας στο σημείο να απαγορεύσουν την προεκλογική εκστρατεία των υποψηφίων της στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και να φυλακίσουν ορισμένους απ’ αυτούς. Ούτε έχει σημασία η στάση των Σιωνιστών μετά τις εκλογές, που πάγωσαν τη μεταβίβαση των φόρων ύψους 45 εκατ. δολαρίων, που συλλέγει το Ισραήλ για λογαριασμό της Παλαιστινιακής Αρχής κάθε μήνα, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να μείνουν απλήρωτοι 140.000 Παλαιστίνιοι.
Και φυσικά δεν έχει σημασία ότι αυτές οι εκλογές έγιναν με μια τεράστια συμμετοχή του λαού, κοντά στο 80%, παρά τις τεράστιες δυσκολίες στη μετακίνηση ακόμα και με την αναδίπλωση του ισραηλινού στρατού έξω απ’ τις πόλεις. Σημασία έχει που η Χαμάς δεν αποκηρύσσει τον ένοπλο αγώνα και δεν αναγνωρίζει το Ισραήλ. Ακόμα κι αν το Ισραήλ δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα στη ζωή 4 εκατομμυρίων Παλαιστίνιων στη Δυτική Οχθη και τη Λωρίδα της Γάζας και την επιστροφή στις εστίες τους άλλων 4 εκατομμυρίων Παλαιστίνιων προσφύγων.
Από κοντά και η «διεθνής κοινότητα» που μέσω του Κουαρτέτου κραδαίνει απειλητικά το μπαμπούλα της διακοπής της οικονομικής βοήθειας στην Παλαιστίνη, αν η Χαμάς δεν αποκηρύξει τη βία, δεν αναγνωρίσει το Ισραήλ και δεν αποδεχτεί τον «οδικό χάρτη». Αντί να πιέσουν το θύτη πιέζουν το θύμα, απάντησε η Χαμάς, που αρνείται να ενδώσει και συσφίγγει τις σχέσεις της με τη Τζιχάντ, όπως φάνηκε από την τελευταία μεταξύ τους συνάντηση.
Ομως, δεν είναι μόνο οι ιμπεριαλιστές που αξιώνουν απ’ τη Χαμάς να τους δώσει γη και ύδωρ. Είναι και τα αραβικά κράτη με πρώτη και καλύτερη την Αίγυπτο. Σε συνάντηση που είχαν την περασμένη Τετάρτη στην Αίγυπτο ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς – που κάθεται άνετα στην καρέκλα του παρά το χαμό που γίνεται στο εσωτερικό της παράταξής του για να παραιτηθεί – με τον Αιγύπτιο πρόεδρο Χόσνι Μουμπάρακ και τον επικεφαλής της αιγυπτιακής ΚΥΠ Ομάρ Σουλεϊμάν (που είχε λειτουργήσει πολλές φορές στο παρελθόν ως διαμεσολαβητής μεταξύ Χαμάς και Φατάχ), ο τελευταίος δήλωσε στους δημοσιογράφους προκλητικά: «Πρώτα θα πρέπει να δεσμευτεί η Χαμάς ότι θα σταματήσει τη βία. Δεύτερον ότι θα γίνει δόγμα της η δέσμευση σε όλες τις συμφωνίες που υπογράφτηκαν με το Ισραήλ (σ.σ. από το Οσλο μέχρι τον αμερικανόπνευστο «οδικό χάρτη»). Τρίτον, θα πρέπει να αναγνωρίσουν το Ισραήλ». Διαφορετικά, «εάν δεν το κάνουν αυτό, ο Αμπού Μάζεν (Μαχμούντ Αμπάς) δεν θα τους ζητήσει να σχηματίσουν κυβέρνηση. Ο Αμπού Μάζεν θα επιδιώξει να σχηματίσει κυβέρνηση με άλλα κόμματα»! Κατέληξε λέγοντας ότι, «αν δεν δεχτούν να δεσμευτούν σ’ αυτά τα σημεία, κανένας δεν πρόκειται να συνδιαλλαγεί μαζί τους»!
Η Χαμάς μπορεί να νίκησε, ίσως όμως και να μη γίνει ποτέ κυβέρνηση. Αυτή θα είναι μια νίκη της «δυτικής δημοκρατίας».
