Εντυπωσιασμένη από τη γοργή πρόοδο της Κίνας στο δρόμο του σοσιαλισμού επέστρεψε από τη μακρινή χώρα η αντιπροωπεία του ΚΚΕ, που είχε επικεφαλής της την ίδια τη γραμματέα Αλ. Παπαρήγα. Αυτό συνάγεται από τα ρεπορτάζ που αναδημοσιεύτηκαν στο επίσημο όργανο του κόμματος.
Διαβάσαμε, για παράδειγμα, ότι στις συναντήσεις που είχε η ελληνική αντιπροσωπεία στην έδρα του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚ Κίνας «συζητήθηκαν ζητήματα οικονομίας στο πλαίσιο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που ακολουθεί το ΚΚ Κίνας με άξονες το άνοιγμα προς τον έξω κόσμο και το στόχο επίτευξης αρμονικής κοινωνίας με γνώμονα τις σοσιαλιστικές αρχές» («Ριζοσπάστης», 20.4.06). Διαβάσαμε επίσης ότι «η επίσκεψη στην Κίνα ολοκληρώθηκε με επαφές στον μεικτής ιδιοκτησίας όμιλο ατσαλιού “ΒΑΟ”, στα περίχωρα της Σαγκάης, τον 6ο όμιλο στην παγκόσμια κατάταξη παραγωγής ατσαλιού», όπου «πραγματοποιήθηκε συνάντηση με τον αναπληρωτή πρόεδρο του ομίλου Γουό Γιαν, και γραμματέα της κομματικής επιτροπής του ομίλου, ο οποίος ενημέρωσε την αντιπροσωπεία τόσο για τις δραστηριότητες του ομίλου, όσο και της κομματικής οργάνωσης» (ωραίος ο κύριος Γιαν, συνδυάζει με χάρη την ιδιότητα του καπιταλιστή μάνατζερ μ’ αυτή του κομματικού κομισάριου). Κι ακόμη, μάθαμε για την επίσκεψη στην πόλη Σουτζού, όπου «η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ συναντήθηκε με εκπροσώπους της διεύθυνσης του ομώνυμου Βιομηχανικού Πάρκου, το οποίο ιδρύθηκε το 1994, και σήμερα, μέσα από συνεργασίες και ερευνητικά προγράμματα με 9.000 κινεζικές επιχειρήσεις και άλλες 2.200 ξένες, αντιπροσωπεύει το 25% του εθνικού ΑΕΠ» («Ριζοσπάστης», 26.4.06).
Οπως βλέπουμε, το πρόγραμμα της επίσκεψης ήταν επικεντρωμένο στην οικονομική διάσταση του «κινέζικου σοσιαλισμού». Αυτού του άγριου καπιταλισμού, που έχει μετατρέψει εκατοντάδες εκατομμύρια κινέζους προλετάριους και μισοαγρότες σε σύγχρονους δούλους, που εργάζονται υπό τις πιο άθλιες συνθήκες, με μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις, με μεροκάματα πείνας, χωρίς στοιχειώδη μέτρα ασφάλειας (οι απανωτές μαζικές δολοφονίες στα κινέζικα ανθρακορυχεία είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα), συσσωρεύοντας πλούτη στα ταμεία όχι μόνο της κινέζικης νέας μπουρζουαζίας, αλλά και των μεγαλύτερων μονοπωλιακών ομίλων Αμερικής και Ευρώπης. Η Κίνα είναι σήμερα η ατμομηχανή του παγκόσμιου καπιταλισμού. Αυτό το γνωρίζουν οι πάντες, εκτός από την ηγεσία του Περισσού, που αναμασά τη φτηνιάρικη κινέζικη προπαγάνδα περί «σοσιαλιστικής οικοδόμησης με άξονες το άνοιγμα προς τον έξω κόσμο και το στόχο επίτευξης αρμονικής κοινωνίας με γνώμονα τις σοσιαλιστικές αρχές».
Αρκετοί, αναλογιζόμενοι τη μακρά παράδοση του Περισσού στο «επιχειρείν», θα πουν (όχι άδικα) πως η Παπαρήγα αναζήτησε στη μακρινή Κίνα εταίρους για νέες μπίζνες. Αυτό θα το μάθουμε κάποια στιγμή, όπως είχαμε μάθει και για τις άφθονες κομματικές επιχειρήσεις που έκαναν μπίζνες με το πάλαι ποτέ «σοσιαλιστικό στρατόπεδο» (τότε που η Κίνα συγκαταλεγόταν στα «δεκανίκια του ιμπεριαλισμού»). Προς το παρόν, όμως, αυτό ας τ’ αφήσουμε στην άκρη. Ας μείνουμε στις ιδεολογικές και πολιτικές παραμέτρους του ζητήματος. Ας μείνουμε στο πρότυπο που προτείνεται. Ο αγριανθρωπικός κινέζικος καπιταλισμός, ο εργασιακός και κοινωνικός μεσαίωνας, προτείνεται ως σύγχρονο σοσιαλιστικό πρότυπο!
Π.Γ.