Για μια ακόμη φορά, ο Δημήτρης Κουφοντίνας είχε τη γενναιότητα να σταθεί μπροστά σ’ έναν άνθρωπο που τραυματίστηκε στο χτύπημα της 17Ν κατά Παλαιοκρασά και να του εκφράσει την ειλικρινή του θλίψη. Δεν έψαξε λόγια δικαιολογίας. Μίλησε ευθέως για τραγικό λάθος της οργάνωσής του. Δεν προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από το πολύχρονο παρελθόν, στη διάρκεια του οποίου ουδείς αθώος άνθρωπος χτυπήθηκε, πέρα από τους επιλεγμένους στόχους. Ανέλαβε την πολιτική ευθύνη και στο ανθρώπινο και στο πολιτικό επίπεδο.
Το σημειώνουμε, γιατί και αυτή η συμπεριφορά προσφέρεται για συγκρίσεις. Θυμηθείτε πως χαρακτηρίζουν οι ιμπεριαλιστές τις μαζικές δολοφονίες αμάχων. Τον βομβαρδισμό ενός κομβόι αμάχων στη Γιουγκοσλαβία, ενός γαμήλιου γλεντιού στο Αφγανιστάν, ενός δημοτικού σχολείου και μιας λαϊκής αγοράς στο Ιράκ: Collateral damages. Παράπλευρες απώλειες! Και μιλάμε για μαζικά εγκλήματα, με εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες. Οι επαναστάτες δεν ψάχνουν δικαιολογίες, όταν από δικό τους λάθος χύνεται αθώο αίμα. Στέκονται με αληθινή συντριβή μπροστά στα θύματα. Κι είναι αυτή η συντριβή τους που ξεσκεπάζει την υποκρισία της αστικής κοινωνίας, που μιλάει για την «απόλυτη αξία της ανθρώπινης ζωής».
Γι’ αυτό λέμε, ότι η βία δεν είναι γενικά κακή, ένα ανήθικο κατηγόρημα. Οχι, η βία έχει πρόσημο. Πρόσημο πολιτικό και πρόσημο ηθικό. Πρόσημο ταξικό, εν τέλει.