Με εκφράσεις συμπάθειας και… κατανόησης απορρίφθηκε από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Πειραιά η πρώτη αίτηση διακοπής έκτισης της ποινής του λόγω ανήκεστης βλάβης της υγείας του, που υπέβαλε ο Σάββας Ξηρός. Η μόνη ανοχή που έδειξε το δικαστήριο ήταν η άνεση στη διαδικασία. Στην απόφαση, όμως, οι δικαστές εμφανίστηκαν «μπετόν», εφαρμόζοντας την πιο κατασταλτική ερμηνεία του γράμματος του ισχύοντος δικαίου, απολύτως αντίθετα προς το πνεύμα του.
Συγκεκριμένα, το δικαστήριο απέρριψε την αίτηση του Σάββα με το αιτιολογικό ότι οι δύο ιατροδικαστές και ο θεράπων γιατρός στο Γενικό Κρατικό δεν τεκμηρίωσαν άποψη για το χρονικό διάστημα διακοπής της φυλάκισής του. Τι άποψη, όμως να τεκμηριώσουν για το χρονικό διάστημα διακοπής της φυλάκισης για έναν άνθρωπο που χάνει συνεχώς το φως του και για τον οποίο εκκρεμούν τόσα χειρουργεία;
Ο ίδιος ο Σάββας, σε κατάσταση εμφανώς χειρότερη απ’ αυτή που τον είχαμε δει πριν από περίπου ένα χρόνο στο Πενταμελές Εφετείο Αναστολών Αθήνας (το οποίο είχε επίσης απορρίψει το αίτημά του για αναστολή εκτέλεσης της ποινής του, ώστε να φροντίσει την υγεία του και να μπορέσει στοιχειωδώς να παρακολουθήσει τη δίκη) περιέγραψε με τα εξής λόγια την κατάσταση που βιώνει: «Βρίσκομαι τέσσερα χρόνια σε διαρκή απομόνωση, μέσα σε ένα υπόγειο που βρίσκεται τρία μέτρα κάτω από τη γη. Ο σιδερόφρακτος φεγγίτης βλέπει σε μια στενή τάφρο σκεπασμένη με σχάρα υπονόμου στο ύψος του εδάφους, ενώ η αίθουσα ψυχαγωγίας είναι ένας τυφλός διάδρομος. Πρόσφατα έκανα το δωδέκατο χειρουργείο, ενώ πάνω από τα μισά έγιναν και ξανάγιναν λόγω της ειδικής αντιμετώπισης, καθώς υπάρχουν πάντα άλλες προτεραιότητες, ή λόγω εκδικητικότητας, εγκατάλειψης και γραφειοκρατίας. Τα μάτια είναι με εφτά επεμβάσεις σε πέντε χειρουργεία, ενώ το ιατρείο της φυλακής που έχει τη δυνατότητα μόνο παροχής πρώτων βοηθειών δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την επικείμενη τύφλωσή μου. Η σημερινή μέρα είναι η τελευταία για να περάσω την πόρτα και να δω αν έξω είναι μέρα ή νύχτα».
Οι δυο ιατροδικαστές που κατέθεσαν επιβεβαίωσαν τα λεγόμενά του. Επιβεβαίωσαν ότι στο νοσοκομείο της φυλακής δεν υπάρχει οφθαλμιατρείο και ότι εκ μέρους της διεύθυνσης της φυλακής υπάρχει και αργοπορία και αμέλεια στις μεταγωγές του Σάββα για ιατρικές εξετάσεις και θεραπεία. Κατέθεσαν ότι ο πολιτικός κρατούμενος πρέπει να μεταφερθεί σε ειδικό οφθαλμολογικό κέντρο, οι γιατροί του οποίου θα αποφασίσουν ποια θα είναι η θεραπεία και πόσο θα διαρκέσει. Ο οφθαλμίατρος Νίκος Μανιός ήταν πιο σαφής και στην περιγραφή της πάθησης και στην ανάγκη νοσηλείας σε ειδικό οφθαλμολογικό κέντρο.
Ομως, όπως είπαμε και στην αρχή, το δικαστήριο έμεινε στην πιο κατασταλτική ερμηνεία του γράμματος του νόμου. Στο τέλος, μάλιστα, ο πρόεδρος έστησε και «πηγαδάκι» με τους συνηγόρους και κάποια στιγμή ακούστηκε να λέει: «μη μου βάζετε ηθικά διλήμματα». Ηταν σαν να έλεγε: «Ξέρω ότι αυτός ο άνθρωπος δεν πρέπει να μείνει στη φυλακή, αλλά δεν έχω το θάρρος να τον βγάλω».
Πολιτική ήταν και αυτή η απόφαση. Γιατί ακόμα και ένα ανθρωπιστικό ζήτημα αποκτά άλλη διάσταση όταν αφορά έναν αντάρτη πόλεων. Οσοι νομικοί, γιατροί, διανοούμενοι έχουν φιλότιμο ας μιλήσουν. Ας μιλήσουν τώρα, γιατί αύριο θα είναι αργά. Ας αναλάβουν αυτοί να βγάλουν το Σάββα από το κάτεργο, μπας και μπορέσει να σώσει το 1/10 της όρασης που του έχει απομείνει. Υπάρχει άραγε φιλότιμο;
Δυο πάνοπλοι κουκουλοφόροι Ράμπο συνόδευαν το Σάββα Ξηρό και μέσα στη δικαστική αίθουσα. Οι συνήγοροι Γ. Κούρτοβικ και Γ. Γκουντούνας διαμαρτυρήθηκαν, διότι στις δικαστικές αίθουσες απαγορεύεται η παρουσία ενόπλων. Αμήχανος ο πρόεδρος στράφηκε αρχικά στην εισαγγελέα ζητώντας πρόταση. Η εισαγγελέας του είπε ότι είναι αποκλειστικά δική του αρμοδιότητα ως διευθύνοντα τη συζήτηση κι αυτός, αφού έχωσε το κεφάλι ανάμεσα στους ώμους του, ζήτησε από τους Ράμπο να βγάλουν τις κουκούλες τους. Αυτοί τον κοίταξαν προκλητικά, τον «έγραψαν» κανονικά και όταν επανέλαβε το αίτημά του απομακρύνθηκαν με προκλητικό τρόπο και στήθηκαν έξω από την αίθουσα. Κάτι ήταν κι αυτό…