Η «Ελευθεροτυπία» φυσικά δεν δημοσίευσε το κείμενο που της ζητήθηκε. Αυτή τη φορά, όμως, δε μπορούσε και να το κάνει γαργάρα, όπως έκανε τη δήλωση και την ανοιχτή επιστολή του Δ. Κουφοντίνα. Ετσι, την επόμενη μέρα δημοσίευσε στη στήλη των «πολιτικών παρασκηνίων» ένα σχόλιο που αποτελεί μνημείο ψευτιάς, λασπολογίας και κιτρινισμού. Το παραθέτουμε ολόκληρο, για να μπορέσουμε να το σχολιάσουμε.
Ελευθεροτυπία και λογοκρισία
Περίπου πενήντα άτομα εισέβαλαν χθες στα γραφεία της «Ελευθεροτυπίας» με πανό «ελευθεροτυπία ή λογοκρισία» και αξίωσαν -υπό την απειλή λιγότερο ειρηνικής μελλοντικής διαμαρτυρίας- τη δημοσίευση κειμένου προερχόμενου από «κινήσεις αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους» (αν και όχι όλους, όπως φαίνεται).
Επειδή ελευθεροτυπία σημαίνει το δικαίωμα δημοσίευσης ή μη δημοσίευσης, ενώ λογοκρισία είναι η απαγόρευση δημοσίευσης αλλά και η υποχρέωση δημοσίευσης συγκεκριμένων κειμένων, η «Ελευθεροτυπία» αρνείται και τη δεύτερη μορφή λογοκρισίας, απ’ όπου και αν προέρχεται.
ΥΓ.: Και δεν δέχεται μαθήματα δεοντολογίας από κανέναν.
«Ε»
Τα περί «εισβολής», «αξίωσης» και «απειλής λιγότερο ειρηνικής μελλοντικής διαμαρτυρίας» δεν αξίζει τον κόπο να τα σχολιάσουμε. Σημειώνουμε μόνο ότι αποκαλύπτουν μια εξουσιαστική αντίληψη σαν αυτή που εκφράζουν οι διάφοροι Πολύδωρες (καταλαβαίνει πολύ καλά ο Θ. Τεγόπουλος τι θέλουμε να πούμε). Πάμε λοιπόν στην ουσία.
Το κείμενο δεν υπογραφόταν από «κινήσεις αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους» αλλά από ΤΙΣ «Κινήσεις Αλληλεγγύης» (που γνωρίζει πολύ καλά η «Ε», διότι έχει δημοσιεύσει κείμενά τους) και «Συλλογικότητες και άτομα από τον αναρχικό, αντιεξουσιαστικό χώρο και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά». Μάλιστα, υπήρχαν εκεί αρκετοί «επώνυμοι» του χώρου, γνωστοί στα στελέχη της «Ε», γεγονός που δεν άφηνε καμιά αμφιβολία για την πολιτική ευρύτητα του διαβήματος.
Το «αν και όχι όλους» από πού το συμπέρανε η ιδιοκτησία της εφημερίδας; Γιατί δε δημοσίευσε το κείμενο, ώστε να μπορεί και ο αναγνώστης της να κρίνει; Γιατί του σερβίρει το δικό της συμπέρασμα ως γεγονός; Το κείμενο εξηγεί πολύ καλά τη στάση που έχει κρατήσει όλος αυτός ο χώρος απέναντι σε ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς κρατούμενους (άλλωστε, αυτά είναι γνωστά πράγματα) και καθ’ υπερβολήν εξηγήθηκαν και προφορικά στην ιδιοκτήτρια και τον εκδότη. Ομως, το ψέμα ήταν απαραίτητο για να δικαιολογηθεί η μη δημοσίευση.
Ετσι, ο αναγνώστης της «Ε» μένει με την απορία: τι στο καλό έγινε και πήγαν αυτοί οι 50 άνθρωποι να διαμαρτυρηθούν στην «Ε»; Τι προηγήθηκε; Και τι έγραφαν σ’ αυτό το κείμενο του οποίου τη δημοσίευση «αξίωσαν»; Αυτοί δεν είναι που είχαν πολλές φορές πρόσβαση στις στήλες της συγκεκριμένης εφημερίδας; Γιατί τώρα φτάνουν στο σημείο να «εισβάλλουν», να καταγγέλλουν, να «αξιώνουν»;
Πάμε παρακάτω. «Ελευθεροτυπία σημαίνει το δικαίωμα δημοσίευσης ή μη δημοσίευσης». Πρωτότυπος ορισμός, που θα πρέπει πλέον να διδάσκεται στις δημοσιογραφικές σχολές. Τι ακριβώς δεν δημοσίευσε η «Ε», πάλι δεν το μαθαίνουν οι αναγνώστες της. Δεν μιλάμε, βέβαια, για το κείμενο που κατέθεσαν οι «εισβολείς», το οποίο δεν θα υπήρχε ανάγκη να γραφεί αν δεν είχαν προηγηθεί τα άλλα. Η υιοθέτηση (με πηχαίους τίτλους) από την εφημερίδα της βρόμικης συκοφαντικής επίθεσης του συνηγόρου των Γιωτόπουλου-Τζωρτζάτου ενάντια στον Δ. Κουφοντίνα και η άρνησή της να δημοσιεύσει τη δήλωση-απάντηση του τελευταίου. Οσοι ήταν στη συζήτηση άκουσαν τις γελοίες δικαιολογίες που προσπάθησε να αρθρώσει στην αρχή ο Θανάσης Τεγόπουλος, για να καταλήξουν στο τέλος Θανάσης και Μάνια Τεγοπούλου στην ουσία (σε δική μας ελεύθερη απόδοση): «Δε θα μας ένοιαζε αν ο Κουφοντίνας την έπεφτε στο Τζωρτζάτο, αλλά αφού την πέφτει και στο Γιωτόπουλο δεν θα δημοσιεύσουμε τίποτα»! Αυτή προφανώς είναι η νέα αντίληψη περί ελευθεροτυπίας. Να συκοφαντείς κάποιον (προσέξτε: να συκοφαντείς εσύ ο ίδιος κι όχι απλά να φιλοξενείς συκοφαντίες τρίτων) και να του αρνείσαι το δικαίωμα να απαντήσει (δικαίωμα που δεν του αρνήθηκαν άλλες εφημερίδες, όπως τα «Νέα», το «Πρώτο Θέμα», η «Κόντρα»).
Τέλος: «Λογοκρισία είναι η απαγόρευση δημοσίευσης»! Δηλαδή, ακριβώς αυτό που έκαναν, στερώντας από τον Κουφοντίνα το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του από συκοφαντίες που δέχτηκε από έναν δικηγόρο και μια εφημερίδα. Το ότι περιέλαβαν τη συγκεκριμένη φράση στο σχόλιο καταδεικνύει ότι αυτό γράφτηκε από μη δημοσιογράφο. Κι αυτή είναι πλέον η δυστυχία της πάλαι ποτέ κραταιάς εφημερίδας του Κίτσου Τεγόπουλου και του Σεραφείμ Φυντανίδη.
ΥΓ: Ακόμα πιο γελοία είναι η ακροτελεύτεια φράση, υπό μορφή υστερογράφου: «Και δεν δέχεται μαθήματα δεοντολογίας από κανέναν». Θυμίζει πείσμα μικρών παιδιών, που πιάστηκαν να κάνουν την κασκαρίκα και επιμένουν κλαίγοντας ότι δεν την έκαναν.