Η μαζικότερη και μεγαλύτερη σε διάρκεια απεργία στο δημόσιο τομέα μετά την κατάργηση του Απαρτχάιντ το 1994 στη Νότια Αφρική συνεχίζεται για 27η μέρα τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές. Οι προσπάθειες καταστολής της απεργίας με τη βία και την τρομοκρατία από το στρατό και την αστυνομία και τη συγκρότηση απεργοσπαστικού μηχανισμού με τη δημιουργία Εθνικού Καταλόγου Εθελοντών και την αποστολή στα νοσοκομεία στρατιωτικού νοσηλευτικού προσωπικού απέτυχαν παταγωδώς. Τα περισσότερα σχολεία παραμένουν κλειστά, τα νοσοκομεία προσφέρουν μόνο στοιχειώδεις υπηρεσίες με το στρατιωτικό προσωπικό και τα δικαστήρια υπολειτουργούν, γιατί στην απεργία συμμετέχουν και οι διοικητικοί υπάλληλοι.
Η απεργία ξεκίνησε την 1η Ιούνη, με βασικό αίτημα αύξηση κατά 12% στο μισθό, που αργότερα μειώθηκε στο 10%. Η πρόταση της κυβέρνησης ξεκίνησε με 6% για να καταλήξει σταδιακά στο 7.5% στις 20 Ιουνίου. Ο τελευταίος γύρος των διαπραγματεύσεων με τα συνδικάτα στις 23 Ιουνίου δεν κατέληξε σε συμφωνία και η κυβέρνηση του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου, που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τα συμφέροντα της μαύρης πλειοψηφίας, έδωσε προθεσμία 20 ημερών για να απαντήσουν, ελπίζοντας ότι η κούραση και η οικονομική εξάντληση θα κάμψουν τους απεργούς.
Η Ομοσπονδία Νοτιοαφρικανικών Συνδικάτων (COSATU), στην οποία ανήκουν τα συνδικάτα που απεργούν, συμφώνησε με την κυβερνητική πρόταση, με την προϋπόθεση να ανακληθούν οι απολύσεις 600 νοσηλευτών. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία λήψης αποφάσεων υπερψήφισης ή καταψήφισης της κυβερνητικής πρότασης στις πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις των απεργών. Σύμφωνα με τις ανταποκρίσεις τοπικών ΜΜΕ, το αποτέλεσμα θα είναι μοιρασμένο, καθώς φαίνεται να υπάρχει ένα σημαντικό κομμάτι απεργών που δεν αποδέχεται την αύξηση του 7,5% και επιμένει στη συνέχιση της απεργίας. Ωστόσο, σε περίπτωση που το 51% των Ενώσεων υπερψηφίζει την κυβερνητική πρόταση, τίθεται άμεσα σε ισχύ, γεγονός που σίγουρα θα υπονομεύσει και θα διασπάσει την προσπάθεια συνέχισης.
Οποια κι αν είναι όμως η έκβαση της ψηφοφορίας, η απεργία αυτή θα είναι μια σημαντική νίκη, όχι μόνο λόγω της μαζικότητας, της αντοχής, της διάρκειας και του αποτελέσματός της (δεν είνα αμελητέα η αύξηση του 7,5%), αλλά και γιατί συμβάλλει να διαλυθεί η ιδεολογικοπολιτική σύγχυση σχετικά με το ρόλο της κυβέρνησης του ΕΑΚ και τα συμφέροντα που πραγματικά εξυπηρετεί. Δεκατρία χρόνια μετά το τέλος του απαρτχάιντ, το χάσμα ανάμεσα στους φτωχούς και στους πλούσιους παραμένει ανάμεσα στα μεγαλύτερα στον κόσμο, περισσότερο από το 40% του πληθυσμού ζει με λιγότερο από 0,75 ευρώ την ημέρα και περισσότερο από το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού είναι άνεργο. Παράλληλα, έχει αναδειχθεί μια μαύρη αστική τάξη πλάι στη λευκή, που ζει μέσα σε προκλητική χλιδή, με πισίνες και υπηρέτες.