Κανένα πολιτικό ενδιαφέρον δεν παρουσιάζει η διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, που ξεκίνησε χτες το πρωί και θα κορυφωθεί αύριο τα μεσάνυχτα με την ψηφοφορία. Παραπολιτικά μπορεί να βγουν πολλά, η πολιτική ουσία, όμως, θα μείνει έξω, όπως μένει πάντοτε σ’ αυτές τις διαδικασίες.
Οταν μιλάμε για πολιτική μιας κυβέρνησης, αναφερόμαστε πρωτίστως στην οικονομική πολιτική. Αυτή καθορίζει τα πάντα. Τι ανάγκη έχουμε, λοιπόν, να διερευνήσουμε το βασικό περιεχόμενο της οικονομικής πολιτικής της νέας κυβέρνησης Καραμανλή, όταν αυτή είναι συνέχεια της προηγούμενης; Εκείνο που έχει σημασία είναι να εντοπίσουμε τα σημεία αιχμής της περιόδου που ακολουθεί. Αυτά καθορίζονται από δυο παράγοντες: από τη γενική κατεύθυνση του συστήματος και από τον πολιτικό κύκλο. Τις ανάγκες του συστήματος τις περιέγραψε με το γνωστό του τρόπο ο… σοσιαλιστής διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Ν. Γκαργκάνας, μετά τη συνάντησή του με τον Αλογοσκούφη την περασμένη Τρίτη: Υπάρχει κίνδυνος πληθωριστικών πιέσεων. Αυτό στη γλώσσα των τραπεζιτών σημαίνει: συνέχιση της πολιτικής καθήλωσης των μισθών και της σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής. Ο πολιτικός κύκλος είναι γνωστός: ευρωεκλογές αρχές καλοκαιριού του 2009 και εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας το 2010, που μπορεί να οδηγήσει σε βουλευτικές εκλογές.
Αρα, η κυβέρνηση πρέπει να τρέξει και να κλείσει τα μεγάλα μέτωπα στη διάρκεια του πρώτου χρόνου της θητείας της, άντε του πρώτου ενάμισι χρόνου. Ποια είναι τα μέτωπα αυτά; Τα σκιαγράφησε ο Αλογοσκούφης σε άρθρο του στο «Βήμα» της προηγούμενης Κυριακής:
– «Η δεύτερη φάση της δημοσιονομικής εξυγίανσης για την επίτευξη ισοσκελισμένων προϋπολογισμών ως το 2010». Πάμε, λοιπόν, σε ακόμα πιο σκληρή φορολογία (η αύξηση του ΦΠΑ πρέπει να θεωρείται σίγουρη) και σε παραπέρα περικοπές κοινωνικών δαπανών, οι οποίες βέβαια θα φορτωθούν στις πλάτες των «χρηστών», δηλαδή του λαουτζίκου.
– «Η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, έπειτα από έναν ευρύ κοινωνικό και πολιτικό διάλογο που ξεκινά άμεσα». Γι’ αυτό το τεράστιο ζήτημα γράφουμε αναλυτικά στις σελίδες 8-9.
– «Τα όρια της κρατικοκεντρικής ανάπτυξης, η οποία ακολουθήθηκε την τελευταία 25ετία, εξαντλήθηκαν. Το παλαιό πρότυπο ανάπτυξης είχε οδηγήσει σε αδιέξοδα. Το νέο πρότυπο έχει ήδη οδηγήσει σε θετικά αποτελέσματα. Οι πολίτες με την ψήφο τους επιβράβευσαν την πολιτική των μεταρρυθμίσεων και ζήτησαν τη συνέχιση και τη διεύρυνσή της». Μ’ άλλα λόγια, ιδιωτικοποιήσεις παντού κι όποιος αντέξει.
Η κυβέρνηση είναι πανέτοιμη να εξαπολύσει έναν πόλεμο-αστραπή (μεταφέροντας στο πεδίο της πολιτικής την τακτική του «μπλιτς κριγκ» των ναζί), με στόχο να αιφνιδιάσει σε πολλά μέτωπα ταυτόχρονα και να σαρώσει δικαιώματα και κατακτήσεις. Ζητούμενο είναι η ταξική αντίσταση.
