Το 1995 ο Ζαν-Ντομινίκ Μπομπί, εκδότης του γαλλικού ELLE, μένει παράλυτος σε όλο του το σώμα σε ηλικία 42 χρονών, μετά από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο μόνος τρόπος επικοινωνίας που του έχει απομείνει με τον έξω κόσμο είναι το ανοιγόκλεισμα του αριστερού του ματιού. Ωστόσο, με υπεράνθρωπες προσπάθειες και τη βοήθεια μιας λογοθεραπεύτριας, καταφέρνει να υπαγορεύσει τον απολογισμό της ζωής του σ΄ ένα βιβλίο που εκδόθηκε 10 μόλις μέρες πριν το θάνατό του το 1997.
Δύο είναι τα αξιοσημείωτα στοιχεία αυτής της ταινίας. Το ένα αφορά την πρωτότυπη κινηματογράφηση του Τ. Σχνάπελ (βραβείο σκηνοθεσίας στο τελευταίο φεστιβάλ των Καννών), αφού το πρώτο μέρος της ταινίας δίνεται από την οπτική γωνία του παράλυτου Μπομπί, με το κοινό να αποτελεί το μοναδικό ακροατή του, ενώ το δεύτερο καταγράφει την προσαρμογή του στη νέα του ζωή. Το άλλο αφορά το μήνυμα που ο σκηνοθέτης θέλει να περάσει στους θεατές, που δεν είναι άλλο από ένα μάθημα ζωής και αξιοπρέπειας, μια υπόμνηση ότι νόημα και ομορφιά μπορεί να βρει κανείς ακόμα και στην αρρώστια και στο θάνατο.
Με όχημα μια ιστορία, όχι απαραίτητα ενδιαφέρουσα για όλους, ο Σχνάπελ εξετάζει τη σχεδόν οδυνηρή συναίσθηση της αξίας της ζωής, που μόνο ο πόνος είναι ικανός να επιφέρει, και καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο ως το τέλος το ενδιαφέρον του θεατή.