Ολοι θυμόμαστε πως στην πρώτη κυβέρνησή του, το 2004, ο Κ. Καραμανλής ανέλαβε και το υπουργείο Πολιτισμού, για να στείλει το μήνυμα πως είναι άνθρωπος του πολιτισμού. Είναι, βέβαια, γνωστό πως η σχέση του με τον πολιτισμό εξαντλείται στην μετά μανίας παρακολούθηση DVDs με χολιγουντιανές ταινίες. Αλλωστε, ο Καραμανλής ο νεότερος, μέχρι την «διά της βίας» τοποθέτησή του στην αρχηγία της ΝΔ, δεν ήταν παρά ένα καλομαθημένο παιδί της μπουρζουαζίας, που ξημεροβραδιάζονταν στα in μπαράκια και παρίστανε το βουλευτή.
Κάποια στιγμή οι σύμβουλοί του διαπίστωσαν ότι δε γινόταν τίποτα με την προσπάθεια να τον παρουσιάσουν σαν άνθρωπο του πολιτισμού και του είπαν να εγκαταλείψει το υπουργείο, για να μη γίνεται και ρόμπα. Οπερ και εγένετο. Αρχικά το υπουργείο Πολιτισμού παραδόθηκε στον θαμώνα των γνωστών «πολιτιστικών κέντρων» της παραλιακής και του Γκαζιού, Γ. Βουλγαράκη, και εσχάτως στον εξάδελφο Μ. Λιάπη, για να ‘χει κι αυτός κάτι ν’ ασχολείται, εκτός παραγωγικών υπουργείων.
Τα θυμηθήκαμε όλ’ αυτά καθώς παρακολουθήσαμε το ρεπορτάζ από τα εγκαίνια του «Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Βασίλη και Μαρίνας Θεοχαράκη». Ενας ακόμη καπιταλιστής, από τους πιο στυγνούς μάλιστα, έφτιαξε ένα ακόμη «Ι-δρυμα» (γνωστή η αμαρτωλή ιστορία τους), για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του (και όχι μόνο). Ο Καραμανλής, λοιπόν, που δεν έχει παρευρεθεί σε καμιά πολιτιστική εκδήλωση (προτιμά τα DVDs στη Ραφήνα) όχι μόνο πήγε στα εγκαίνια, αλλά εκφώνησε και έναν δεκάρικο, από τον οποίο σταχυολογούμε μερικές ατάκες, αντάξιες του πολιτικού και πολιτιστικού αναστήματος του ανδρός:
«Ο Πολιτισμός μαζί με την Παιδεία είναι οι αξίες που συνέχουν ένα λαό σε μια κοινή πορεία προς τη δημιουργία και την προκοπή… Η συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας -ότι τα μέλη μιας κοινωνίας βαδίζουν μαζί προς το καλύτερο ή το χειρότερο- είναι η αφετηρία κάθε φιλόδοξης σκέψης για το μέλλον… Να κλείνουμε τ’ αυτιά στις σειρήνες του διχασμού και της πόλωσης, της όξυνσης και του λαϊκισμού».
Οσο και να προσπαθήσετε, δεν ομογενοποιούνται νερό και λάδι. Δεν ομογενοποιούνται μπουρζουαζία και προλεταριάτο. Ο παρακμιακός πολιτισμός των αστών μολύνει πολιτικά και ηθικά το προλεταριάτο. Ομως, δίπλα σ’ αυτόν τον πολιτισμό, σε διαρκή πόλεμο μαζί του, αναπτύσσεται πάντοτε ο προλεταριακός πολιτισμός, ο πολιτισμός της ανατροπής.
