Με διαδικασίες εξπρές σκοπεύει η κυβέρνηση να περάσει από τη Βουλή το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο. Οπως λένε οι άνθρωποι του Μαξίμου, η όλη διαδικασία πρέπει να ολοκληρωθεί μέσα στις επόμενες τρεις εβδομάδες.
Ο λόγος είναι προφανής. Θεωρούν ότι έτσι θα στείλουν ένα μήνυμα αδιαλλαξίας, ώστε να κυριαρχήσει ηττοπάθεια στους εργαζόμενους και οι αντιδράσεις να παραλύσουν. Αλλωστε, αυτή την κατεύθυνση στηρίζουν ήδη η προπαγάνδα των ΜΜΕ και οι δηλώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που ρίχνουν το κέντρο βάρους στην καταγγελία της κυβέρνησης και στην αποκόμιση πολιτικών οφελών από τη μεριά τους. Περνούν υπόγεια την αντίληψη πως κανένας αγώνας δε μπορεί να κάμψει μια αδιάλλακτη κυβέρνηση και πως μόνο η ψήφος στις επόμενες εκλογές μπορεί ν’ αλλάξει τα πράγματα.
Το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί. Δυο σαρωτικές και μια μικρότερης έκτασης αντιασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις έκανε η κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1990-92, το ΠΑΣΟΚ «δεσμεύτηκε» ότι θα καταργήσει αυτούς τους αντιασφαλιστικούς νόμους, όμως αυτοί έμειναν άθικτοι και απετέλεσαν τη βάση για το νόμο Ρέππα, που κινήθηκε στην ίδια αντιασφαλιστική κατεύθυνση και έστρωσε το έδαφος για να έρθει ο σημερινός νέος αντιασφαλιστικός νόμος.
Αντιασφαλιστική σκυταλοδρομία έχουμε χαρακτηρίσει αυτό που γίνεται με τις ανατροπές στα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων τα τελευταία 20 χρόνια. Ξεκινά η μια κυβέρνηση, συνεχίζει η άλλη, επανέρχεται η πρώτη. Αυτή η σκυταλοδρομία θα συνεχιστεί. Η επί της ουσίας κατάργηση των Βαρέων και Ανθυγιεινών θεσπίστηκε με το νόμο του ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ανέλαβε να την υλοποιήσει. Θα έρθει κι αυτή σε λίγο καιρό μ’ ένα απλό προεδρικό διάταγμα (αυτό προβλέπει ο νόμος Ρέππα). Κι ύστερα, θα έχουμε νέες ρυθμίσεις, είτε από τη σημερινή είτε από την επόμενη κυβέρνηση.
Αποδεδειγμένα πλέον, το κοινοβουλευτικό παιχνίδι δε μπορεί να ανακόψει την αντιασφαλιστική επίθεση, γιατί παίζεται με σημαδεμένα χαρτιά. Το ίδιο αποδεδειγμένα, δε μπορούν να ανακόψουν την αντιασφαλιστική επίθεση οι «τουφεκιές για την τιμή των όπλων», που ρίχνει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η οποία έχει μετατρέψει την ταξική πάλη σε μια διαδικασία «κοινωνικού διαλόγου» από τη μεριά της και χειροκροτημάτων από τη μεριά των εργαζόμενων.
Αν η ταξική πάλη δεν επανέλθει στις αρχετυπικές της μορφές, αν η οργή δεν μετουσιωθεί σε πράξη, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και το κράτος του, δεν υπάρχει περίπτωση να ανακοπεί η αντιασφαλιστική επίθεση. Η απεργία της περασμένης Τετάρτης, που παρά το λιγότερο κόσμο στις συγκεντρώσεις ήταν μια ογκώδης απεργία, πρέπει να έχει κλιμάκωση. Κλιμάκωση συγκροτημένη, με σχέδιο, με αιχμή του δόρατος τους κλάδους εκείνους που μπορούν να μπλοκάρουν την καπιταλιστική οικονομία. Ας κατέβουν οι διακόπτες, ας βγουν τα βύσματα, ας κλείσουν τα γκισέ, ας νεκρώσει η δημόσια διοίκηση, για να υπάρξει ανάσχεση σήμερα και να υπάρξουν όροι διεκδίκησης πραγματικής ασφάλισης.