Τρεις επανεκδόσεις διασώζουν και αυτή την κινηματογραφική εβδομάδα, αφού οι τρεις πρεμιέρες (με εξαίρεση το μεταφυσικό θρίλερ «Devil» -βασισμένο σε μια ιστορία του Νάιτ Σιάμαλαν- που έχει ένα ενδιαφέρον) μας προσπερνούν απαρατήρητες.
Ετσι, ο θεατής έχει να επιλέξει καταρχήν την «Καζαμπλάνκα» του Μάικλ Κέρτις, γυρισμένη το 1942, μεσούντος του β` παγκοσμίου πολέμου. Είναι μια ταινία που δεν χρειάζεται συστάσεις. Ενας εξαιρετικός συνδυασμός σεναρίου, σκηνοθεσίας ερμηνειών και μουσικής κατέληξε σε μια κλασική ταινία, γεμάτη ρυθμό, ορισμό αυτού που θα ονομάζαμε κινηματογραφική εμπειρία.
Αξιόλογη επίσης ταινία είναι η «Ενας αμερικανός φίλος» του Βιμ Βέντερς (1977), η οποία έχει γνωρίσει ήδη ένα ριμέικ. Πρόκειται για την περίεργη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ` έναν αμφιλεγόμενο αμερικανό έμπορο τέχνης και σ` έναν φιλήσυχο οικογενειάρχη, όταν ο πρώτος παγιδεύει το δεύτερο στη διάπραξη ενός φόνου. Εδώ δεν πρόκειται μόνο για μια εφιαλτική και αγωνιώδη αστυνομική ίντριγκα. Είναι ένα σχόλιο στην έννοια του επικείμενου θανάτου και τις απρόβλεπτες, σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης φύσης. Επίσης, είναι μια αλληγορία για τη σχέση της αμερικανικής υπερδύναμης με τη μεταπολεμική Ευρώπη (σχέση εξάρτησης, εξαγοράς, αλλά και διαφθοράς, ιδιαίτερα στον τομέα της τέχνης).
Τέλος, το «Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ» του Αλέν Ρενέ, γυρισμένο πριν 39 χρόνια, είναι ένα διαχρονικά πρωτοποριακό φιλμ που ελαστικοποιεί το χρόνο, το χώρο και τη μνήμη. Μουσικότητα, σαγηνευτική κίνηση, αμφίσημες καταστάσεις κι ένας υπνωτιστικός ρυθμός καλούν το θεατή να αναζητήσει, όπως ο Προυστ, τον χαμένο χρόνο και, αν μη τι άλλο, να προβληματιστεί πάνω στην ανατροπή των μέχρι τούδε κινηματογραφικών «σταθερών». Οπως κι αν το χαρακτηρίσει κανείς, είναι μια πρόκληση στο μυαλό και τις αισθήσεις.
