Μια βδομάδα μετά την υπογραφή της επαίσχυντης Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, που προβλέπει για τα κατώτερα μεροκάματα και μισθούς μέσες αυξήσεις 4,56%, ανακοινώθηκαν τα τελικά στοιχεία για τα καθαρά (βάσει ισολογισμών) κέρδη των 300 εισηγμένων στο χρηματιστήριο καπιταλιστικών επιχειρήσεων της χώρας για το 2007.
Τα κέρδη τους εκτινάχτηκαν στα 11,3 δισ. ευρώ (8,14 δισ. το 2006), σημειώνοντας νέο ρεκόρ. Η ποσοστιαία αύξηση για το 2007 ήταν 39%! Μάλιστα, όσο μεγαλύτερη η επιχείρηση τόσο μεγαλύτερα τα κέρδη. Οι τράπεζες, η ναυαρχίδα του καπιταλισμού, αύξησαν τα κέρδη τους κατά 70%.
Ενα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο είναι πως ο τζίρος αυξήθηκε μόνο κατά 13,5%. Δηλαδή, τα κέρδη αυξήθηκαν σε ποσοστό τριπλάσιο από την αύξηση του τζίρου. Και μόνο αυτή η σύγκριση αρκεί για να αποκαλύψει το ψεύδος, ότι τα κέρδη βγαίνουν από τη μαγκιά των καπιταλιστών στην αγορά.
Η μόνη μαγκιά που έχουν να δείξουν οι καπιταλιστές είναι η αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων, με την καθήλωση των μισθών και μεροκάματων, με τις διάφορες μεθόδους ανοιχτής ή καλυμμένης παράτασης της εργάσιμης μέρας, με την εντατικοποίηση της δουλειάς κ.λπ.
Κι όμως, σ’ αυτό το σκηνικό του προκλητικού καλπασμού των κερδών και με πληθωρισμό που κινείται σταθερά σε ρυθμό γύρω στο 4,5%, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ είχε το θράσος να ισχυριστεί ότι στη νέα ΕΓΣΣΕ ενσωματώθηκε και ένα τμήμα από την αύξηση της παραγωγικότητας! Αύξηση και της παραγωγικότητας και της εντατικότητας υπήρξε, μόνο που όπως δείχνουν τα στοιχεία αυτή την καρπώθηκε εξ ολοκλήρου η τάξη των κεφαλαιοκρατών. Δεν πρέπει, μάλιστα, να ξεχνάμε, ότι οι ισολογισμοί των επιχειρήσεων είναι αρκούντως «μαϊμουδισμένοι». Στο σκέλος των δαπανών εμφανίζεται και ένα μεγάλο κομμάτι που δεν αφορά δαπάνες της επιχείρησης, αλλά προσωπικές δαπάνες των διαχειριστών της (βίλες, πολυτελή ταξίδια, προσωπική διασκέδαση, αυτοκίνητα, υπηρετικό προσωπικό κ.ά.).
Αυξήσεις 4,56% στα μεροκάματα που δε φτάνουν τα 30 ευρώ, αυξήσεις 39% στα αμύθητα καπιταλιστικά κέρδη. Και μόνο αυτή η σύγκριση αρκεί για να αποκαλύψει τη βασική, τη θεμελιώδη αντίθεση που διαπερνά την κοινωνία μας και σφραγίζει κάθε εκδήλωσή της.
Πρέπει να παραδεχτούμε, όμως, ότι η μαγκιά των καπιταλιστών, η δυνατότητά τους να ξεζουμίζουν την εργατική δύναμη κάθε χρόνο και περισσότερο, έχει καταστεί έργο εξαιρετικά εύκολο. Ο ταξικός πόλεμος του κεφάλαιου ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας είναι μονομερής, είναι χωρίς απάντηση. Κι αυτό είναι που πρέπει να μας προβληματίσει.