♦ 90 χρόνια ΓΣΕΕ, 90 χρόνια αγώνες. 1η Μάη 2008 Απεργία. Ο αγώνας συνεχίζεται για τη διεύρυνση των Ασφαλιστικών, Εργασιακών και Κοινωνικών δικαιωμάτων. Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά. Στην ενότητα η δύναμη, στους αγώνες η νίκη. Απεργιακή συγκέντρωση συνδικάτων. Πεδίο Αρεως 11:00 π.μ.
Απύθμενο θράσος. Το σύνθημα διεκδικεί παγκόσμιο ρεκόρ γραφειοκρατικής υποκρισίας και ηλιθιότητας. Από όπου και να το πιάσεις παθαίνουν τα νεύρα σου. Κατεβάζεις ό,τι «όσιο και ιερό» έχει μείνει ακατέβαστο. Πας παραπέρα, βρίσκεις και άλλους να βρίζουν. Ορισμένοι κρατάνε και κουλουράκια στα χέρια τους. Αλλοι, λόγω Πρωτομαγιάς… ξεσκίζονται στην επανάσταση. Είναι γνωστοί όμως. Γνωστοί, φίλοι των γραφειοκρατών. Γνωστοί τσανακογλείφτες των μηχανισμών. Σκέφτεσαι και προτείνεις (όταν είσαι μακριά, γιατί όταν είσαι κοντά μπορείς να δράσεις). Προτείνεις: Η εργατική πρωτομαγιά να μην είναι μόνο μέρα των εργατών. Να μη είναι μόνο μέρα των λουλουδιών, μέρα των χαζοχαρούμενων δηλαδή. Να είναι και μέρα των υποκριτών. Ετσι, θα γιορτάζουν και τα ΜΜΕ. Που θα στενοχωριούνται – λόγω γιορτής – για τις άμαζες εργατικές συγκεντρώσεις.
♦ 1η Μάη 2008. Ο πλούτος ανήκει στους εργάτες (ΠΑΜΕ)
Εδώ όμως… έ; Χαίρεσαι να πας βόλτα. Αλλο επίπεδο. Και τα μπαλόνια; Πού τα βάζεις τα μπαλόνια; Κόκκινα, ταξικά. Πάντα ταξικά και πάντα εορταστικά. Προσέξτε, όμως, λίγο το σύνθημα. Ταξικότατο. Πάντα. Και επιτυχημένο. Το 2008, λέει, ο πλούτος πρέπει να ανήκει στους εργάτες. Για τα προηγούμενα χρόνια δεν τραβάνε κανένα ζόρι. Τότε που ο σοσιαλισμός ήταν στο φόρτε του. Γιατί τότε ο πλούτος ανήκε μεν στους εργάτες, αλλά τον σαβούρωναν τα συντροφικά κόμματα του Περισσού. Ελπίζουμε ότι και του χρόνου το σύνθημα θα παραμείνει. Μαζί με τα μπαλόνια. Τα κόκκινα – πάντα – μπαλόνια. Μέχρι ο Περισσός να πάρει τις εκλογές (γιατί το θεωρείτε απίθανο, ρε παιδιά; Ολα γίνονται στη ζωή) και να εγκαθιδρύσει τη λαϊκή εξουσία. Τότε θα δει ποιες θα είναι οι αντικειμενικές συνθήκες και ανάλογα το κόμμα θα απαντήσει. Εμπιστοσύνη χρειάζεται. Και ψήφος. Πάντα.
♦ Τιμάμε την 1η Μάη, με την ενίσχυση της ταξικής ενότητας, της λαϊκής συμμαχίας κατά της πλουτοκρατίας και του ιμπεριαλισμού. Ανοίγουμε το δρόμο για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά του κεφάλαιου (Ομοσπονδία Οικοδόμων Ελλάδος)
Γίνεται τέτοια κοσμογονία και μεις δεν την έχουμε πάρει χαμπάρι; Είδες τι είναι να είσαι έξω από τους εργάτες!!!
♦ Ετσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη. Στο δρόμο του Νεπάλ, στο δρόμο της ανατροπής (ΚΟΕ)
Εντάξει, θα γίνει κόκκινη, αλλά κάντε και σεις το διεθνιστικό σας καθήκον. Στείλτε κανένα κουλουράκι στο Νεπάλ. Ρωτήστε, όμως, καλού κακού τον Παπαγιαννάκη. Γιατί η ενότητα της αριστεράς – λέμε τώρα – είναι πάνω από όλα τα πολιτικά καθήκοντα.
♦ Καμιά εργασιακή ειρήνη. Ανυποχώρητος αγώνας. Ενάντια σε: ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, μισθούς πείνας (ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α)
Ο,τι και να κάνετε, την ΚΟΕ πλέον δεν την πιάνετε με τίποτε. Εχει ξεφύγει παρασάγγας.