Διαδηλωτές στο Περού όχι μόνο τσάκισαν τους μπάτσους που πήγαν να τους χτυπήσουν, αλλά έπιασαν αιχμαλώτους 48 από δαύτους. Ανάμεσά τους κι ένα στρατηγό της αστυνομίας, που εμφανίστηκε στην τηλεόραση κρατώντας λευκή σημαία και ζητώντας συγνώμη από το λαό.
Στη Νότια Κορέα εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές συγκρούονται με την αστυνομία, απαιτώντας από την κυβέρνηση να μην άρει την απαγόρευση στις εισαγωγές αμερικάνικου βοδινού (με ορμόνες).
Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες μεσαία εργαζόμενα στρώματα (αγρότες, ψαράδες, αυτοκινητιστές κ.ά.) προχωρούν σε μαχητικές κινητοποιήσεις, διαμαρτυρόμενοι για τις εκρηκτικές ανατιμήσεις στις τιμές των καυσίμων. Το στοιχείο της σύγκρουσης είναι συνεχές και σ’ αυτές τις κινητοποιήσεις, ιδιαίτερα στη Γαλλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία.
Στην Ελλάδα κυριαρχούν η γκρίνια, η βουβή αγανάκτηση και τα πολιτικάντικα παιχνίδια. Η κυβέρνηση κοροϊδεύει, η ΓΣΕΕ πάει χέρι-χέρι με το ΣΕΒ, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι μειώνουν την κατανάλωση ακόμα και σε τρόφιμα (π.χ. κρέας). Οι εργαζόμενοι καλούνται σε άσφαιρα συλλαλητήρια και σε ακόμα πιο άσφαιρα «μποϊκοτάζ», την ίδια ώρα που το μεροκάματό τους, η μόνη άμυνα που έχουν απέναντι στην ακρίβεια, μένει καθηλωμένο σε επίπεδα απόλυτης φτώχειας, με ονομαστικές αυξήσεις χαμηλότερες από την άνοδο του επίσημου πληθωρισμού.
Και όμως, σε μια εσχατιά της χώρας μας, στη Λευκίμμη της Κέρκυρας, για ένα τοπικό θέμα (που αν το καλοσκεφτούμε δεν είναι και τόσο τοπικό, αλλά αντανακλά τη γενικότερη κυβερνητική πολιτική), δε δέχτηκαν να σκύψουν το κεφάλι. Εβαλαν στη μπάντα τις «υπεύθυνες» κομματικές ηγεσίες και συγκρούστηκαν στα ίσια με τις δυνάμεις καταστολής. Με οδοφράγματα, με πέτρες, με μολότοφ, με ό,τι μπορεί να χρησιμεύσει ως οπλοστάσιο στις οδομαχίες.
Η αντίσταση των Λευκιμμαίων ξέφυγε από τα «καθιερωμένα»: λίγο σπρώξιμο με τα ΜΑΤ, προσπαθούμε να σταματήσουμε με τα χέρια τα γκλομπ, μας πλακώνουν στα χημικά, το βάζουμε στα πόδια, τέρμα. Οι άνθρωποι θέλουν να νικήσουν, δε θέλουν απλώς να διαμαρτυρηθούν. Θέλουν να αποτρέψουν τη μετατροπή του τόπου τους σε χωματερή και ξέρουν πως με τις καταγγελίες δεν πρόκειται να καταφέρουν τίποτα. Γι’ αυτό αντιστέκονται με κάθε πρόσφορο μέσο. Και γι’ αυτό η αντίστασή τους θάβεται από τα ΜΜΕ. Λίγα πλάνα στα γρήγορα και στο τέλος των ειδήσεων, μικρές αναφορές στις πίσω σελίδες των εφημερίδων, καμιά συνέχεια.
Αυτή η συνωμοσία της σιωπής δείχνει τι είναι αυτό που φοβάται η κυβέρνηση, αυτό που φοβάται το σύστημα. Φοβούνται μήπως οι εργαζόμενοι σπάσουν το κέλυφος της νομιμοφροσύνης και κάνουν πράξη το «νόμος είναι το δίκιο του αγώνα».