Οι κάτοικοι της Λευκίμμης δίνουν ένα σκληρό αγώνα για το δικαίωμά τους στη ζωή. Η εξέλιξη αυτού του αγώνα δεν τους άφησε άλλα περιθώρια, εκτός από τη σύγκρουσή τους με τις κατασταλτικές δυνάμεις του αστικού κράτους. Υπομνήματα έκαναν, στα κόμματα πήγαν, στα δικαστήρια προσέφυγαν, το κράτος απεφάνθη: η περιοχή τους θα μετατραπεί σε σκουπιδότοπο.
Τι άλλο τους έμενε να κάνουν; Να εμποδίσουν την εγκατάσταση του εργολάβου. Το έκαναν και βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα ΜΑΤ. Δυο επιλογές είχαν. ‘Η θα έσκυβαν το κεφάλι και θα γύριζαν στα σπίτια τους ντροπιασμένοι ή θα έκαναν νόμο το δίκιο τους και θα συγκρούονταν. Επέλεξαν το δεύτερο. Και το έκαναν όχι με τη λογική του καρπαζοεισπράκτορα («εμείς θα τους σπρώξουμε, αυτοί θα μας χτυπήσουν και θα μας ρίξουν χημικά, εμείς θα φύγουμε και θα τους καταγγείλουμε», όχι με τη λογική του καραγκιόζη («θα με δείρεις, θα με δείρεις, θα ιδρώσεις, θα κρυολογήσεις»), αλλά με τη λογική που είναι γνωστή εκατοντάδες χρόνια τώρα. Με σύγκρουση. Εστησαν πύρινα οδοφράγματα, έκοψαν μεγάλα δέντρα κι έφραξαν το δρόμο, απάντησαν με πέτρες και μολότοφ στα χημικά. Σε πόσες γωνιές του πλανήτη δε βλέπουμε καθημερινά παρόμοιους αγώνες των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων; Εξαιρετική φάνηκε η στάση των Λευκιμμαίων, γιατί στην Ελλάδα κάθε αντίσταση τέτοιας μορφής παρουσιάζεται ως «τυχοδιωκτισμός» (στην καλύτερη περίπτωση) ή «προβοκάτσια» (στη χειρότερη).
Ομως, δεν είναι εύκολο να κατηγορηθούν ευθέως ως «τυχοδιώκτες» ή «προβοκάτορες» οι κάτοικοι μιας περιοχής, που ομόθυμα, με εμπροσθοφυλακή τη νεολαία τους, επέλεξαν το δρόμο της σύγκρουσης αντί για το δρόμο της υποταγής. Τα κόμματα έχασαν κάθε έλεγχο. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, άλλωστε, στηρίζουν τη μετατροπή της περιοχής σε σκουπιδότοπο. Ανέλαβε, λοιπόν, ο Περισσός (που έχει πολιτική επιρροή στην περιοχή) να συνετίσει τους αγωνιζόμενους, να τους μαζέψει. Επειδή ανάμεσά τους είναι και μέλη, οπαδοί και ψηφοφόροι του, ο χειρισμός έπρεπε να είναι προσεκτικός. Πέρα από το εσωτερικό «ψηστήρι», επιβεβλημένη ήταν και η δημόσια παρέμβαση, μη τυχόν και διανοηθεί κανείς ότι ένα νόμιμο κοινοβουλευτικό κόμμα, που λίαν προσφάτως εισέπραξε τα συγχαρητήρια του Καραμανλή και του Στυλιανίδη, επειδή –μολονότι διαφωνεί με την κυβερνητική πολιτική στην Παιδεία– δεν συντάχθηκε με τις «βίαιες μειοψηφίες», έχει διολισθήσει στην υπόθαλψη ή την ανοχή βίαιων, έκνομων ενεργειών, όπως αυτές στις οποίες προβαίνουν οι Λευκιμμαίοι.
Ο γραμματέας της ΝΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ, λοιπόν, έδωσε συνέντευξη Τύπου. Στην αρχή ξεκαθάρισε πως «οι κάτοικοι της Λευκίμμης έχουν πλημμυρίσει από οργή και αγανάκτηση λόγω της απαράδεκτης, άκαμπτης στάσης της κυβέρνησης που προκλητικά αγνοεί το παγκερκυραϊκό αίτημα της απομάκρυνσης των ΜΑΤ από την περιοχή». Ομως, ο τρόπος που εκφράζουν την οργή και την αγανάκτησή τους δεν οδηγεί πουθενά.
«Καταλήγοντας ο Γραμματέας της ΝΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ, κάλεσε τους κατοίκους της Λευκίμμης να μετατρέψουν τη δίκαιη οργή και αγανάκτηση σε μαζικό λαϊκό πολιτικό αγώνα ενάντια στην πολιτική που καταστρέφει το περιβάλλον, χρησιμοποιώντας μορφές πάλης που να συσπειρώνουν όλο και περισσότερες δυνάμεις… Μόνο ένα μαζικό, ισχυρό λαϊκό κίνημα, που θα συμπορεύεται με τα ταξικά εργατικά σωματεία, είπε, θα έχει την υποστήριξη των κατοίκων του νομού της Κέρκυρας, για να φύγουν τα ΜΑΤ, να σταματήσει το αντιπεριβαλλοντικό έργο στη Λευκίμμη και να υπάρξει άμεσα επανακαθορισμός του σχεδίου διαχείρισης στερεών αποβλήτων» («Ριζοσπάστης», 18.6.08).
Αρα, παρατήστε Λευκιμμαίοι τον πετροπόλεμο με τα ΜΑΤ και γυρίστε εκεί που σας κρατούσαμε τόσα χρόνια χωρίς να βγει τίποτα. Τι θα περίμενε κανείς από ένα κόμμα που δηλώνει επαναστατικό; Να καλέσει όλους τους εργαζόμενους της Κέρκυρας να σταθούν έμπρακτα στο πλευρό των Λευκιμμαίων. Να οργανώσει εκδρομές κάθε Κυριακή, μεταφέροντας εργαζόμενους και νεολαία απ’ όλη την Ελλάδα, που θα σταθούν στα οδοφράγματα δίπλα στους Λευκιμμαίους. Να βάλει ολόκληρη την κοινοβουλευτική του ομάδα επικεφαλής μιας διαδήλωσης που θα σπάσει τον κλοιό των ΜΑΤ. Αυτά (και όχι μόνο) θα έκανε ένα επαναστατικό κόμμα, όχι οι αστορεφορμιστές του Περισσού.