Οταν η ηλιθιότητα των μυστικών υπηρεσιών συναντά την ανοησία των μποντι- μπιλνταράδων και την υποκρισία των συμβατικών συζυγικών σχέσεων, το εκρηκτικό μίγμα που δημιουργείται δεν είναι άλλο από την τελευταία απολαυστική ταινία των αδελφών Κοέν. Οπως σε πολλές προηγούμενες ταινίες τους (Ο μεγάλος Λεμπόφσκι, Φάργκο, Ω αδελφέ πού είσαι κ.λπ.) οι Κοέν συνεχίζουν το καυστικό τους σχόλιο σε ό,τι ο Οσκαρ Ουάιλντ χαρακτήρισε ανίκητο εχθρό, δηλαδή την ανθρώπινη βλακεία.
Δεν είναι μόνο η εξυπνάδα, η μαεστρία και η στέρεα κινηματογραφική αφήγηση, με την οποία οι Κοέν «ντύνουν» την αστυνομική τους ίντριγκα , αλλά κυρίως η βεβαιότητα που δημιουργούν στο θεατή, πως όσα βλακώδη βλέπει στην οθόνη είναι δυστυχώς ένα αδιαμφισβήτητο κομμάτι της καθημερινότητας γύρω του. Ασφαλώς, δεν τίθεται θέμα να αναζητά κανείς υψηλά νοήματα στις ταινίες των Κοέν, όμως το να ρεζιλεύονται την ίδια στιγμή η CΙΑ, κάποιοι ανεγκέφαλοι, ψυχωτικοί των γυμναστηρίων και η ανειλικρίνεια των συζυγικών σχέσεων δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Οι Κοέν δεν περιγράφουν απλώς με εξαιρετική δεξιότητα το μέγεθος της σύγχρονης βλακείας, αλλά το κάνουν και συναρπαστικά. Και πραγματικά, δεν χρειάζονται ενοχές, ώστε να αφεθεί κανείς και να απολαύσει αυτή την αποκαλυπτική πινακοθήκη της γελοιότητας που ανθεί γύρω μας.
Ελένη Σταματίου
