Το ρωσικό αυτό θρίλερ, γυρισμένο το 2007 και βασισμένο σε αληθινά περιστατικά (όπως αναφέρουν οι δημιουργοί του), αποτελεί την ελκυστικότερη κινηματογραφική πρόταση αυτής της εβδομάδας. Αναφερόμενο στην προ εικοσαετίας αδιέξοδη εμπλοκή της Ρωσίας στο Αφγανιστάν, συνοψίζει μέσα από μια ιστορία τρόμου την παρακμή μιας αυτοκρατορίας, της οποίας η ιμπεριαλιστική πολιτική συμβαδίζει με την πλήρη εσωτερική αποσύνθεση.
Κάργκο 200 ήταν η κωδική ονομασία των φερέτρων με τους νεκρούς στρατιώτες που έφταναν από το Αφγανιστάν και δεν βρισκόταν καν τόπος για να ταφούν. Στο φόντο αυτού του πολέμου η ταινία θίγει τις μουμιοποιημένες πανεπιστημιακές δομές, την ανεξέλεγκτη δύναμη του κρατικού μηχανισμού, τα εγκλήματα της αστυνομίας, την πανταχού υπάρχουσα κερδοσκοπία, τις κοινωνικές ανισότητες, τη δυτικότροπη διασκέδαση της νεολαίας κ.λπ. Η παράνοια έχει εισβάλει για τα καλά σε μια κοινωνία που κόβει με περισσή ευκολία κάθε δεσμό με το παρελθόν της και μεταβαίνει από τον υποκριτικά καλυμμένο στον απροκάλυπτο καπιταλισμό και τελικά, με ιλιγγιώδη ταχύτητα, προς το χαμό της. Τα αρρωστημένα εγκλήματα, που μέχρι τώρα αποτελούσαν σήμα κατατεθέν της αμερικανικής κοινωνίας, τώρα είναι σαφές ότι συμβαίνουν και στον άλλο ιμπεριαλιστικό πόλο.
Φυσικά,οι πολιτικές προθέσεις του σκηνοθέτη μένουν αδιευκρίνιστες, όμως η γλώσσα του είναι ωμή και καθαρή. Και αν όλα μοιάζουν να βρίσκονται σε σύγχυση, αυτός είναι ο τελευταίος που φταίει. Σε τελική ανάλυση, ό,τι και να πει κανείς πρέπει τουλάχιστον να το πει με ειλικρίνεια.
Ελένη Σταματίου
