Απογοητευτική και αδιάφορη η τελευταία ταινία του γνωστού βρετανού σκηνοθέτη πραγματεύεται την ανθρώπινη απώλεια και τις επιπτώσεις της πάνω σε μια οικογένεια. Πρόκειται για έναν άνδρα που όταν χάνει τη σύζυγό του σε ατύχημα μετακομίζει με τις δυο κόρες του στη Γένοβα προσπαθώντας να ξεπεράσουν το χαμό της. Αν και ψυχολογικό δράμα, ο θεατής ματαίως περιμένει επί δύο ώρες να δει την οποιαδήποτε κορύφωση ή τουλάχιστον εξέλιξη. Αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός ότι η ταινία αποφεύγει τους μελοδραματισμούς και αγγίζει με αρκετή ακρίβεια τις ψυχολογικές μεταπτώσεις των ηρώων και τις δυσκολίες αποδοχής του θανάτου, κατά τα άλλα τίποτε το άξιο λόγου δεν συμβαίνει, έτσι που τελικά το μόνο που διασώζεται είναι οι ερμηνείες των ηθοποιών και τίποτα περισσότερο.
Δεν θα άξιζε καν να ασχοληθούμε με την «Γένοβα», αν πίσω από τη σκηνοθεσία αυτής της ταινίας δεν ήταν ο Μάικλ Γουίντερμπότομ. Και τούτο γιατί αν και οι περισσότερες ταινίες που έχει γυρίσει υπήρξαν μάλλον ασήμαντες (με αποκορύφωμα την εκτρωματική «Μια γενναία καρδιά»), δεν πρέπει να ξεχνάμε το «Τζουντ», το «Σε θέλω», το «Στα Σύνορα του κόσμου» και το «Δρόμο προς το Γκουαντανάμο». Συμπερασματικά, πρόκειται για έναν απρόβλεπτο σκηνοθέτη, του ύψους ή του βάθους θα λέγαμε, που σε κάθε περίπτωση το έργο του αξίζει να παρακολουθείται.
Ελένη Σταματίου
