Τελικά, μόνο εν μέρει έκανε δεκτή ο Αρειος Πάγος την εισήγηση του εισαγγελέα. Κι αυτό για να ανοίξει την πόρτα εξόδου στους συνεργαζόμενους Κ. Τέλιο και Π. Τσελέντη. Ο εισαγγελέας είχε εισηγηθεί την επανάληψη της δίκης στο σκέλος της επιμέτρησης της ποινής για όλους όσους σε κάποια φάση της διαδικασίας, ακόμη και στην προδικασία, είχαν κάνει ομολογίες σε βάρος συγκατηγορουμένων τους. Ο Αρειος Πάγος έκρινε ότι αυτό είναι σωστό μόνο για τους Τέλιο και Τσελέντη και όχι για όσους στη συνέχεια κατήγγειλαν ως προϊόν εκβιασμών και βασανισμών αυτές τις ομολογίες.
Ετσι, οι Τέλιος και Τσελέντης, καταδικασμένοι σε 22 και 25 χρόνια αντίστοιχα, θα δικαστούν ξανά από άλλη σύνθεση, η οποία στην επιμέτρηση της ποινής πρέπει να λάβει υπόψη της και τα μέτρα επιείκειας που προβλέπει ο τρομονόμος για τους συνεργαζόμενους. Αυτό σημαίνει πως μπορεί σχετικά σύντομα και οι δύο να βρεθούν εκτός φυλακής.
Ολες οι υπόλοιπες αιτήσεις αναίρεσης απορρίφθηκαν. Με άλλα λόγια, όλες οι νομικές κατασκευές και οι κραυγαλέες αυθαιρεσίες επιβραβεύτηκαν και η νομολογία ισχυροποιεί το «αντιτρομοκρατικό» οπλοστάσιο.
Η απόφαση αυτή ήταν αναμενόμενη. Εφόσον σε επίπεδο κοινωνικών συσχετισμών δεν άλλαξε τίποτα, δεν υπήρχε περίπτωση το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο –εντεταλμένο να προστατεύ-ει τα γενικά συμφέροντα του συστήματος– να πάρει διαφορετική απόφαση. Το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό και όχι νομικό. Θυμίζουμε ότι ο Δ. Κουφοντίνας αρνήθηκε να κάνει προσφυγή στον Αρειο Πάγο, διότι εκεί δεν γίνεται δίκη την οποία να μπορεί να αξιοποιήσει για να υπερασπιστεί τις ιδέες του και, μέσω αυτής, να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό, αλλά είναι μια διαδικασία με ανταλλαγή νομικών επιχειρημάτων, στην οποία αυτός δεν έχει καμιά θέση, διότι η στάση του ήταν πέρα από τις νομικές διαδικασίες, μια στάση καθαρά πολιτική.
Αρκετοί από τους καταδικασθέντες της υπόθεσης είχαν καταστήσει γνωστό, ότι θα προσφύγουν στο ΕΔΔΑ (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων). Καθόλου αισιόδοξα, όμως, δεν είναι τα πράγματα και απ’ αυτή την κατεύθυνση, διότι η «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» κυριαρχεί σε όλο το φάσμα της απονομής του Δικαίου. Είναι βέβαια δικαίωμά τους η προσφυγή και στην προηγούμενη επισήμανση δεν υπάρχει καμία μομφή για την εξάντληση όλων των νομικών μέσων. Σημειώνουμε απλώς την απαισιοδοξία μας σε σχέση με τη δικαστική διαδικασία, για να υποστηρίξουμε ότι τους πολιτικούς κρατούμενους δεν πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε σαν ανθρώπους που έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Δικαιοσύνη, αλλά σαν πολιτικά υποκείμενα που οι λογαριασμοί τους είναι με το αστικό καθεστώς. Γι’ αυτό και έχει σημασία η οργάνωση της αλληλεγγύης, που θα κρατά συνεχώς επίκαιρο το αίτημα της απελευθέρωσής τους με πολιτικούς όρους. Γιατί –όπως σημειώνει η «Δράση για την Ελευθερία»– κανένα κίνημα δεν μπορεί να νικήσει αν δεν υπερασπίζεται αποτελεσματικά τους ανθρώπους του.