Μ. ΠΑΟΥΕΛ – ΕΜ. ΠΡΕΣΜΠΕΡΓΚΕΡ
Τα κόκκινα παπούτσια
Γυρισμένη πριν από 61 ολόκληρα χρόνια η ταινία αυτή διατηρεί την αξία της ακόμα και σήμερα, αν και αρκετά απλουστευτική και μελοδραματική για την εποχή μας. Πρόκειται για ένα σενάριο βασισμένο στο γνωστό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Aντερσεν με θέμα μια νεαρή χορεύτρια που παγιδεύεται ανάμεσα στον έρωτά της για ένα μουσικοσυνθέτη και τις προσδοκίες του αυταρχικού ιμπρεσάριου της, που απαιτεί πλήρη αφοσίωση απ’ αυτή στην τέχνη του χορού.
Με πρωτότυπη κινηματογράφηση για την εποχή της, η ταινία αυτή έχει να επιδείξει επιπλέον μια εξαιρετική σε χορογραφική σύλληψη και μεγάλη σε διάρκεια σκηνή κλασικού χορού. Ομως, η διαχρονική της αξία έγκειται στο δίλημμα που θέτει και που συνοδεύει όλες τις μακρόχρονες, κοπιώδεις και μεγαλειώδεις προσπάθειες των δημιουργικών ανθρώπων να συγκεράσουν την προσωπική τους ζωή με τις υψηλές απαιτήσεις της μεγάλης τέχνης (αλλά και της επιστήμης, της έρευνας, της αφοσιωμένης στο λαό πολιτικής κ.ο.κ.). Επαναλαμβάνουμε, ότι το ζήτημα αυτό τίθεται απλοϊκά, και έτσι όμως δίνει την ευκαιρία για δευτερογενείς σκέψεις.
ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΤΡΙΦΟ
Η γυναίκα της διπλανής πόρτας
Αλλη μια επανέκδοση, κοντά στις τόσες άλλες αυτού του καλοκαιριού, προσπαθεί (ελλείψει μάλιστα νέων υποφερτών ταινιών) να προσελκύσει θεατές εν μέσω κρίσης και ένδειας στις ζεστές καλοκαιρινές αίθουσες.
Ενα ερωτικό δράμα, λοιπόν, ανάμεσα σε δυο πρώην εραστές που ξανασυναντιούνται μετά από χρόνια, παντρεμένοι και οι δυο πια, όταν μετακομίζουν στην ίδια γειτονιά. Η υπόθεση παίρνει ανεξέλεγκτες και τραγικές διαστάσεις, υπογραμμίζοντας την αλληλεπίδραση και την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Η ενοχή και το σασπένς εναλλάσσονται με το πάθος σ` αυτή τη γνωστή ταινία του Τριφό που οι θιασώτες του έργου του θεωρούν ότι είναι από τις σημαντικότερες.
