Οι μαθητές ξαναμπήκαν στο δρόμο του αγώνα. Κάνουν τα πρώτα τους βήματα στη συλλογική διεκδίκηση αιτημάτων και αυτό είναι πολύ σημαντικό για τους ίδιους, τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους, την απόκτηση κοινωνικής συνείδησης και τις παρακαταθήκες που αφήνουν πίσω τους.
Είναι φυσικό να δείχνουν απειρία, τα αιτήματά τους να εστιάζουν μόνο στην υλικοτεχνική υποδομή και στα προβλήματα λειτουργίας των σχολείων και να μην επικεντρώνονται σε σημαντικότερα ζητήματα, που έχουν ευθέως ταξική και πολιτική σημασία, όπως είναι η βάση του 10, ο ταξικός φραγμός των πανελλαδικών εξετάσεων, η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, κ.λπ., μιας και το νήμα των μαζικών, μαχητικών μαθητικών κινητοποιήσεων έχει σπάσει εδώ και κάποια χρόνια και έχουν «ξεχαστεί» αιτήματα, όπως π.χ. αυτό της Ελεύθερης Πρόσβασης.
Ακόμη κι έτσι, όμως, η μάχη τους είναι σημαντική, αφού οι μαθητές υποκινούμενοι αποκλειστικά από τα δυσβάσταχτα προβλήματα, που τους ταλανίζουν καθημερινά στα σχολεία, νιώθοντας (ακόμη και αν δεν το έχουν συνειδητοποιήσει απόλυτα) την αγωνία της οικογένειάς τους για το μεροκάματο και την επιβίωση, μέσα σε ένα όλο και πιο αγριανθρωπικό περιβάλλον, διαλέγουν τη μαχητική και όχι κακομοίρικη στάση. Αυτή θα είναι το μεγαλύτερο σχολειό γι’ αυτούς.
Μέχρι στιγμής πάνω από 100 είναι οι καταλήψεις στα σχολεία σε όλη τη χώρα, ενώ είναι γνωστό ότι σε αυτές τις ηλικίες οι εξελίξεις παίρνουν το ρυθμό «επιδημίας». Ευχής έργο είναι να συνεχιστούν με ένταση, να γενικευτούν και να «ωριμάσουν», στριμώχνοντας άγρια την κυβέρνηση.
