«Το ΚΚΕ διαφωνεί ριζικά με τον ΠΟΕ, την ΚΑΠ και την αγροτική πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (…) Μαζί με όλους τους μικρομεσαίους αγρότες παλεύει για: (ακολουθεί κατάλογος 13 αιτημάτων) Ολα τα παραπάνω αιτήματα που μπορούν να ανακουφίσουν τους μικρομεσαίους αγρότες αλλά δεν μπο- ρούν να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους δε φαίνονται ρεαλιστικά όταν στο πολιτικό σκηνικό κυριαρχεί ο δικομματισμός. Γι’ αυτό οι αγώνες της μικρομεσαίας αγροτιάς ακόμα και για τα άμεσα αιτήματά της θα είναι πιο αποτελεσματικοί αν συμβάλλουν στη δραστική αποδυνάμωση του δικομματισμού και στην ενίσχυση του ΚΚΕ» (Ριζοσπάστης, 4.9.2007).
Το παραπάνω απόσπασμα περιγράφει με χαρακτηριστικό τρόπο μια ορισμένη πολιτική αντίληψη. Μια αντίληψη που θεωρεί ότι κάθε κοινωνικός αγώνας, ακόμα και αγώνες για μερικά αιτήματα, είναι καταδικασμένος σε αποτυχία, αν δεν αναχθεί στο κοινοβουλευτικό επίπεδο. Αν, δηλαδή, αυτοί που αγωνίζονται δεν φροντίσουν να επιλέξουν ένα κοινοβουλευτικό κόμμα για να επενδύσουν σ’ αυτό μέσω της ψήφου τους. Οι κοινωνικοί αγώνες θεωρούνται απλώς ένα στοιχείο διαμόρφωσης των κοινοβουλευτικών συσχετισμών. Ενα πρόδρομο στοιχείο, που δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά, αν δεν στεφθεί με κοινοβουλευτικές αλλαγές.
Οταν αυτή την πολιτική αντίληψη τη διατρανώνει ο Περισσός, ένα κόμμα που δεν διεκδικεί την εξουσία, φανταστείτε τι ισχύει για τα δυο κόμματα εξουσίας, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Δείτε τι λέει σήμερα το ΠΑΣΟΚ στους αγρότες: Οχι μπλόκα, μην αποκλείετε την εθνική οδό, αγωνιστείτε να φύγει η κυβέρνηση, αυτή είναι η λύση. Τα ίδια έλεγε η ΝΔ, όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Κάπως έτσι έγιναν γαλάζιοι όλοι οι αγροτικοί νομοί στο γνωστό χάρτη της βραδιάς των εκλογών. Κάπως έτσι φιλοδοξεί το ΠΑΣΟΚ να πρασινίσει ο χάρτης την επόμενη φορά.
Η αντίληψη της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, που καλλιεργείται απ’ όλο το αστικό φάσμα, οδηγεί σ’ έναν κοινωνικό μυθριδατισμό. Ο εργαζόμενος, ο φτωχός αγρότης, ο νέος δεν εμπνέεται από τα αστικά κόμματα. Δεν πιστεύει ότι θ’ αλλάξει ριζικά η ζωή του αν ψηφίσει το ένα ή το άλλο, ειδικά από τα κόμματα εξουσίας. Το «όλοι ίδιοι είναι» ακούγεται όλο και πιο συχνά, όλο και πιο πλατιά. Την ίδια στιγμή, όμως, αυτοί οι ίδιοι που δεν πιστεύουν στα αστικά κόμματα και επιλέγουν απλώς το κατά την κρίση τους «μικρότερο κακό» καταπίνουν το δηλητήριο της αναποτελεσματικότητας των αγώνων και συνηθίζουν στην ιδέα ότι «δε βγαίνει τίποτα». Χάνουν έτσι την ίδια την αυτοεκτίμησή τους, την εμπιστοσύνη στις δικές τους δυνάμεις, στη δύναμη της συλλογικότητας. Ακόμα και όταν βγαίνουν στο δρόμο, είτε το κάνουν με κρύα καρδιά είτε χωρίς το απαιτούμενο πάθος. Θα συμφωνήσετε ότι αλλιώς αγωνίζεσαι όταν πιστεύεις ότι θα νικήσεις κι αλλιώς όταν θεωρείς πως κάποια στιγμή θα κάνεις πίσω και το κέρδος σου θα είναι απλώς η πολιτική πίεση που θα οδηγήσει κάποια στιγμή να σου πετάξουν και σένα κάποιο ψίχουλο.
Υπάρχει αντίδοτο στο δηλητήριο με το οποίο ποτίζεται το κοινωνικό σώμα; Νομίζουμε πως μόνο οι ίδιοι οι αγώνες είναι το αντίδοτο. Δείτε πόση αυτοπεποίθηση απέκτησαν οι Παλαιστίνιοι της Γάζας, που κατάφεραν να αποκρούσουν τους Σιωνιστές, παρά το τεράστιο κόστος που πλήρωσαν σε ζωές και καταστροφές. Τώρα πια δεν μπορούν να τους γονατίσουν. Μέσα στους ίδιους τους αγώνες θ’ αρχίσει να αναπτύσσεται και πάλι η ελπίδα, η πίστη στη συλλογικότητα, η ιδέα της αντίστασης έξω από τα όρια της αστικής νομιμότητας. Εκεί θα μπολιαστεί και η συνείδηση της ανατροπής.
Π.Γ.