«Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί, μα η χαρά δεν την αφήνει». Ο πρώτος που έσπευσε να εκφράσει την ικανοποίησή του για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης ήταν ο γνωστός για τις ακροδεξιές απόψεις του πρόεδρος του ΕΒΕΑ Κ. Μίχαλος, ο οποίος έχει διατελέσει και στέλεχος του υπουργείου Οικονομίας επί Αλογοσκούφη. «Το πλαίσιο των προγραμματικών δεσμεύσεων της κυβέρνησης κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση», δήλωσε ο Μίχαλος την περασμένη Δευτέρα, συμπληρώνοντας πως οι δεσμεύσεις πρέπει πλέον να γίνουν συγκεκριμένες και η κυβέρνηση να προχωρήσει «με τόλμη και αποφασιστικότητα, χωρίς το φόβο του πολιτικού κόστους».
Ενας καπιταλιστής-συνδικαλιστής οφείλει να βάζει στην άκρη την παραταξιακή πίκρα και να προκρίνει το συμφέρον της τάξης που εκπροσωπεί. Αλλωστε, το σύνθημα είχε δώσει ο ίδιος ο Καραμανλής, μ’ ένα κρεσέντο συναίνεσης.
Τι να τον κάνεις, όμως, τον δευτεροκλασάτο Μίχαλο, όταν μιλάει ο ίδιος ο ΣΕΒ, το ανώτατο συνδικάτο της εγχώριας κεφαλαιοκρατίας; Μια μέρα μετά τον Μίχαλο, ο ΣΕΒ εξέδωσε μια ανακοίνωση Τύπου γεμάτη καλά λόγια για τη νέα κυβέρνηση. «Το νέο περιβάλλον, η νέα διακυβέρνηση που έχει προκύψει από τις εκλογές, διαθέτει τις προϋποθέσεις για να προχωρήσει την αναγκαία ανασυγκρότηση της χώρας. Ηδη σε βασικούς τομείς διατυπώνονται προτάσεις και γίνονται βήματα που σηματοδοτούν μία αντίληψη ουσιαστικής και ελπιδοφόρας αλλαγής», ήταν η κατακλείδα αυτής της ανακοίνωσης, στην οποία ο ΣΕΒ δεν παρέλειπε να υπενθυμίσει και ορισμένες από τις θέσεις του, όπως «να ενισχυθεί η επιχειρηματικότητα ως προϋπόθεση της οικονομικής ανάπτυξης» και «να αντιμετωπιστεί, με τη σύμπραξη όλων των κοινωνικών εταίρων, η όχι και τόσο βραδυφλεγής πλέον βόμβα του Ασφαλιστικού».
Οι καπιταλιστές όχι μόνο δεν ανησυχούν από τις εξαγγελίες και τη διαφαινόμενη πολιτική της νέας κυβέρνησης, αλλά εγκρίνουν και επαυξάνουν. Επειδή, λοιπόν, όπως γνωρίζει κάθε νοήμων άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα, οι καπιταλιστές ουδέποτε παθαίνουν ομαδική παράκρουση, επειδή δεν γίνονται από μια πολιτική να είναι εξίσου ευχαριστημένοι καπιταλιστές και εργαζόμενοι και επειδή οι εργαζόμενοι «εκπροσωπούνται» από φυράματα τύπου ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και Σίας, το συμπέρασμα είναι πως η κυβέρνηση, στηριγμένη σε μια υστερική προπαγάνδα από τη μεριά των ΜΜΕ, δημιουργεί ένα κλίμα κοινωνικής συναίνεσης και υποταγής, που θα αποτελέσει τη βάση για μια περίοδο (τετραετία τουλάχιστον) σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας και αντεργατικών ανατροπών. Μια κυβέρνηση με τέτοιες δυνατότητες επιθυμούσαν οι καπιταλιστές. Γι’ αυτό και πριν τις εκλογές ζητούσαν «ισχυρή διακυβέρνηση με ισχυρή λαϊκή εντολή».
Το μοναδικό ερώτημα είναι για πόσο οι εργαζόμενοι θ’ ανεχτούν αυτή την κατάσταση.