Σε πρόταση προς τον πρύτανη του ΑΠΘ για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου κατέληξε η προσπάθεια της «Κοινής Πρωτοβουλίας» των Πασόκων της ΠΟΣΔΕΠ (ΚΙΠΑΝ), της Πανεπιστημιακής Συμπαράταξης ΑΠΘ (η γνωστή κίνηση των «1000») και κάποιων δεξιών της Ιατρικής Σχολής (ΑΣΚΕΥ). Στις 19 Μάη 2009, σε μια εμετική διακήρυξη περί «Ακαδημαϊκών Ελευθεριών», η «Κοινή Πρωτοβουλία» ανακοίνωνε την αντίθεσή της σε «κάθε μορφή βίας» και στις «καταλήψεις σαν μορφή διεκδίκησης αιτημάτων και προβολής απόψεων», προχωρώντας σε συστάσεις προς την πανεπιστημιακή κοινότητα και καλώντας την σε εγρήγορση!
Στις 26 Αυγούστου προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα καταθέτοντας ως «Κοινή Πρωτοβουλία» τη συγκεκριμένη πρόταση προς τον πρύτανη του ΑΠΘ Αν. Μάνθο. Αυτός, χωρίς να χάσει χρόνο, έστειλε την ίδια μέρα το θέμα στη Σύγκλητο (μεγάλη πρεμούρα), ανοίγοντάς το έτσι για πρώτη φορά και θεσμικά.
Η πρόταση αναφέρει ότι «η Σύγκλητος του ΑΠΘ θα πρέπει να προσδιορίσει και να οριοθετήσει τις πράξεις και τις ενέργειες εκείνες που σαφώς καταστρατηγούν το Ακαδημαϊκό Ασυλο». Και για να μη γίνει καμιά παρανόηση ξεδιπλώνει έναν εντυπωσιακό κατάλογο ενεργειών που «καταπατούν» το άσυλο: «άσκηση σωματικής βίας ή απειλή άσκησης σωματικής βίας κατά οιουδήποτε βρίσκεται ή κινείται εντός της Πανεπιστημιούπολης, περιλαμβανομένων ιδίως των φυλάκων ή θυρωρών του Πανεπιστημίου κατά την άσκηση των καθηκόντων τους», «ληστεία», «συγκέντρωση, αποθήκευση ή χρήση όπλων ή αυτοσχέδιων βομβών», «καταστροφή ή λεηλασία Πανεπιστημιακών χώρων κατόπιν επίθεσης ή επιδρομής ατόμων απ’ οπουδήποτε κι αν προέρχονται», «διάρρηξη κτηρίου, αίθουσας ή γραφείου», «καταστροφή ή διάρρηξη αυτοκινήτων», «κράτηση ομήρων ή παρεμπόδιση της εξόδου από ένα Πανεπιστημιακό χώρο οιουδήποτε ατόμου βρίσκεται στο χώρο αυτό, από άτομα που ενεργούν συλλογικά απ’ οπουδήποτε κι αν προέρχονται», «κατάληψη Πανεπιστημιακών χώρων από εξωπανεπιστημιακά στοιχεία», «παρεμπόδιση της ελεύθερης πρόσβασης σε Πανεπιστημιακούς χώρους οιωνδήποτε διδασκόντων, φοιτητών ή εργαζομένων στους χώρους αυτούς ή όποιων άλλων κάνουν νόμιμη χρήση των χώρων αυτών», «διάλυση ή παρεμπόδιση με τη βία από άτομα που ενεργούν συλλογικά, απ’ οπουδήποτε κι αν προέρχονται, οποιασδήποτε ελεύθερης συνάθροισης λαμβάνει χώρα στους Πανεπιστημιακούς χώρους, περιλαμβανομένων ιδίως των συνεδριάσεων συλλογικών πανεπιστημιακών οργάνων».
Καταλήγουν μάλιστα στο συμπέρασμα, ότι εκεί που αδυνατεί η πανεπιστημιακή κοινότητα να διαφυλάξει τα παραπάνω, θα πρέπει να λαμβάνουν δράση οι φύλακες του Πανεπιστημίου. Οπου, δε, αδυνατεί να αντεπεξέλθει ο «πανεπιστημιακός στρατός» που προφανώς ευελπιστούν να δημιουργηθεί, τότε θα πρέπει το Πρυτανικό Συμβούλιο να εφαρμόζει το… νόμο. Να αποφασίζει, δηλαδή, να σπάει το άσυλο φωνάζοντας τους μπάτσους.
Είναι κάτι παραπάνω από προφανές, ότι η πρόταση αυτή δεν έχει ως στόχο μόνο τους αποκαλούμενους από το σύστημα «κουκουλοφόρους», αλλά ούτε καν τη μαχητική φοιτητική νεολαία. Η παραπάνω πρόταση στοχεύει απευθείας στην καρδιά του φοιτητικού κινήματος. Κάθε φορά που οι Γενικές Συνελεύσεις των φοιτητών, για να αποτρέψουν την εφαρμογή των αντι-εκπαιδευτικών μέτρων, αποφασίζουν παράσταση διαμαρτυρίας ή «σπάσιμο» των τμημάτων ΔΕΠ, αυτό θα θεωρείται «διάλυση ελεύθερης συνάθροισης». Κάθε φορά που οι ΓΣ αποφασίζουν να παρεμποδίσουν μέλη ΔΕΠ να δράσουν ενάντια στα συμφέροντα των φοιτητών, αυτό θα θεωρείται αδίκημα. Κάθε φορά που οι ΓΣ αποφασίζουν καταλήψεις (ακόμα και αν είναι μαζικές οι συνελεύσεις και αν απλώνονται σε όλη τη χώρα), αυτό θα θεωρείται αδίκημα που διαπράττουν οι χιλιάδες φοιτητές και οι μπάτσοι θα έχουν το δικαίωμα να τους βγάζουν έξω σηκωτούς. Το θράσος των εμπνευστών της πρότασης φτάνει στο σημείο να ποινικοποιεί ακόμα και τη φραστική αντιπαράθεση, μιλώντας για «απειλή άσκησης σωματικής βίας». Φαντάζονται, λοιπόν, ότι η πανεπιστημιακή αστυνομία που ονειρεύ-ονται θα μπορεί να δρα ανενόχλητα, να προπηλακίζει, να βρίζει, να δέρνει και οι φοιτητές να σκύβουν το κεφάλι και να συναινούν. Κούνια που τους κούναγε!
Αυτή η πρόταση ουσιαστικά αποκλείει οποιαδήποτε φοιτητική κινητοποίηση είτε είναι μαχητική είτε όχι. Αν για παράδειγμα οι φοιτητές αποφασίσουν αποχή από τα μαθήματα (η μόνη κινητοποίηση που αναφέρουν ότι εγκρίνουν) και περιφρουρήσουν την αποχή, δηλαδή δεν αφήνουν κανέναν να μπει στα αμφιθέατρα, τότε και αυτό θα θεωρείται παράνομο! Δηλαδή, η έννοια του συλλογικού αγώνα καταργείται. Το λέει και το κείμενο άλλωστε. «Επιτρέπεται να αγωνίζεστε, αλλά ο καθένας μόνος του», υπονοούν, αρκεί να μην ενοχλείται κανένας, για να μασάμε ανενόχλητοι τα κονδύλια από τα projects. Και φυσικά, αν η νεολαία κάνει το «λάθος» και εξεγερθεί ενάντια σε ό,τι την καταπιέζει, όπως τον προηγούμενο Δεκέμβρη, απαντώντας βίαια απέναντι στη βία που δέχεται, βρίσκοντας πολλές φορές καταφύγιο από τις δυνάμεις καταστολής μέσα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, τότε θα πρέπει κατ’ αυτούς να εφαρμοστεί… ο νόμος και η τάξη.
Θα το ξαναγράψουμε για μια ακόμα φορά. Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν είναι για να προστατεύει την έρευνα και τη διδασκαλία, όπως μας λένε διάφοροι καλοθελητές. Γι’ αυτά μας έχουν δείξει πόσο ενδιαφέρονται, βάζοντας επιχειρήσεις να καθορίζουν προγράμματα σπουδών, «αγωνιζόμενοι» διαρκώς για την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης. Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι για να προστατεύει την ελεύθερη διάδοση των ιδεών και αυτές οι ιδέες δεν διαδίδονται με μαγικό τρόπο στον αέρα. Διαδίδονται μέσω την τακτικής και της δράσης που επιλέγει κάθε φορά αμεσοδημοκρατικά το φοιτητικό κίνημα. Οι φοιτητές έχουν το δικαίωμα να καθορίζουν μόνοι τους τον τρόπο δράσης τους, μέσα από τις δικές τους διαδικασίες και δεν χρειάζεται καμιά «Κοινή Πρωτοβουλία» και καμιά Σύγκλητος να θέσει όρια. Δεν μπορούν οι φοιτητές να σκέφτονται «ελεύθερα» και να δρουν μέσα στα όρια που θα τους θέτει κάθε φορά η κάθε εξουσία. Ολοι αυτοί οι καλοθελητές θέλουν να δημιουργήσουν μερικοποιημένους νέους, που θα νιάζονται μόνο για το εργασιακό τους μέλλον, αποστειρωμένους από οποιαδήποτε προοδευτική ή επαναστατική ιδέα. Ονειρεύονται μια νεολαία στο γύψο και κάτι τέτοιο το φοιτητικό κίνημα δεν θα το αφήσει αναπάντητο.
Γιάννης Ξ.