Για τους «κινηματικούς εισαγγελείς», που εγκαλούν την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους 300 απεργούς πείνας μετανάστες, γράφαμε στο προηγούμενο φύλλο. Παρά τις αντιδράσεις από αγωνιστές μέσα από τις ίδιες τις γραμμές των οργανώσεών τους, οι «κινηματικοί εισαγγελείς» δεν το βάζουν κάτω. Αλλαξε, βέβαια, το τροπάρι. Τώρα ξεκινούν με όρκους πίστης στο δίκιο και τον αγώνα των μεταναστών, πριν περάσουν στους εισαγγελικούς μύδρους κατά των αλληλέγγυων.
Εγραψε, για παράδειγμα, ο Κ. Μάρκου στο «Πριν»: «Ωστόσο, αυτό που δεν κατάλαβαν εγκαίρως οι εμπνευστές του εγχειρήματος της Νομικής, αυτό που καλείται άμεσα να κατανοήσει η Αριστερά και το λαϊκό κίνημα, είναι πως οι καιροί έχουν αλλάξει, πως δεν φτάνει μόνο να έχεις δίκιο. Πρέπει να έχεις προετοιμαστεί καλύτερα από κάθε άλλη φορά, για να το βρεις. Πρέπει να έχεις και τα μέσα για να το επιβάλεις. Και στη σημερινή εποχή της κρίσης, δεν πας να αντιμετωπίσεις το ΠΑΣΟΚ του ΔΝΤ, όπως το ΠΑΣΟΚ του Αρκουδέα, του σχεδόν γραφικού Αττικάρχη της ΕΛΑΣ, επί της πρώτης διακυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου. Γιατί η όξυνση της ταξικής πάλης, το Μνημόνιο και η διαφαινόμενη χρεοκοπία, ωθούν το αστικό μπλοκ στη βία και στην αντίδραση, “σε όλη τη γραμμή του μετώπου”».
Δεν περιμέναμε, βέβαια, τον Μάρκου να μας πει για την εποχή πολιτικής αντίδρασης που ζούμε. Χρειάζεται θράσος πολλών… κυβικών για να μας υπενθυμίζει τα αυτονόητα, αυτά που δεν υπάρχει οργάνωση ή έντυπο της άκρας Αριστεράς που να μην τα έχει σημειώσει. Από την άλλη, πραγματικά πάει πολύ οι απόντες να μας κάνουν μαθήματα πολιτικής τακτικής, λέγοντάς μας και πάλι τα αυτονόητα. Οτι, δηλαδή, δεν αρκεί να έχεις δίκιο, αλλά να προετοιμάζεις και τους καλύτερους συσχετισμούς για να το διεκδικήσεις. Πίσω απ’ αυτές τις γενικούρες κρύβεται η πιο χυδαία μορφή πολιτικού οπορτουνισμού. Ομως δεν θα του κάνουμε τη χάρη να συζητήσουμε σε ένα αφηρημένο θεωρητικό επίπεδο. Θα μιλήσουμε συγκεκριμένα και μέσα από τα γεγονότα θα φανεί καθαρά η αλήθεια. Θα φανεί καθαρά ότι οι γενικές επικλήσεις περί πολιτικής τακτικής δεν είναι παρά χυδαίες «προφάσεις εν αμαρτία» ανθρώπων που συνειδητά επέλεξαν να είναι απόντες και αντί να παραδεχτούν το λάθος τους και να το διορθώσουν, έστω και την ύστατη ώρα, προσπαθούν να μας παραδώσουν μαθήματα και να βγουν από πάνω.
Πριν από μερικούς μήνες, εκπρόσωποι των υποψήφιων απεργών πείνας ήρθαν στην Αθήνα, μας παρουσίασαν την απόφασή τους να προχωρήσουν σε μαζική απεργία πείνας εκατοντάδων ατόμων και ζήτησαν την αλληλεγγύη μας. Συνάντησαν όλες τις οργανώσεις και συλλογικότητες, ένα ευρύ φάσμα, από την καθεστωτική αριστερά μέχρι τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο. Φανταζόμαστε πως όλες τους είπαν τη γνώμη τους. Εμείς τουλάχιστον τους είπαμε τη δική μας, ανοιχτά και συντροφικά, όπως κάνουμε πάντοτε. Αποψη που είχε να κάνει με την τακτική, με την οργάνωση του αγώνα για να είναι νικηφόρος και όχι βέβαια με την αποτροπή του εγχειρήματός τους. Δεν συμφωνήσαμε σε όλα. Υπήρχε, όμως, ένα προσκλητήριο αγώνα και σ’ αυτές τις περιστάσεις είτε φωνάζεις «παρών» είτε σφυρίζεις αδιάφορα.
Ανάμεσα σ’ αυτούς που φώναξαν «παρών» δεν ήταν το ΝΑΡ. Τους λόγους τους γνωρίζει το ίδιο και κάποια στιγμή θα πρέπει να τους εξηγήσει. Σε μια από τις συσκέψεις εμφανίστηκε στέλεχος άλλης συνιστώσας και δήλωσε ότι «η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μέσα και θα στηρίξει την απεργία πείνας με όλες τις δυνάμεις της». Εκτοτε δεν τον ξαναείδαμε, ούτε αυτόν ούτε κάποιον άλλο από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δοκίμασε να κάνει πολιτική πασαρέλα τις πρώτες μέρες στη Νομική, του κόπηκε η φόρα και έκτοτε ξαναεξαφανίστηκε. Το πρώτο ερώτημα, λοιπόν, στο οποίο πρέπει να απαντήσουν αυτοί που μας κουνούν το δάχτυλο με ύφος χιλίων Λένιν (τρομάρα τους…) είναι γιατί ήταν και εξακολουθούν να είναι απόντες.
Είχαν διαφωνίες στην τακτική; Σε ποια τακτική, αφού ουδέποτε συζήτησαν επ’ αυτής; Για παράδειγμα, στην Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης εμφανίστηκαν και εξακολουθούν να εμφανίζονται διαφωνίες επί της τακτικής. Διαφωνίες που συχνά προκαλούν εντάσεις. Ουδέποτε, όμως, αυτές οι διαφωνίες προκάλεσαν παράλυση ή διάλυση της Πρωτοβουλίας. Λύνονται με προωθητικό τρόπο, χωρίς απαραίτητα οι «μειοψηφούντες» να παραιτούνται από τις απόψεις τους. Αλλά και χωρίς να επισείουν τις διαφωνίες τους έναντι των «πλειοψηφούντων». Ενα ζωντανό κίνημα δεν είναι φανταστική συνομοτοξία αγγέλων, αλλά ένας οργανισμός που πάλλεται και προσπαθεί να συνθέτει. Πότε συνθέτει σωστά και πότε συνθέτει λάθος. Ομως είναι ζωντανό κι αυτό είναι που τελικά μετράει. Ο απολογισμός θα γίνει στο τέλος και δεν είναι απαραίτητο να είναι ομόφωνος. Θα είναι όμως απολογισμός «παρόντων», που έδρασαν, και όχι «απόντων» που παρακολουθούσαν τη δράση με υψωμένο το φρύδι και ξύνοντας τη μύτη τους.
Υπάρχουν ιστορικά παραδείγματα γεγονότων απείρως πιο σημαντικών από το σημερινό κίνημα γύρω από την απεργία πείνας, που δείχνουν την συνεπή επαναστατική και την οπορτουνιστική κατεύθυνση. Υπάρχει το παράδειγμα του Μαρξ για την Κομμούνα του Παρισιού, που ενώ θεωρούσε ακόμα ανώριμο για επαναστατική δράση το παρισινό προλεταριάτο, υποστήριξε την Κομμούνα με όλες τις δυνάμεις του, γιατί έκρινε ότι η θυσία χιλιάδων προλετάριων ήταν ιστορικά προτιμότερη από τον μαζικό εξευτελισμό τους. Υπάρχει το παράδειγμα του Λένιν απέναντι στη ρωσική επανάσταση του 1905, που όταν ο Πλεχάνοφ μετά την ήττα κλαψούριζε ότι «δεν έπρεπε να πάρουμε τα όπλα», του απαντούσε ότι αυτή η ήττα ήταν το μεγαλύτερο σχολειό για το ρωσικό προλεταριάτο.
Οι Μάρκου και σία, απόντες από αυτόν τον αγώνα γύρω από τους 300 απεργούς πείνας μετανάστες, εύχονται να ηττηθεί ο αγώνας, για να δικαιωθούν. Παραμονεύουν σαν τις ύαινες όταν οσμίζονται ετοιμοθάνατο ζώο. Σέρνονται υποκριτικά σε εκ των υστέρων υποστήριξη του αγώνα, χωρίς να διαθέτουν τίποτα σ’ αυτόν. Υστεροφημία και πολιτική υπεραξία προσπαθούν να αποκομίσουν.
Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη. Μέχρι στιγμής, αυτός ο αγώνας, όσα λάθη κι αν έχουν γίνει στις λεπτομέρειες, βαδίζει σε τακτικά σωστή βάση. Και έχει ήδη κερδίσει πολλά, που δεν χρειάζεται να τ’ απαριθμήσουμε. Βρισκόμαστε πλέον στην τελική ευθεία. Εμείς τουλάχιστον είμαστε αισιόδοξοι, με βάση την ανάλυση που κάνουμε. Η αισιοδοξία μας δεν είναι «υπαγορευμένη», αλλά σαφώς υπολογισμένη. Γιατί μετά τον ελιγμό της Νομικής, δεν έχουμε κάνει βήμα πίσω. Αντίθετα, έχουμε κάνει πολλά βήματα μπροστά, χάρη κυρίως στην αποφασιστικότητα και τη στοχοπροσήλωση των ίδιων των απεργών πείνας, που αποτελούν το βασικό υποκείμενο αυτού του αγώνα. Από το μυαλό μας δεν περνάει σκέψη ήττας. Γιατί όταν αγωνίζεσαι, ποτέ δεν πρέπει να σκέφτεσαι την ήττα, ποτέ δεν πρέπει ν’ αφήνεις την πρωτοβουλία στον αντίπαλο. Ακόμα κι όταν έχεις δυσμενή συσχετισμό κι όχι όταν αυτός ο συσχετισμός μεταβάλλεται κάθε μέρα υπέρ σου.
Πέτρος Γιώτης