Ωραία περνάμε μετά τις εκλογές. Το πρωί τα ραδιόφωνα, το μεσημέρι οι εφημερίδες, το βράδυ οι τηλεοράσεις, δεν μας αφήνουν να πλήξουμε. Και μάλιστα χωρίς φραπελιές και σκάνδαλα «επωνύμων», αλλά με «καθαρή πολιτική». Κύριο θέμα, φυσικά το ΠΑΣΟΚ. Γιωργάκης ή Μπένι; Κι ο Σκανδαλίδης τι πιθανότητες έχει; Η Αννούλα θυσιάστηκε χάριν της ενότητας. Α, μίλησε κι ο Λιβάνης, ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ (το ότι ο πολιτικός του ρόλος ενταφιάστηκε μαζί με τον Ανδρέα δεν έχει σημασία). Βουλευτές, νομάρχες, δήμαρχοι πώς μοιράζονται ανάμεσα στους μονομάχους; Βλαχοδήμαρχο απεκάλεσε τον Βενιζέλο ο αριστερός Κοτζιάς. Φεύγει από τα παράθυρα ο Μπένι, διότι του κάνουν κακό (καλά, τόσο τυφλωμένος είναι που δεν βλέπει ότι το στυλάκι του τσαταλιάζει νεύρα και απωθεί;).
Ο Καραμανλής γιατί βιάζεται ν’ αλλάξει τον εκλογικό νόμο; Θα πάει άραγε σε εκλογές εντός του 18μήνου; Νταβραντισμένους πιτσιρικάδες προωθεί ο Αλαβάνος, υλοποιώντας το δόγμα Τσίπρα. Τι παντελόνι φόραγε ο Ψαριανός στην ορκωμοσία; Αχ, ας κάνει λίγη ζέστη, μπας και πάει με πέδιλο ο Κοροβέσης. Προβληματισμός στον Περισσό για την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Ετοιμάζουν κι αυτοί ανανέωση.
Απ’ όλα έχει ο μπαξές της «καθαρής πολιτικής». Σκεφτείτε ότι περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος της προεκλογικής περιόδου ψάχνοντας κάνα φτηνό ουζερί, ενώ με το που γυρίσαμε και μέχρι να προσαρμοστούμε, πήγαμε, ψηφίσαμε, χωρίς να το πολυσυζητήσουμε, χωρίς να δώσουμε καμιά ιδιαίτερη σημασία. Αμέσως μετά, όμως, πέσαμε… στα σκληρά. Πούρα πολιτική, με αναλύσεις για ιδεολογικές και προγραμματικές προσαρμογές, για «αριστερές» και «μεσαίες» δόσεις.
Βέβαια, αυτού του είδους η «καθαρή πολιτική» δεν θυμίζει σε τίποτα την πρώτη μεταπολιτευτική δεκαετία, όμως οι εραστές της «πολιτικής» ικανοποιούνται, διότι «τουλάχιστον συζητάμε πολιτικά». Με τη διαφορά των δύο περιόδων δεν ασχολείται κανείς. Γιατί κάνει τζιζ. Βλέπετε, εκείνη η περίοδος, με τις αντιφάσεις, τις ανακολουθίες, τον φενακισμένο πολιτικό λόγο, είχε μια ουσιώδη διαφορά. Τότε ο κόσμος ήταν ταυτόχρονα στο δρόμο. Εκανε πολιτική ΚΑΙ μ’ αυτό τον τρόπο κι όχι ακολουθώντας απλά κάποιο κόμμα. Διατύπωνε αιτήματα, μάτωνε για να τα διεκδικήσει. Ο,τι κατακτήθηκε σε επίπεδο μεταρρύθμισης κατακτήθηκε εκείνη την περίοδο που ο κόσμος ήταν στο δρόμο. Και πάρθηκε πίσω μετά (η διαδικασία ακόμα συνεχίζεται), όταν ο κόσμος αποσύρθηκε από το δρόμο.
Μέγιστο θέμα το Ασφαλιστικό, το ξέρουν καλά ότι αναγκαστικά θα κυριαρχήσει στη δημόσια συζήτηση. Προσέξτε, όμως, πως χτίζεται το κλίμα. Ποια κόμματα θα πάρουν μέρος στον «πολιτικό διάλογο»; Θα συμμετάσχουν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στον «κοινωνικό διάλογο»;
Η «καθαρή πολιτική» τους είναι η πολιτική των «εκπροσώπων». Η πολιτική των «πάνω». Η πολιτική των εκπροσωπούμενων, των «κάτω» δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει και δεν χρειάζεται να υπάρξει. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει ν’ αρκεστούν σ’ αυτό που θα τους ζητήσουν μια χούφτα εξωνημένοι γραφειοκράτες συνδικαλιστές. Θα τους καλέσουν σε συλλαλητήριο; Να πάνε. Θα τους καλέσουν σε μία ή δύο 24ωρες απεργίες; Να πάρουν μέρος. Αγωνιστικά, πλην όμως συντεταγμένα και νόμιμα. Παλαμάκια, γροθιές, συνθήματα. Ως εκεί. Από κει και πέρα αρχίζει η θεσμική ανωμαλία. «Είμαστε εργάτες και όχι τρομοκράτες» δεν λέει το γνωστό σύνθημα της ντροπής; Σκεφτείτε, όμως, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν οι εργάτες γίνονταν «τρομοκράτες», σκορπώντας τρόμο στους δυνάστες τους…
Π.Γ.
