Το να σπεκουλάρει ο Σαμαράς με τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας πολιτικούς κρατούμενους και να προσπαθεί να επανασυσπειρώσει τη ΝΔ με θέματα «νόμου και τάξης», που συγκινούν την ακροδεξιά και τους ανασφαλείς «νοικοκυραίους» είναι απολύτως λογικό.
Το να βγάζουν αφρούς από το στόμα και καπνούς από τ’ αυτιά ο Πρετεντέρης, η Τρέμη και ο λοιπός εσμός των «διαμορφωτών της κοινής γνώμης» είναι επίσης λογικό.
Ακόμη και η αντίδραση του κυβερνητικού εκπροσώπου, που μίλησε για «προκλητική και ακατανόητη ενέργεια ομάδας αντιεξουσιαστών να εισβάλουν στον προαύλιο χώρο του κοινοβουλίου» είναι εύκολα εξηγήσιμη, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον είναι κυβέρνηση και πρέπει να κρατάει επαφή ακόμη και με τους πιο «μαύρους» κύκλους του συστήματος.
Ο Περισσός, όμως, τι ζόρι τραβάει και έσπευσε να συνταχθεί στο πλευρό του Σαμαρά, της Μπακογιάννη και των Τρεμοπρετεντέρηδων, επιτιθέμενος ενάντια στην πρόεδρο της Βουλής, η οποία -για προφανείς δικούς της λόγους- προσπάθησε να υποβαθμίσει το γεγονός, μιλώντας για νόμιμη διαμαρτυρία; Μιλάμε για μια ενέργεια ζύμωσης, η οποία δεν περιείχε ίχνος βίας, για να ‘χουν να σπεκουλάρουν οι αστοί. Ενα πανό, μερικά τρικάκια και το φώναγμα κάποιων συνθημάτων ήταν η ακτιβιστική δράση, χωρίς ούτε σπρώξιμο με τους μπάτσους που έφτασαν καθυστερημένα για να κάνουν τις προσαγωγές.
«Τα σημερινά γεγονότα στη Βουλή, αλλά και η κατάληψη στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ και αλλού, δεν έχουν καμία σχέση με τη γνήσια διαμαρτυρία και πάλη του λαϊκού κινήματος και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να δίνουν άλλοθι σε λογικές και πρακτικές καταστολής και αυταρχισμού. Οσοι λοιπόν αναγορεύουν αυτές τις ενέργειες σε “διαμαρτυρία’’, παίζουν πολύ επικίνδυνα παιχνίδια», ανακοίνωσε το Γραφείο Τύπου του Περισσού, ευθυγραμμιζόμενο με την τρομοϋστερία των δημοσιογράφων και τις δηλώσεις των Σαμαρά, Μπακογιάννη και σίας.
Δυο μέρες πριν, η φοιτητική παράταξη του Περισσού (ΜΑΣ) είχε ανακοινώσει πως «οι ενέργειες που έγιναν τις τελευταίες μέρες στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ και αυτά τα αιτήματα δεν έχουν καμία σχέση με τους συλλόγους μας, με το φοιτητικό και το ευρύτερα λαϊκό κίνημα. Αυτή η κατάσταση δίνει αφορμή για τη συκοφάντηση των αγώνων μας, των διεκδικήσεών μας ως φοιτητές και δίνει αφορμή στις δυνάμεις καταστολής να επέμβουν στο Πανεπιστήμιό μας».
Αυτοί με τους οποίους ευθυγραμμίζεται ο Περισσός, καταδικάζοντας κινητοποιήσεις που στηρίζουν μια απεργία πείνας με την οποία πολιτικοί κρατούμενοι κινδυνεύουν, αν όχι να πεθάνουν, να υποστούν ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία τους, είναι οι ίδιοι που έβγαζαν αφρούς και όταν μέλη του Περισσού κρεμούσαν γιγαντοπανό από την Ακρόπολη, κατηγορώντας τον Περισσό ότι αμαυρώνει την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό.
Τι διαφορά έχει η ανάρτηση ενός γιγαντοπανό στο βράχο της Ακρόπολης από το άνοιγμα ενός πανό στα σκαλιά της Βουλής; Υπάρχει διαφορά στην «ιερότητα» του χώρου; Τι ακριβώς υπάρχει;
Η επίκληση της «ιερότητας» ενός δημόσιου χώρου, ο οποίος υποτίθεται ότι αμαυρώνεται, είναι υποκρισία και προστυχιά. Ειδικά όταν μιλάμε για τη Βουλή, στην οποία -εκτός των άλλων- στρογγυλοκάθονται και ναζί, αυτό είναι αυταπόδεικτο. Κι αν βάλουμε στη ζυγαριά τις ανθρώπινες ζωές που κινδυνεύουν, τότε αυτές οι καταγγελίες γίνονται εξοργιστικές. Δεν μπορεί να βρει κανείς την παραμικρή δικαιολογητική βάση.
Τι μένει; Μένουν οι εξετάσεις νομιμοφροσύνης που για μια ακόμη φορά δίνει στο σύστημα ο Περισσός. Ο,τι ξεφεύγει από το πεδίο της πολιτικής του και της άσκησης ελέγχου από το μηχανισμό του καταδικάζεται και καταπολεμάται αδίστακτα και αυτό κατατίθεται στο χρηματιστήριο της αστικής πολιτικής, για να εισπράξει ο Περισσός το αντίτιμο.
Π.Γ.