«Η εξωτερική πολιτική ενώνει! – Διάλεξη του σερ Βασίλη Μαρκεζίνη στο ξενοδοχεία Μεγάλη Βρεταννία – Ο Ιερώνυμος με τον Καραμπελιά και τον Πισσία ενωμένοι παρακολουθούσαν την ομιλία του ακαδημαϊκού». Το θέμα δημοσιεύτηκε στο «Ποντίκι» της 21ης Οκτώβρη. Ο υιός Μαρκεζίνης (που θέλει να τον αποκαλούν σερ, διότι τον τίτλο του τον έχει απονείμει η ίδια η βασίλισσα Ελισάβετ) έδωσε διάλεξη με θέμα «Μια νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα», στην οποία μαζεύτηκε κόσμος και κοσμάκης.
Με το γνωστό του ύφος, το «Ποντίκι» γράφει ότι κάθονταν «επιδεικνύοντας το ίδιο ενδιαφέρον για το μέλλον της εξωτερικής μας πολιτικής ο Γιώργος Καραμπελιάς και ο Γιώργος, επίσης, Μπόμπολας. Ωστόσο οι αντιθέσεις δεν σταματούν εδώ: μαζί με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο παρακολουθούσε με περισσή… ευλάβεια και ο κινηματικός αριστερός καθηγητής Β. Πισσίας (μέλος του πληρώματος της αποστολής στη Γάζα). Μαζί με τον υποψήφιο δήμαρχο Πειραιά Β. Μιχαλολιάκο, ο διαπρεπής δημοσιογράφος Γ. Δελαστίκ. Και η επιχειρηματική παρουσία από πολλούς χώρους επίσης έντονη (Γιάννα Αγγελοπούλου, Αν. Καλλιτσάντσης, Ν. Νανόπουλος), όπως και αυτή των πανεπιστημιακών που είχαν κατακλύσει την αίθουσα.
Τελικά, στη Μεγάλη Βρεταννία, ξενοδοχείο που ανακαλεί μνήμες από ένα παρελθόν βίαιου χωρισμού της Ελλάδας σε δυο πολιτικά στρατόπεδα, συντελέστηκε ένας ελληνικός “ιστορικός συμβιβασμός”, ο οποίος εστέφθη από έναν… sir, άνδρα δαφνοστεφή εκ της Αυτού Μεγαλειοτάτης Βασιλίσσης Ελισάβετ της Αγγλίας. […] Τι είναι όμως εκείνο που ενώνει τους “ταξικά εχθρούς”, ώστε να κάθονται με περισσή ζέση και να παρακολουθούν έναν sir; Μήπως κατέπεσε η πάλη των τάξεων και δεν το πληροφορηθήκαμε; Τι είδους γοητεία είναι αυτή που εκπέμπει ο υιός Μαρκεζίνης έτσι που να καταλύει τις ακατάλυτες αυτές αντιθέσεις; Πολύ απλά ο sir διατυπώνει μια ιδιαιτέρως συγκροτημένη άποψη-αντίθεση προς το δόγμα Νταβούτογλου, με έναν από τους άξονές του την αξιοποίηση της ιστορικής θέσης της χώρας ως γεφυροποιού ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση και στην αξιοποίηση της ενεργειακής και γεωπολιτικής ευκαιρίας που προσφέρουν η Ρωσία και η ανατολική πλευρά του ημισφαιρίου…».
Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιοι –κατά δήλωσή τους– αριστεροί και αντιιμπεριαλιστές καταλύουν τις ταξικές διαχωριστικές γραμμές. Δεν είναι η πρώτη φορά που θεωρούν ότι η εξωτερική πολιτική είναι υπεράνω ταξικής πάλης. Οτι υπόκειται μόνο σε πολιτικούς και όχι ταξικούς διαχωρισμούς. Γι’ αυτό και οι αναφορές τους είναι συνήθως στην «πατρίδα» ή την «Ελλάδα», σβήνοντας από τη μέση τον ταξικό διαχωρισμό, που έχει οδηγήσει σε δυο Ελλάδες, μια Ελλάδα του κεφάλαιου και μια της εργασίας. Ιδια είναι και η αντίληψη του Περισσού, όμως το ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης τον οδηγεί να μη στέλνει τα στελέχη του σε τέτοιες μαζώξεις. Αντίθετα, άλλοι δεν έχουν πρόβλημα να συνευρίσκονται ακόμα και με τον ακροδεξιό εσμό, στον οποίο μάλλον βρίσκουν μια αίσθηση… υγιούς εθνικής ανησυχίας.
Είναι ένα ολόκληρο σύστημα (δευτεροκλασάτοι πολιτικοί, καπιταλιστές, παπαδαριό, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι) που έχουν ανακατέψει τον εθνικισμό με τον αντιιμπεριαλισμό και έχουν δημιουργήσει ένα νέο εθνικιστικό χαρμάνι, το οποίο σερβίρεται σε διάφορες συσκευασίες. Ο κεφαλαιοκρατικός κοσμοπολιτισμός τούς προσφέρει ουκ ολίγες ευκαιρίες, για να καμουφλάρονται πίσω από εθνικοανεξαρτησιακές εξάρσεις, όμως το «διά ταύτα» στο τέλος είναι εθνικιστικό, διότι είναι αστικό. Εθνικισμός και κοσμοπολιτισμός είναι οι δυο όψεις της αστικής πολιτικής στον τομέα των εξωτερικών σχέσεων. Και βέβαια, το παιχνίδι με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, στο όνομα του «πραγματισμού», είναι πάντα παρόν, όπως δείχνει και ο «ρωσικός άξονας» στην πρόταση του Μαρκεζίνη. Ομως, ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι πλέον απόλυτα συνυφασμένος με την προλεταριακή επανάσταση.
Π.Γ.
