Αστραψε και βρόντηξε ο Κούλης στην Ενωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου. Η ΝΔ «δεν πρόκειται να δεσμευθεί από ένα αναπτυξιακό σχέδιο, το οποίο θα ανακυκλώνει ιδεοληψίες μιας άλλης εποχής». Και συμπλήρωσε: «Εάν το σχέδιο αυτό είναι ένα σχέδιο το οποίο επαναφέρει στο δημόσιο διάλογο στερεότυπα άλλων εποχών, αυτό το σχέδιο σε καμία περίπτωση δεν δεσμεύει την επόμενη κυβέρνηση και σίγουρα δεν είναι η ατζέντα με την οποία εμείς θα ζητήσουμε νωπή λαϊκή εντολή στις επόμενες εκλογές». Και κατέληξε με τη γνωστή ατάκα που κάνει τους πάντες να ξεκαρδίζονται στα γέλια: «Σε αυτό θέλω να είμαι τελείως ξεκάθαρος!».
Αν το «σχέδιο Τσακαλώτου» «θα ανακυκλώνει ιδεοληψίες μιας άλλης εποχής», δεν πρόκειται να περάσει από τους ιμπεριαλιστές δανειστές. Θα στείλουν στον Τσακαλώτο ένα άλλο σχέδιο και θα του πουν να βάλει την υπογραφή του, χωρίς να μπει στον κόπο να το μεταφράσει στα ελληνικά. Ετσι δε γίνεται πάντα; Ο ίδιος ο Κούλης δήλωσε ότι δεν είναι καθόλου σίγουρος πως το σχέδιο αυτό τελικά θα συμφωνηθεί.
Αρα, τζάμπα μάγκας ο Κούλης. Απορρίπτει ένα σχέδιο που δεν έχει διαβάσει, αλλά συμπεραίνει ότι «θα ανακυκλώνει ιδεοληψίες μιας άλλης εποχής», όντας σίγουρος ότι πριν το απορρίψει αυτός (που ο λόγος του δεν μετράει, άλλωστε), θα το έχουν απορρίψει οι δανειστές.
Στην πραγματικότητα, έχουμε την ανακύκλωση από τον Κούλη του παραμυθιού που αφηγείται κάθε πολιτικός αρχηγός κόμματος που «βλέπει εξουσία». Οτι δε δεσμεύεται από ό,τι θεσπίσει η προηγούμενη κυβέρνηση και από ό,τι συμφωνήσει με διεθνείς οργανισμούς.
Ποιος δε θυμάται τι έταζε ο Γιωργάκης στην προεκλογική περίοδο του 2009; Η Κατσέλη έβαλε όλη τη… δημιουργική φαντασία της και έφτιαξε ένα κυβερνητικό «πρόγραμμα» βγαλμένο από τα εγχειρίδια του κεϊνσιανισμού. Μπορεί τότε να μην υπήρχε Μνημόνιο με συγκεκριμένες δεσμεύσεις, υπήρχαν όμως οι σιδερένιοι οικονομικοί νόμοι του καπιταλισμού. Ενας ολιγοήμερος καλπασμός των επιτοκίων δανεισμού του ελληνικού δημόσιου ήταν αρκετός για να σπεύσει ο Γιωργάκης να ζητήσει το πρώτο Μνημόνιο. Η αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων και δυο πακέτα αντιλαϊκών δημοσιονομικών μέτρων δεν ήταν αρκετά για να πείσουν τους ιμπεριαλιστές δανειστές για την πολιτική αξιοπιστία της τότε κυβέρνησης. Οι ιμπεριαλιστές ζήτησαν (και πήραν) και τα ηνία της διακυβέρνησης.
Τότε ήρθε ο Σαμαράς με τα Ζάππεια να αμφισβητήσει αυτά που οι ιμπεριαλιστές είχαν επιβάλει στον Γιωργάκη. Τη συνέχεια την ξέρουμε. Πριν καν κερδίσει εκλογές, αναγκάστηκε να μπει στη μνημονιακή πλειοψηφία στηρίζοντας την κυβέρνηση Παπαδήμου. Κι όταν κέρδισε εκλογές (τάζοντας «επαναδιαπραγμάτευση») και σχημάτισε κυβέρνηση, συνέχισε στην ίδια ρότα (κάνοντας γαργάρα την «επαναδιαπραγμάτευση»).
Εκείνοι, όμως, που έμειναν στην Ιστορία για τις θεαματικές τους κωλοτούμπες είναι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ (μαζί με τους συμμάχους τους Καμμένο και ΑΝΕΛ). Δε χρειάζεται να θυμίσουμε με τι υποσχέσεις κέρδισαν τις εκλογές και πώς ευθυγραμμίστηκαν στη συνέχεια.
Ομως, πέρα από τη τζάμπα μαγκιά που πουλάει για να πιάσει «μαγιά» στους πλέον αφελείς ψηφοφόρους, ο Κούλης μιλάει και με κουτοπονηριά. Οταν αναφέρεται σε «ιδεοληψίες μιας άλλης εποχής», κάνει κριτική ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΞΙΑ στον ΣΥΡΙΖΑ. Οταν λέει «εγώ σας λέω ότι δεν πρόκειται να δεσμευθώ», προσπαθεί να κοροϊδέψει τους ψηφοφόρους. Οταν, όμως, συμπληρώνει: «Προτείνω ένα τολμηρό σχέδιο μεταρρυθμίσεων. Κανείς δε μπορεί να με κατηγορήσει για μεταρρυθμιστική ατολμία», κλείνει το μάτι στους ιμπεριαλιστές δανειστές, προσπαθώντας να εξασφαλίσει την εύνοιά τους, που ακόμα την έχει ο Τσίπρας.
Με τέτοια παραμύθια θα πορευτεί η χώρα και προς τις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν.
Π.Γ.
