«Δεν είναι δα και θέσφατο, ότι πρέπει σώνει και καλά να έχει μειωθεί στο 3% το δημόσιο έλλειμμά τους (σ.σ. των κρατών της ευρωζώνης) το 2012 ή το 2013».
Η παραπάνω δήλωση δεν έγινε από κάποιον αθεράπευτο νεο-κεϊνσιανό οικονομολόγο, αλλά από το μεγάλο αφεντικό του ΔΝΤ, τον Ντομινίκ Στρος-Καν. Πέρασε στα ψιλά, όμως έχει τεράστια σημασία, διότι αποδεικνύει πως κανένας στα ανώτερα κλιμάκια των ιμπεριαλιστικών οργανισμών δεν πιστεύει ότι είναι δυνατόν τα επόμενα δυο-τρία χρόνια να πέσουν τα ελλείμματα στο 3% του ΑΕΠ, με τις συνθήκες που επικρατούν («ύφεση», μείωση των δημόσιων εσόδων, αύξηση του δημόσιου χρέους και της τοκογλυφικής εξυπηρέτησής του).
Ομως, αυτό το στόχο προπαγανδίζουν καθημερινά και επί τη βάσει αυτού του στόχου παίρνονται αποφάσεις και προωθούνται «πακέτα» αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων. Το 3% είναι το ευαγγέλιο του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Κυριολεκτικά το ευαγγέλιο, γιατί –όπως αποδεικνύεται και από τη δήλωση Στρος-Καν– έχει την ίδια αξία με τον παράδεισο και την κόλαση του χριστιανικού ευαγγέλιου.
Τι μένει; Μένουν τα «πακέτα» των μέτρων, που αναπτύσσονται με τη μορφή ντόμινο σε όλη την Ευρωένωση. Το «παιχνίδι» ξεκίνησε από την Ελλάδα, με στόχο καταρχήν το 3%. Τα πρώτα «πακέτα» αφορούσαν αποκλειστικά τη δημοσιονομική πολιτική: περικοπή μισθών και συντάξεων στο δημόσιο, αύξηση της φορολογίας (κυρίως της έμμεσης). Στη συνέχεια περάσαμε στα «διαρθρωτικά»: ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις κ.λπ. Και αφού αυτά «κατοχυρώθηκαν» (έτσι τουλάχιστον θεωρούν), έφυγαν από το 3% και επεκτάθηκαν στην «ανταγωνιστικότητα», η οποία απαιτεί μείωση των μισθών και στον ιδιωτικό τομέα. Διότι –όπως λένε– η βελτίωση της «ανταγωνιστικότητας» θα βοηθήσει στην ανάκαμψη, η οποία θα αυξήσει τα δημόσια έσοδα και θα στηρίξει την πορεία προς το 3%.
Η Ελλάδα έχει σχεδόν ολοκληρώσει τον κύκλο: από τη δημοσιονομική πολιτική στην απευθείας επίθεση στον πυρήνα των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ο κύκλος βρίσκεται στην αρχή. Στην Ισπανία και την Πορτογαλία έχουν ανακοινωθεί ήδη σκληρά δημοσιονομικά μέτρα, με μειώσεις μισθών και συντάξεων στο δημόσιο, περικοπές κοινωνικών δαπανών κ.λπ. Στη Βρετανία ανακοινώθηκαν επίσης δημοσιονομικά μέτρα ύψους περίπου 7 δισ. ευρώ. Στη Δανία ανακοινώθηκαν περικοπές στην επιδότηση ανεργίας, στα επιδόματα ασθένειας και στο κρατικό επίδομα για κάθε παιδί. Ακόμα και στη Γερμανία, στο όνομα της μείωσης του ελλείμματος από το 77% του ΑΕΠ στο 60% που προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας, ετοιμάζονται σκληρά δημοσιονομικά μέτρα.
Το ελληνικό παράδειγμα μας δείχνει ότι δεν θα σταματήσουν εκεί. Μόλις ολοκληρωθούν τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα, θα ανακαλύψουν και οι άλλες χώρες την «ανταγωνιστικότητα» (ακόμη και η Γερμανία μπορεί να κάνει σύγκριση με την Κίνα ή την Ινδία και να αποφανθεί ότι έχει πρόβλημα «ανταγωνιστικότητας») και θα επιτεθούν στους μισθούς και τις εργασιακές σχέσεις, όχι στο δημόσιο τομέα πια, αλλά στο σύνολο της εργατικής τάξης.
Ολα, λοιπόν, γυρνούν γύρω από ένα στόχο. Το στόχο της αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Η κρίση και η όξυνση του διιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού κάνει το κεφάλαιο πιο επιθετικό και οι κυβερνήσεις του σπάνε το «κοινωνικό συμβόλαιο» με την εργατική τάξη. Αυτή είναι η ουσία.
Π.Γ.
