«Απεργιακή κινητοποίηση στα τέλη Γενάρη με αρχές Φλεβάρη αποφάσισε η Εκτελεστική Γραμματεία της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας, ενώ με εγκύκλιό της καλεί τα Διοικητικά Συμβούλια των Σωματείων της Ομοσπονδίας να ενημερώσουν τους συναδέλφους “με κάθε μέσο και να προετοιμάσουμε τον κλάδο για αγωνιστικές κινητοποιήσεις”, “να πάρουν απόφαση τα ΔΣ για απεργία με ανοιχτή ημερομηνία”». Αυτά διαβάσαμε στο «Ριζοσπάστη» της περασμένης Τρίτης.
Είναι πραγματικά εκπληκτικό. Αυτοί που πέρυσι έφτασαν στο σημείο ως παράταξη (ΠΑΜΕ) να κηρύσσουν 24ωρες και 48ωρες απεργίες δεν τολμούν να το ξαναεπιχειρήσουν και βάζουν μπροστά την Ομοσπονδία Οικοδόμων. Τι απεργία να κάνουν οι οικοδόμοι; Απεργία από την ανεργία; Ούτε στην οικοδομή ούτε στα δημόσια έργα κουνιέται φύλλο. Οι οικοδόμοι κυνηγούν το μεροκάματο με το τουφέκι. Αν βρουν κάνα μερεμέτι στήνουν πανηγύρι. Κι αυτοί τους λένε να οργανώσουν απεργία!
Δυο μέρες μετά, είχαμε το συμπλήρωμα: «Να συζητήσουν και να αποφασίσουν την προκήρυξη 24ωρης απεργίας στις 10 του Φλεβάρη καλεί τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα και όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις της χώρας το ΠΑΜΕ. Με το σύνθημα “Ούτε βήμα πίσω. Αντί για το λαό να πτωχεύσει η πλουτοκρατία” το ΠΑΜΕ υπογραμμίζει ότι δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο και προτρέπει τις δυνάμεις του να πρωτοστατήσουν στην προετοιμασία και την οργάνωση της απεργίας».
Αυτή τη φορά η διαδικασία είναι… θεσμικά προσανατολισμένη (την απεργία δεν αποφασίζει το ΠΑΜΕ, αλλά την προτείνει), προφανώς λόγω των εσωτερικών κραδασμών που αναπτύχθηκαν στις δυνάμεις του Περισσού. Ομως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι αυτή καθαυτή η 24ωρη που προτείνουν. Μια άνευρη, άσφαιρη και χωρίς καμιά προοπτική 24ωρη, που θα… ζυμώσει ένα σύνθημα. Αυτός είναι ο ομολογημένος στόχος, γιατί ο ανομολόγητος είναι απλά η βελτίωση των συνδικαλιστικών συσχετισμών υπέρ του Περισσού (το αν θα τον πετύχουν είναι άλλο θέμα).
Ομως, και η ΓΣΕΕ μπορεί να κάνει απεργία με ανάλογα χαρακτηριστικά. Οχτώ, αν δεν κάνουμε λάθος, έκανε την προηγούμενη χρονιά. Ιδια γεύση όλες, χωρίς πνοή και προπαντός χωρίς προοπτική, χωρίς αέρα κλιμάκωσης, χωρίς σαφείς στόχους. Μπορεί και πάλι να τους κάνει τη χάρη και να βάλει απεργία μια-δυο βδομάδες μετά. Δεν κοστίζει τίποτα και βοηθά την ΠΑΣΚΕ να εξαγνιστεί.
Ομως, αυτές τις μέρες υπάρχει ένας κλάδος που βρίσκεται επί ποδός πολέμου. Είναι οι εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες. Θα περίμενε κανείς (λέμε τώρα), αυτοί που εμφανίζονται ως ανυποχώρητη ταξική δύναμη να συγκεντρώσουν όλες τις δυνάμεις τους σ’ αυτόν τον αγώνα. Να τον αγκαλιάσουν, να τον στηρίξουν, να τον χρησιμοποιήσουν ως αιχμή του δόρατος για να τρυπήσουν την κυβερνητική πολιτική. να προκαλέσουν κοινωνική αναταραχή, να παραλύσουν το κράτος, να τσαλακώσουν την αστική νομιμότητα.
Ονειρα θερινής νύχτας είναι όλα τα παραπάνω, αν μιλάμε για τον Περισσό. Γι’ αυτό και δεν είδαμε καμιά κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση. Θα βγάλουν πύρινες ανακοινώσεις κατά της κυβέρνησης και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, μπορεί να οργανώσουν και κάνα συλλαλητήριο για τις κομματικές δυνάμεις, αλλά μέχρις εκεί. Τίποτα παραπάνω, τίποτα το έκνομο, τίποτα που θα διασαλεύσει την εσωτερική συνοχή του συστήματος. Στόχος είναι οι συσχετισμοί που θα μετρηθούν στις εκλογές, όποτε αυτές γίνουν.
Π.Γ.
