Ο Τσακαλώτος αρθρογραφεί στον διεθνή αστικό Τύπο. Πρώτα στους Financial Times, μετά στη Le Monde. Και τι γράφει; Φληναφήματα περί της ανάγκης εμβάθυνσης της ΕΕ και της ενίσχυσης της κοινωνικής της διάστασης. Πράγματα τετριμμένα, χιλιοειπωμένα, κυρίως από τους σοσιαλδημοκράτες πολιτικούς, αλλά όχι μόνον απ' αυτούς. Οσοι προβάλλονται ως «φεντεραλιστές», δηλαδή ως αντίπαλοι των «εθνοκεντρικών», θα διανθίσουν και με μερικές πινελιές «κοινωνικής ευαισθησίας» τον λόγο τους.
Αυτό απαιτεί η εποχή (όπως πριν μερικά χρόνια απαιτούσε τη συνεχή επανάληψη των δογμάτων του σκληρού νεοφιλελευθερισμού). Ο σκληρός νεοφιλελευθερισμός αποτελεί ήδη καθεστώς «καθ' άπασαν την επικράτειαν της Ευρωλάνδης», οι συνέπειές του φουσκώνουν τα πανιά των κάθε είδους ακροδεξιών «ευρωσκεπτικιστών», «εθνοκεντριστών» κτλ., οπότε οι πολιτικοί ηγέτες των δύο μεγάλων πολιτικών ρευμάτων, χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες, είναι αναγκασμένοι να επιστρατεύσουν ως αντίβαρο την κοινωνιστική φλυαρία.
Ο Τσακαλώτος είναι το… εξωτικό μπαχαρικό στη σαλάτα (των σοσιαλδημοκρατών κυρίως). Στις ευρωπαϊκές χώρες περνιέται για αριστερός (οι λαοί εκεί δεν έχουν τη δική μας εμπειρία). Γι' αυτό του δίνουν βήμα στα μεγάλα ευρωπαϊκά έντυπα. Δεν τους ενδιαφέρει η (κάθε άλλο παρά πρωτότυπη) μπουρδολογία του, αλλά το πρόσωπο που την επαναλαμβάνει: ένας «αριστερός» δείχνει αμέριστο ενδιαφέρον για το βάθεμα της «ευρωπαϊκής ενοποίησης» και ζητά την ενότητα όλων των «φεντεραλιστικών» πολιτικών ρευμάτων (χριστιανοδημοκρατών, σοσιαλδημοκρατών, «αριστερών») ενάντια «στον δεξιό λαϊκισμό και τις εθνικιστικές φυγόκεντρες δυνάμεις στην Ευρώπη».
Σημασία έχει το χάραγμα αυτής της βασικής διαχωριστικής γραμμής, τα υπόλοιπα, οι διαφορές ανάμεσα στα πολιτικά ρεύματα των «φεντεραλιστών», είναι ζητήματα προς συζήτηση στα αρμόδια όργανα της ΕΕ, στα οποία θα διαμορφωθούν οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες.
Δε θ' ασχοληθούμε, βέβαια, μ' αυτή τη μπουρδολογία. Ενα σημείο ξεχωρίσαμε από το άρθρο του Τσακαλώτου στη Le Monde και αυτό θέλουμε να σχολιάσουμε. Ο Τσακαλώτος χαρακτηρίζει «φιλόδοξο εγχείρημα» τη «μεταρρύθμιση της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής αρχιτεκτονικής της Ευρώπης». Τάσσεται υπέρ της μετατροπής του ESM σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο και θεωρεί ότι έχει επιτευχθεί η «μείωση του κινδύνου», την οποία επικαλούνται «ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη-μέλη του Βορρά» (η Γερμανία και οι σύμμαχοί της, δηλαδή).
Αφού υπενθυμίσει -βάζοντας θετικό πρόσημο- την «Οδηγία για την Ανάκαμψη και Εξυγίανση των Τραπεζών (BRRD)», που «μείωσε τους κινδύνους», υπενθυμίζει και ένα γεγονός… ελληνικού ενδιαφέροντος: «Και από την ελληνική πλευρά, υπήρξε ήδη πολύ μεγάλος διαμερισμός των κινδύνων καθώς το πρώτο πρόγραμμα προσαρμογής το 2010 βοήθησε τις τράπεζες της βόρειας Ευρώπης, κυρίως μέσω του προγράμματος αγοράς χρεογράφων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), το οποίο και επέτρεψε στις τράπεζες αυτές να μεταβιβάσουν τα ελληνικά ομόλογα στις κεντρικές τους τράπεζες».
Το γεγονός πράγματι συνέβη. Οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες ξεφορτώθηκαν τα «τοξικά» ελληνικά ομόλογα. Το βάρος, όμως, δεν μεταβιβάστηκε στις κεντρικές τράπεζες των ευρωπαϊκών χωρών, όπως ξεδιάντροπα γράφει ο Τσακαλώτος, αλλά στις πλάτες του ελληνικού λαού, που τον βύθισαν σ' έναν εφιάλτη διαρκείας.
Μέχρι πρότινος, ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε αυτή τη διαδικασία. Τώρα, την παρουσιάζει περήφανα ως διαδικασία σταθεροποίησης του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και «μείωσης του κινδύνου»!
Π.Γ.
