Την περασμένη βδομάδα ολοκληρώθηκε (στον πρώτο βαθμό) η δίκη για το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων, που συγκλόνισε τη χώρα το 2007. Πέρασαν εφτά χρόνια για να γίνει η δίκη σε πρώτο βαθμό και θα περάσουν δυο-τρία ακόμη για το δεύτερο βαθμό. Παρά την καθυστέρηση (η οποία συμβαίνει πάντοτε –όλως τυχαίως– σε δίκες εξεχόντων παραγόντων της αστικής τάξης), μπορεί να πει κάποιος ότι πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι, γιατί το δικαστήριο βρήκε ενόχους τους 13 από τους 14 κατηγορούμενους (διοικητές ασφαλιστικών ταμείων και εκπροσώπους χρηματιστιριακών εταιριών).
Αθώο βρήκε μόνο τον τότε ειδικό γραμματέα του υπουργείου Απασχόλησης (όλως τυχαίως και αυτό, όπως όλως τυχαίως δεν κάθησαν ποτέ στο σκαμνί ο εμπνευστής της κομπίνας υπουργός Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφης και οι συνεργοί του υπουργοί). Κανείς, όμως, απ’ αυτούς τους τύπους δεν πήγε φυλακή.
Το δικαστήριο πρώτα τους αναγνώρισε το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου, οπότε «έσπασαν» τα ισόβια που επέσυρε το βασικό αδίκημα για το οποίο καταδικάστηκαν, και στη συνέχεια έδωσε ανασταλτικό χαρακτήρα στην έφεσή τους. Οπότε, μέχρι το δεύτερο βαθμό θα είναι έξω και θα μπορούν να οργανώσουν τη νομική τους άμυνα στο προσκήνιο και το παρασκήνιο (και μη μας ρωτήσετε «ποιο παρασκήνιο;»).
Οσοι βλέπουν τη λειτουργία της αστικής δικαιοσύνης υπό ένα εξωταξικό πρίσμα θα μας αντιτείνουν ότι το ελαφρυντικό το δικαιούνταν οι καταδικασθέντες, διότι δεν είχαν ξανακαταδικαστεί. Και η έφεσή τους έπρεπε να έχει ανασταλτικό χαρακτήρα, αλλιώς η φυλάκισή τους θα ήταν σαν προκαταβολή ποινής για ένα αδίκημα που στο δεύτερο βαθμό μπορεί να καταπέσει.
Πάσο, κύριοι νομομαθείς, μολονότι πολλές ενστάσεις θα μπορούσαμε να αντιτάξουμε. Δεν σας ακούσαμε, όμως, να διαμαρτύρεστε όταν πριν μερικούς μήνες ένα ομοιόβαθμο δικαστήριο έστειλε στη φυλακή τον Τάσο Θεοφίλου, ο οποίος καταδικάστηκε για συμμετοχή σε μια ληστεία (στην οποία ουδέποτε συμμετέσχε), ενώ αθωώθηκε από την κατηγορία του μέλους «τρομοκρατικής οργάνωσης», εν αντιθέσει με τους 13 των δομημένων ομολόγων, που καταδικάστηκαν και ως μέλη «εγκληματικής οργάνωσης».
Ο Θεοφίλου υποτίθεται ότι λήστεψε μια τράπεζα, ενώ αυτοίοι τύποι καταλήστεψαν ασφαλιστικά ταμεία. Ο Θεοφίλου είναι ένας νέος 30 ετών, χωρίς καμιά προηγούμενη καταδίκη, με σπουδές και με λογοτεχνικό έργο ως «νουάρ» συγγραφέας, ενώ οι μεγαλόσχημοι κύριοι των δομημένων ομολόγων έχουν σπουδάσει την απάτη και την έχουν κάνει επάγγελμα.
Θυμόσαστε ποιο ήταν το επιχείρημα με το οποίο η εισαγγελέας πρότεινε την απόρριψη του ελαφρυντικού του προτέρου εντίμου βίου για τον Θεοφίλου; Οτι πριν κάνει τη ληστεία την προετοίμασε, άρα ο πρότερος βίος του δεν ήταν έντιμος! Τι να πει τότε κανείς για τους «μάγκες» των δομημένων ομολόγων, που για να τα σχεδιάσουν κατανάλωσαν απείρως περισσότερο χρόνο απ’ όσο καταναλώνει οποιοσδήποτε σχεδιάσει μια ληστεία τράπεζας;
Τι να λέμε τώρα. Το πρόβλημα του Θεοφίλου δεν ήταν νομικό αλλά πολιτικό. Ο άνθρωπος είναι αναρχικός κομμουνιστής και αυτό τον καθιστά αυτοδίκαια απόβλητο του αστικού νομικού πολιτισμού. Ενώ οι 13 των δομημένων ομολόγων είναι εξέχοντα μέλη της αστικής τάξης, που έτυχε να την πατήσουν. Δεν μπορούμε να περιμένουμε ίση μεταχείριση άνισων ανθρώπων, από μια Δικαιοσύνη που δεν είναι τυφλή, αλλά έχει ορθάνοιχτα τα (ταξικά) μάτια της.
Π.Γ.