«Η κυβέρνηση μελετά και σχεδιάζει λύσεις και απαντήσεις που στοχεύουν… στην προστασία των αδύναμων ομάδων, για να στηριχθεί η κοινωνική συνοχή».
Ντόρα Μπακογιάννη
«Το ΠΑΣΟΚ επιλέγει αναπτυξιακή πολιτική της οποίας συστατικό στοιχείο είναι η κοινωνική συνοχή».
Δημήτρης Ρέππας
Οι συνεντεύξεις των δυο εκπροσώπων των αστικών κομμάτων εξουσίας, από τις οποίες πήραμε τα παραπάνω αποσπάσματα, φιλοξενούνται σε διαδοχικές σελίδες της ίδιας εφημερίδας («Κόσμος του Επενδυτή», 24-25.1.09). Η ταυτότητα των απόψεών τους μπορεί να προκαλέσει έκπληξη στον ανυποψίαστο αναγνώστη, όχι όμως στον μελετημένο. Εδώ και καιρό το ΠΑΣΟΚ ασκεί στην κυβέρνηση πίεση από τα δεξιά, κατηγορώντας την ότι με την ανικανότητά της δυναμιτίζει την κοινωνική συνοχή, θέτοντας το σύστημα μπροστά στον κίνδυνο κοινωνικών εκρήξεων. Και η ΝΔ απαντά ότι με την εστιασμένη στην ανακούφιση των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων πολιτική της ενισχύει την κοινωνική συνοχή και αποτρέπει κινδύνους κοινωνικών εκρήξεων. Μέχρι στιγμής, βέβαια, δεν τα ‘χει καταφέρει και τόσο καλά, αν αναλογιστούμε ότι σε διάστημα δύο μηνών έχει βρεθεί αντιμέτωπη με μια νεολαιίστικη εξέγερση και μ’ ένα μπαράζ αγροτικών μπλόκων, όμως αυτό δεν μας απασχολεί εδώ.
Ποιο είναι το περιεχόμενο αυτής της κοινωνικής συνοχής για την οποία τόσο κόπτονται ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά και εξέχοντες παράγοντες του συστήματος, όπως ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρόεδρος του ΣΕΒ και οι «επώνυμοι» αναλυτές του αστικού Τύπου; Δεν είναι και πολύ δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος πως η κοινωνική συνοχή είναι συνώνυμο της κοινωνικής υποταγής. Ποτέ δεν θα το πουν έτσι, όμως το συμπέρασμα βγαίνει εύκολα.
Με τον όρο κοινωνική συνοχή εννοούν μια κοινωνία στην οποία η ταξική πάλη θα βρίσκεται σε λήθαργο. Οτι οι εργαζόμενες τάξεις δεν θα αντιδρούν, δεν θα αγωνίζονται, δεν θα εξεγείρονται. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Η εύκολη απάντηση είναι: αν τους λύσουν τα πιο πιεστικά προβλήματα. Αυτό, όμως, απαιτεί τη λήψη μιας σειράς μέτρων που θα ανατρέπει βασικές πλευρές της πολιτικής που ασκείται εδώ και χρόνια. Η άλλη λύση είναι να καταφέρουν να μανιπουλάρουν τις εργαζόμενες τάξεις με μέτρα φιλανθρωπικού χαρακτήρα και τη βοήθεια της κάθε είδους συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Τι περιθώρια έχουν σ’ αυτό; Αν δούμε τον τρόπο που χειρίζεται η κυβέρνηση Καραμανλή την κινητοποίηση των αγροτών, θα διαπιστώσουμε ότι τα περιθώρια είναι πολύ μικρά, διότι η κρίση απαιτεί όλο και λιγότερα κοινωνικού χαρακτήρα μέτρα, ώστε ο κρατικός προϋπολογισμός να έχει τη δυνατότητα να στηρίξει το κεφάλαιο που πλήττεται από την κρίση. Τι μένει; Η κρατική καταστολή στην «καθαρή» μορφή της. Την είδαμε καλά τις μέρες της νεολαιίστικης εξέγερσης, να αναπτύσσεται παράλληλα με τις προσπάθειες κατευνασμού της νεολαίας. Δεν αποκλείεται εντός των ημερών να τη δούμε να στρέφεται και ενάντια στα αγροτικά μπλόκα, όπως άλλωστε έχει γίνει και στο παρελθόν.
Είτε με το καλό, λοιπόν, είτε με το άγριο, εργαζόμενοι και νεολαίοι καλούνται να υποταχτούν στην κρατική διοίκηση, η οποία υλοποιεί τη θέληση του μεγάλου κεφάλαιου. Βαφτίζοντας το ταξικό εθνικό, ζητούν την εθελόδουλη υποταγή, κρατώντας «σταντ μπάι» την καταστολή, αν οι γαλειφιές, τα φιλοδωρήματα και η ποικιλότροπη χειραγώγηση δεν αποδώσουν. Η κοινωνική συνοχή είναι ένα αντιδραστικό αίτημα.
Π.Γ.
