Την Υπατία θυμήθηκε βασικός αρθρογράφος των «Νέων», με ιδιαίτερους δεσμούς με το ΠΑΣΟΚ (Δ. Μητρόπουλος) και έγραψε τα εξής αποκαλυπτικά στη στήλη του την περασμένη Πέμπτη:
«Η σχέση Ραγκούση-Παπανδρέου ξίνισε για πρώτη φορά στην κρίση της Υπατίας. Ο τότε πρωθυπουργός ήταν υπέρ της νομιμοποίησης των παράνομων μεταναστών που μετείχαν στην κατάληψη. Ο τότε υπουργός Εσωτερικών αρνήθηκε, φθάνοντας μέχρι και στην απειλή παραίτησης. Βρέθηκε τελικά μια μέση λύση».
Δεν είχαμε ανάγκη τον Μητρόπουλο να μας πει τι έγινε στα τέλη Φλεβάρη με αρχές Μάρτη του 2011. Το βλέπαμε στα μάτια των υπουργών και άλλων κυβερνητικών παραγόντων που ενεπλάκησαν με την κρίση της Υπατίας, ότι είχαν φτάσει σε απόγνωση. Το πληροφορούμασταν από διευθυντικά στελέχη ΜΜΕ. Ακούγαμε τις διαρροές στελεχών του Μαξίμου, ότι ο πρωθυπουργός είναι οργισμένος με τον Ραγκούση και πως έδωσε εντολή να λυθεί το θέμα. Ακούγαμε τον Βενιζέλο να την πέφτει δημόσια στον Ραγκούση και τον Καρατζαφέρη να συμφωνεί με τον Βενιζέλο, αφήνοντας να εννοηθεί ότι το ΛΑΟΣ δεν θα ξεσήκωνε τον κόσμο αν γινόταν μια ρύθμιση μόνο για τους 300. Βλέπαμε τον σύμβουλο της Νταλάρα, συγγενούς και προστατευόμενης του Ραγκούση, να φέρνει πρόταση για «κάτω από το τραπέζι» χορήγηση αδειών παραμονής, φτάνει δημόσια οι μετανάστες απεργοί πείνας να δέχονταν το «καθεστώς ανοχής».
Και να μην μας το αποκάλυπτε ο Μητρόπουλος, μας το είχε αποκαλύψει ο Ραγκούσης, σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή». Ηταν εξαιρετικά δύσκολο είπε να κερδίσουμε και τους τρεις στόχους: να μην έχουμε νεκρό, να μην καεί η Αθήνα ενόψει τουριστικής περιόδου και να μη δώσουμε άδειες παραμονής. Τελικά, τους πετύχαμε και τους τρεις!
Ολα «μολογάνε» την αλήθεια. Η κυβέρνηση ήταν έτοιμη να λυγίσει. Και θα λύγιζε μέσα σε λίγες μέρες (όταν δεν πέρασε και ο τελευταίος εκβιασμός της, αυτός της εκκένωσης της Υπατίας), αν δεν μεσολαβούσε η προδοσία. Εχουμε γράψει αναλυτικά γι’ αυτή την προδοσία, έχουμε αποκαλύψει όλες τις πλευρές της και τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν σ’ αυτή. Υπό το φως της αποκάλυψης του Μητρόπουλου (που κάθε άλλο παρά αυτό είχε στο μυαλό του), μπορούμε να κατανοήσουμε ακόμα καλύτερα το παιχνίδι της προδοσίας.
Σε επίπεδο κορυφών το παιχνίδι παίχτηκε μεταξύ Ραγκούση και Τσίπρα και σε επίπεδο Υπατίας τη διεκπεραίωση ανέλαβαν το Δίκτυο, το ΦΜΚ και τα παιδαρέλια της νεολαίας ΣΥΝ (σε ρόλο γιουσουφακίων). Πώς ο Ραγκούσης έπεισε τον Τσίπρα; Ποιο ήταν το αντάλλαγμα; Αυτό είναι το μόνο ερώτημα που μένει ανοιχτό. Οι άλλοι, στο επίπεδο της Υπατίας, δεν ήταν δύσκολο να προσαρμοστούν. Το ΦΜΚ «τα είχε κατεβάσει» καιρό πριν. Τα «γιουσουφάκια» κανένας δεν τα ρώταγε. Εμενε το Δίκτυο, που έπαιξε καίριο ρόλο.
Ηταν η δειλία; Ηταν ο εγγενής οπορτουνισμός; Ηταν η προσπάθεια εκδούλευσης προς την ηγεσία του ΣΥΝ και η διεκδίκηση μιας καλύτερης θέσης στα ΣΥΡΙΖικά; Ηταν όλ’ αυτά μαζί και κάποια άλλα, δευτερεύουσας σημασίας. Σήμερα, ένα χρόνο μετά το μεγάλο ξεπούλημα, με το φασισμό να κάνει παιχνίδι στο Μεταναστευτικό, με τους 300 της Υπατίας και της Θεσσαλονίκης στο στόχαστρο των αστυνομικών υπηρεσιών, σκεφτόμαστε ξανά και ξανά τη μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε. Σκεφτόμαστε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν οι 300 έφευγαν νικητές, με άδειες παραμονής στα χέρια τους. Πόσον «αέρα» θα προσέφεραν σε άλλους μετανάστες, αντί για «μυρωδιά» ήττας.
Π.Γ.