«Οι επιδημιολογικοί δείκτες τους οποίους κοιτάζει η Υποεπιτροπή για να προτείνει νέα μέτρα, δεν είναι απλά και μόνο να περιμένουμε μείωση. Τους εξετάζει σε σχέση με τον αριθμό των διασωληνωμένων, τον αριθμό των θανόντων και την κατανομή τους μέσα στη χώρα και αναλόγως προτείνει μέτρα τα οποία και δεν δημιουργούν μεγάλο πρόβλημα στην οικονομία. Γιατί όλοι μπορεί να αρχίσουν να λένε πάλι: πάμε σε lockdown. (…) Αρα, λοιπόν, είμαστε σε μία προσπάθεια ανεύρεσης της ισορροπίας. Σε όλες τις χώρες, όχι μόνο εδώ. Παντού αυτό που προσπαθούν είναι να βρουν μία ισορροπία, πού θα ισορροπήσει χωρίς να δημιουργήσουν μεγάλο πρόβλημα στην οικονομία».
Γκίκας Μαγιορκίνης, 2 Οκτώβρη. Αν ήταν ο Τσιόδρας θα το ‘λεγε διαφορετικά. Θα το έφερνε από εδώ, θα το γύριζε από εκεί, θα το σερβίριζε με πόνο ψυχής. Οπως τότε που σχεδόν έκλαψε για το τηλεφώνημα ενός φίλου του, που τον έπιασε ψυχοπλάκωμα (το φίλο του Σωτήρη), όταν είδε τα αεροπλάνα παρκαρισμένα στο αεροδρόμιο. Και μετά το ψυχοπλάκωμα του φίλου, ο Σωτήρης έκανε την καρδιά του πέτρα και συμφώνησε για 100% πληρότητα στα αεροπλάνα (αλλά στις πλατείες μάξιμουμ 9 άτομα, αλλιώς αναλαμβάνει ο Χρυσοχοΐδης).
Ο παλιός είναι αλλιώς… Αλλά και ο νέος είναι ωραίος. Και μπρούταλ. Το ύψιστο κριτήριο για τον Γκίκα είναι η οικονομία (τη λέξη καπιταλισμός δεν επιτρέπεται να την πει ένας πανεπιστημιακός επιπέδου Γκίκα). Ο,τι μέτρο παρθεί για την αντιμετώπιση της πανδημίας δεν πρέπει να δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα στην οικονομία.
Και μην μας πει κανείς ότι αυτό δεν είναι δουλειά γιατρού, αλλά δουλειά οικονομολόγου ή πολιτικού. Οτι ο γιατρός πρέπει να αποφαίνεται επί αυστηρά επιστημονικών θεμάτων, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο. Ο Γκίκας το ‘χει όλο το πακέτο. Απλά είναι νεοφώτιστος, δίνει εξετάσεις και αναγκάζεται να μιλάει σαν «ζηλωτής» του καπιταλισμού: δεν μας νοιάζει πόσοι θα πεθάνουν, φτάνει να μη θιγεί η καπιταλιστική οικονομία.
Για να μην τον… αδικήσουμε, πρέπει να πούμε ότι δεν είναι ο μόνος. Ολοι όσοι βρίσκονται σε αντίστοιχες θέσεις μ’ αυτόν τον ίδιο χαβά βαράνε. Ο καθένας με το ιδιαίτερο προσωπικό του στιλ, αλλά όλοι ταγμένοι στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Με κυνισμό δημίου: όσο δεν καταρρέει το σύστημα υγείας, δε χρειάζεται να πάρουμε δραστικά μέτρα. Μα πεθαίνει κόσμος όσο δε «μαζεύεται» η διασπορά του ιού! Και τι να κάνουμε, αναγκαστικά πρέπει να πληρώσουμε το τίμημα, δεν μπορεί να το πληρώσει «η οικονομία».
Φτάνοντας στο ύψιστο σημείο επιστημονικής αγυρτείας, ο ίδιος πανεπιστημιακός κινδυνολογεί με εντελώς αγοραίο τρόπο. Δεν πρέπει να δημιουργήσουμε μεγάλο πρόβλημα στην οικονομία, λέει, «γιατί στη συνέχεια το κοινωνικοοικονομικό πρόβλημα θα δημιουργήσει πρόβλημα σε θανάτους σε άλλα νοσήματα»! Αλήθεια, πού ήταν ο Μαγιορκίνης και οι όμοιοί του όταν τα Μνημόνια βύθιζαν το λαό στη φτώχεια, την ανέχεια, την ανασφάλεια; Η τάξη που εκπροσωπεί θεωρούσε αυτά τα φαινόμενα αναγκαία συμπτώματα της «οικονομικής θεραπείας». Και κατηγορούσε για «λαϊκισμό» όποιον μιλούσε για τις αυτοκτονίες, τις καταθλίψεις και τις άλλες επιπτώσεις της μνημονιακής βαρβαρότητας.
Οταν ο καπιταλισμός πρέπει να διαχειριστεί την κρίση του, τσακίζει ανελέητα τη δημόσια υγεία. Οταν πρέπει να χαθούν καπιταλιστικά κέρδη για να προστατευθεί η δημόσια υγεία (όπως τώρα με την πανδημία), ξεσηκώνουν κινδυνολογία με τα… «άλλα νοσήματα».
Ιδού άλλο παράδειγμα καπιταλιστικού κυνισμού από το ίδιο σόου «ενημέρωσης» σε άλλη ημερομηνία (6 Οκτώβρη). Η ρεμδεσιβίρη έχει ξανάρθει στην επικαιρότητα, μετά την ανακοίνωση για τη θεραπεία που γινόταν στον Τραμπ. Οπότε γίνεται ερώτηση για την επάρκεια του συγκεκριμένου φαρμάκου.
Ο Κοντοζαμάνης, σαν λίμπερο μιας παλαιότερης εποχής του ποδοσφαίρου, πετάει τη μπάλα στην εξέδρα: «Σε ό,τι αφορά τη ρεμδεσιβίρη, να θυμίσω ότι η προμήθειά της γίνεται μέσω ευρωπαϊκού μηχανισμού σε όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης χωρίς κόστος για τη χώρα μας. Υπάρχουν συγκεκριμένες ποσότητες οι οποίες έρχονται στη χώρα. Αυτή τη στιγμή, σήμερα παραλάβαμε επιπλέον ποσότητες, δεν υπάρχει θέμα έλλειψης και έρχονται ακόμα περισσότερες ποσότητες, διότι συνεχίζεται αυτό το πρόγραμμα που έχει να κάνει με την προμήθεια του εν λόγω προϊόντος και αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι είναι πράγματι ένα προϊόν σε αυξημένη ζήτηση. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, όπως και κάθε φάρμακο, θα πρέπει να χρησιμοποιείται βάση συγκεκριμένων ενδείξεων και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Για αυτό υπάρχουν και οδηγίες προς τους υγειονομικούς για το πώς θα πρέπει να χρησιμοποιείται το φάρμακο αυτό».
Ο Μαγιορκίνης προσθέτει τη δική του πινελιά: «Στο μέλλον, στο βαθύ μέλλον, όταν θα υπάρχει παγκόσμια διαθεσιμότητα –γιατί πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό το φάρμακο δεν έχει παγκόσμια διαθεσιμότητα– είναι πιθανό να δίνεται όπως το tamiflu. Δηλαδή, πολύ νωρίς, με το που κάποιος εμφανίσει τα συμπτώματα. Αυτή την στιγμή υπάρχει παγκόσμια έλλειψη. Είναι ένα φάρμακο το οποίο δεν υπάρχει πουθενά σχεδόν».
Ο κυνισμός στο απώγειό του: το φάρμακο είναι καλό, θα έπρεπε να δίνεται από την αρχή των συμπτωμάτων, αλλά είναι σε έλλειψη, γι’ αυτό το δίνουμε με το σταγονόμετρο. Αμα είσαι ο Τραμπ ή κάνας ζάμπλουτος, σου το δίνουμε από την αρχή, όμως για την πλέμπα αποκλείεται. Και γιατί δεν υπάρχει παγκόσμια διαθεσιμότητα; Γιατί ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες, όπως οι ΗΠΑ, φρόντισαν να δεσμεύσουν για πάρτη τους όλα τα αποθέματα, οπότε για τον υπόλοιπο κόσμο έμεινε μόνο ό,τι παράγεται.
Από ένα γιατρό με κοινωνική συνείδηση θα περίμενε κανείς μια δριμύτατη καταγγελία του καπιταλισμού που μετατρέπει την αρρώστια σε πόλεμο, χρησιμοποιώντας τα φάρμακα σαν πυρομαχικά. Από ένα γιατρό με κοινωνική συνείδηση, όχι από τον κάθε βαστάζο του καπιταλισμού.
Π.Γ.
