Επειδή δεν αναρωτηθήκαμε από πού προέρχονται όλ’ αυτά τα εκατομμύρια που τα μετρούν σαν μαρουλόφυλλα. Επειδή μείναμε στο θέαμα, στην οργή ενδεχομένως, αλλά δεν περάσαμε στην πράξη. Δεν είναι πρόκληση ν’ ακούς για μίζες 100 εκατ. ευρώ μέσα σε μια δεκαετία, από μια μόνο εταιρία (Siemens) και την ίδια στιγμή να βλέπεις τον ΣΕΒ να ζητά την κατάργηση κι αυτής ακόμα της Γενικής Συλλογικής Σύμβασης ή να προτείνει αυξήσεις 2,7%; Δεν είναι πρόκληση να μαθαίνεις ότι η κυβέρνηση «μπούκωσε» κάποια στόματα για να εξασφαλίσει τη σιωπή (σκάνδαλο Zαχόπουλου) και την ίδια ώρα να ξέρεις ότι ετοιμάζεται να σαρώσει εκ νέου τα ασφαλιστικά σου δικαιώματα;
Λες κι είναι μαρουλόφυλλα «κυκλοφορούν» τα εκατομμύρια (ευρώ, όχι δραχμούλες). Σε σακούλες, σε χαρτοφύλακες, σε απλές ή δίγραμμες επιταγές, ξεπλυμένα σε ελβετικές τράπεζες και εξωχώριες εταιρίες με εξωτικά ονόματα.
Ο αστικός κόσμος μας βγάζει για μια φορά ακόμη τη γλώσσα. Μας φτύνει κατάμουτρα. Πολιτικοί που παίρνουν τις αντιλαϊκές αποφάσεις, εκδότες και δημοσιογράφοι που λειτουργούν σαν ιδεολογικό πυροβολικό για να στηρίξουν αυτές τις αποφάσεις, επιχειρηματίες που απομυζούν κάθε ανθρώπινη και φυσική ικμάδα του τόπου, σφιχταγκαλιασμένοι χορεύουν τον τρελό χορό της σκανδαλολογίας.
Και μεις, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα», καταπώς έλεγε ο ποιητής, δεν προσμένουμε καν «κάποιο θάμα». Καθόμαστε αποκαμωμένοι στον καναπέ και παρακολουθούμε το καθημερινό σίριαλ της μίζας, της αρπαχτής, της συναλλαγής, του ψεύδους, της πολιτικής κοροϊδίας, περιμένοντας με αγωνία το φινάλε.
Λες κι έχει καμιά σημασία αν ο Καραμανλής θα διώξει τον Κλαδά και τον Κουκοδήμο. Λες κι έχει καμιά σημασία αν θα νικήσει ο Ζούγκλας ή ο Μαυροτρύπας. Λες κι έχει καμιά σημασία αν έφτασε η ώρα της Ντόρας και του Μπένι. Λες κι έχει καμιά σημασία αν το πολιτικό σκηνικό θα παραμείνει το ίδιο ή αν θ’ αλλάξει με τη δημιουργία «τρίτου πόλου».
Χωρίς να το καταλάβουμε, τους έχουμε αφήσει μια δική τους κρίση να τη μετατρέψουν σε κοινωνικά ανώφελο σόου.
Αυτό το σύστημα πρέπει να σαρωθεί εκ βάθρων. Να μη μείνει λίθος επί λίθου. Οσο θα υπάρχει θα παράγει σκάνδαλα και διαφθορά. Δε μπορεί να ζήσει χωρίς αυτά. Πάνω απ’ όλα, όμως, θα παράγει εκμετάλλευση. Εκμετάλλευση και καταπίεση. Το προϊόν της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων μετατρέπεται σε κέρδος για τους καπιταλιστές, σε μίζες και αρπαχτές για το πολιτικό, δημοσιογραφικό και λοιπό υπηρετικό τους προσωπικό. Αυτό το μήνυμα πρέπει να βγει τούτες τις μέρες. Ενα μήνυμα διδακτικό για τους ανθρώπους της δουλειάς και όχι για τα παράσιτα και τα λαμόγια.
Οσο ζούμε σ’ αυτό το σύστημα δεν θα παραιτηθούμε από τον αγώνα για την υπεράσπιση του δικαιώματός μας στη ζωή. Αυτό είναι το άλλο, το παράγωγο μήνυμα, που πρέπει ν’ ακουστεί ηχηρά (και) στην απεργία της 13ης Φλεβάρη. Τώρα είναι η ώρα της πράξης. Της πράξης των ανθρώπων της δουλειάς που εγκαταλείπουν το ρόλο του παρατηρητή και γίνονται οι πρωταγωνιστές.