Από τη μια έχουμε το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, τα οποία, παρά τον προσεκτικά οριοθετημένο προεκλογικό ανταγωνισμό τους, συγκλίνουν στην καλλιέργεια εκβιαστικών διλημμάτων: αν δεν κυβερνήσουμε εμείς, τα κόμματα της υπευθυνότητας, θα επικρατήσει ακυβερνησία και πολύ σύντομα η ελληνική οικονομία θα καταρρεύσει. Ενα ολόκληρο μιντιακό σύστημα, αλλά και παράγοντες του διεθνούς ιμπεριαλισμού (η Λαγκάρντ, ο Σόιμπλε, ο Μπαρόζο, ο Ρεν) ενισχύουν καθημερινά αυτή την προπαγάνδα, με στόχο να κατατρομοκρατήσουν τα πιο συντηρητικά κοινωνικά στρώματα, κυρίως τα μικροαστικά που δεν έχουν ακόμα καταστραφεί από την κρίση.
Από την άλλη έχουμε τους «αντιμνημονιακούς» και τις φρούδες ελπίδες τους. Από τον Τσίπρα που ζητά ψήφο υποσχόμενος ότι θα χτυπήσει τη γροθιά του στο τραπέζι και θα τρομάξει όλο το ιμπεριαλιστικό τζετ σετ, μέχρι τον Καμμένο που από μαντρόσκυλο της ακροδεξιάς έχει μετατραπεί σε… πολιτικό ηγέτη.
Εχουμε κι εκείνους που βάζουν κινηματικές πινελιές στην προεκλογική τους προπαγάνδα: ψηφίστε μας για να δυναμώσουν οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες. Μόνο που δεν μπαίνουν στον κόπο να μας εξηγήσουν πώς γίνεται να τσουλήσει το κάρο με τ’ άλογα ζεμένα πίσω του. Γιατί η δική τους υπερψήφιση μπορεί να δυναμώσει το κίνημα; Αν έλεγαν ότι ένα δυνατό και νικηφόρο κίνημα θα πρέπει να καταγραφεί και εκλογικά, θα καταλαβαίναμε τη λογική τους. Πώς γίνεται, όμως, ένα κίνημα που μέχρι στιγμής ηττάται κατά κράτος, να δυναμώσει μέσω της κάλπης; Κάτι τέτοιο δεν καταγράφηκε ποτέ στην Ιστορία, ενώ αντίθετα έχουν καταγραφεί πολλές φορές οι εκλογές ως ψεύτικη διέξοδος για ένα κίνημα που δεν έχει βρει τον ταξικό του βηματισμό.
Ολοι, μικροί και μεγάλοι, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, κοινοβουλευτικοί και κινηματικοί, προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό. Αλλοι με ψευτοδιλήμματα, άλλοι με την καλλιέργεια φρούδων ελπίδων, άλλοι με αγωνιστικά καρυκεύματα. Ολοι δουλεύουν για το σύστημα. Ακόμα και αυτοί που δηλώνουν ντούροι αντικαπιταλιστές.
Επειδή, λοιπόν, τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει μετά τις εκλογές, όποιο κι αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα, επειδή η πολιτική είναι προκαθορισμένη, επειδή δεν είναι στραβός ο γιαλός αλλά στραβά αρμενίζει το εργατικό κίνημα, το να απόσχουμε από τις κάλπες της απάτης είναι το έλασσον. Το μείζον είναι ν’ αρχίσουμε ν’ αλλάζουμε ρότα, ν’ αρχίσουμε μια πορεία ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, η οποία είτε θα είναι πολιτική είτε δε θα υπάρξει. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα και θα το βρούμε μπροστά μας ως δίλημμα πολύ σύντομα.