Αν πιστέψουμε τον «καταπράσινο» Τύπο, αύριο το βράδυ θα έχουμε κυβέρνηση Παπανδρέου. Η αυτοδυναμία έχει «κλειδώσει». Αν πιστέψουμε τις διαρροές της Ρηγίλλης, αλλά και κάποια από τα μυστικά γκάλοπ που έτυχε να πληροφορηθούμε, το πράγμα ακόμα παίζεται μέχρι την Κυριακή. Η αυτοδυναμία, όχι η νίκη του ΠΑΣΟΚ.
Οι υπόλοιποι είναι στα «κιλά» τους. Ο Περισσός λίγο κάτω από το 2007, το ΛΑΟΣ όχι εκεί που το τοποθετούσαν τα γκάλοπ μετά τις ευρωεκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ άνετος πάνω από το 3% (εδώ ακούγονται στεναγμοί ανακούφισης και μετά βγαίνουν τα μαχαίρια) και οι Οικολόγοι μια ανάσα πριν το όριο, με προοπτική ακόμα και να κάνουν την έκπληξη.
Στα «ψηλά κλιμάκια» του επιχειρηματικού κόσμου δεν ανησυχούν. Στη χειρότερη, να χρειαστεί να ξανακάνουν εκλογές σε σαράντα μέρες. Μπόρα είναι θα περάσει και το τοπίο θα ξεκαθαρίσει.
Το μόνο για το οποίο δεν μιλά κανένας είναι η αποχή. Η καθολική αποδοκιμασία του στημένου κοινοβουλευτικού παιχνιδιού. Η λέξη, που τον Ιούνη πήγαν να την εξευτελίσουν επιχειρώντας να τη μετατρέψουν σε life style, τώρα είναι απαγορευμένη. Μέχρι και στημένα ρεπορτάζ δείχνουν, όπου νέοι δηλώνουν ότι στις ευρωεκλογές έκαναν αποχή, αλλά τώρα θα ψηφίσουν.
Μιλώντας με την αριθμητική των εκλογών, τα κόμματα δεν έχουν πρόβλημα από την αποχή, διότι τα ποσοστά τους εμφανίζονται αυξημένα. Υπάρχει όμως συστημικό πρόβλημα. Οι κατεξοχήν αστικές κοινοβουλευτικές δυνάμεις έχουν πρόβλημα, γιατί η αποχή τις απαξιώνει και αποκαλύπτει το ρόλο τους ως διαχειριστών του συστήματος, είτε βρίσκονται στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση. Οι μικρότερες δυνάμεις (εξωκοινοβουλευτικές κατ’ ανάγκην και όχι λόγω επιλογής), γιατί η αποχή φτύνει την επιλογή τους και τις εμφανίζει ως μέρος του προβλήματος και όχι σαν μέρος της λύσης, όπως θέλουν να εμφανίζονται.
Αποχή, λοιπόν. Γιατί το παιχνίδι (παρα)είναι στημένο για να μας κοροϊδέψει. Γιατί (και) σ’ αυτές τις εκλογές δεν κρίνεται παρά ποιο κόμμα θα διαχειριστεί τη δεδομένη πολιτική και όχι ποια θα είναι η πολιτική, ενώ οι μόνιμα αντιπολιτευόμενοι, βολεμένοι μ’ αυτό το ρόλο, ενδιαφέρονται απλά να βελτιώσουν τη θέση τους σ’ ένα σύστημα εξουσίας, που δεν αμφισβητούν παρά μόνο στα λόγια. Αποχή, που πλέον νομιμοποιήθηκε και κοινωνικά, ως μια στάση συνολικής καταδίκης του συστήματος εξουσίας.
Αποχή, όχι για να βγάλουμε το άχτι μας (μολονότι κι αυτό δεν το μηδενίζουμε), αλλά για να δηλώσουμε την παρουσία μας σε άλλα πεδία. Στα πεδία των κοινωνικών αγώνων, εκεί που καταδεικνύεται και αναδεικνύεται όχι η ιδιότητα του λοβοτομημένου πολίτη της αστικής δημοκρατίας, αλλά η ιδιότητα του πολίτη που έχει όραμα μια άλλη κοινωνική οργάνωση.