Επειδή δεν είμαστε Λωτοφάγοι, θυμόμαστε πολύ καλά, ότι μέχρι και την περασμένη βδομάδα η Τουρκία του Ερντογάν και των «μετριοπαθών ισλαμιστών», που κυβερνούν τη γειτονική χώρα από το 2002, εμφανιζόταν στα ελληνικά ΜΜΕ ως η χώρα-υπόδειγμα. Η χώρα που κατάφερε να διώξει το ΔΝΤ, που έχει μια σημαντική οικονομική ανάπτυξη, που προσπαθεί να λύσει με δημοκρατικό τρόπο τα εσωτερικά της προβλήματα (ακόμα και το αγκάθι του Κουρδικού).
Η βάρβαρη επίθεση των μπάτσων και το λιντσάρισμα των λιγοστών διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν για τη μετατροπή ενός πάρκου στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης σε μουσείο για τα οθωμανικά κλέη (μαζί με εμπορικό κέντρο, βεβαίως, για να συνδυαστεί το τερπνόν μετά του ωφελίμου) έβαλε φωτιά στα τόπια, ξέσκισε το προσωπείο του Ερντογάν και του ΑΚΡ και έκανε τα ελληνικά ΜΜΕ να κάνουν γαργάρα όλα τα υμνητικά δημοσιεύματα, με τα οποία τροφοδοτούσαν τον ελληνικό λαό.
Μιλώντας γενικά, υποδείγματα για το προλεταριάτο δεν μπορούν να βρεθούν πουθενά στον καπιταλιστικό κόσμο. Μιλώντας ειδικά, ούτε η Τουρκία του Ερντογάν μπορεί ν' αποτελέσει υπόδειγμα. Στο κάτω-κάτω, η Κίνα των επιγόνων του Ντενγκ Χσιαοπίνγκ έχει ορμητικότερους ρυθμούς ανάπτυξης από την Τουρκία και έχει καταστεί ιμπεριαλιστική υπερδύναμη. Το ίδιο ισχύει (ως προς τους ρυθμούς ανάπτυξης) για τη μετα-ρατσιστική Νότια Αφρική του Μαντέλα και του Ζούμα, όπου πυροβολούν εν ψυχρώ τους εργάτες στα ορυχεία των ξένων μονοπωλίων, όταν τολμούν να ζητήσουν αυξήσεις.
Μένοντας στον τομέα των «υποδειγμάτων», μπορεί κανείς να μιλήσει για την Αργεντινή των Κίρσνερ ή για τη Βραζιλία των Λούλα-Ρούσεφ, με τις παραγκουπόλεις, με τα άθλια μεροκάματα, με τον καλπάζοντα πληθωρισμό, με την οικολογική καταστροφή. Κι όμως, αυτές οι χώρες παρουσιάστηκαν σχετικά πρόσφατα ως υποδείγματα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Για να μη θυμηθούμε τις ΗΠΑ του Ρούσβελτ και του New Deal, η οποία επίσης αποτελεί ιστορικό υπόδειγμα μπροστά στο οποίο εκστασιάζονται οι ΣΥΡΙΖΑίοι.
Δεν υπάρχει ιστορική περίοδος ή μικροπερίοδος που στο προλεταριάτο να μην παρουσιάζονται χώρες-υποδείγματα. Το κριτήριο είναι κατά κανόνα η οικονομική ανάπτυξη, ενίοτε και κάποια μέτρα ρεφορμιστικού χαρακτήρα (βλέπε π.χ. το σκανδιναβικό υπόδειγμα, του οποίου πρόσφατα σκίστηκε επίσης η μάσκα).
Με την ίδια εμμονή καταβάλλεται προσπάθεια (προς το παρόν επιτυχημένη) να διαγραφεί από την ιστορική μνήμη το μοναδικό πραγματικό υπόδειγμα για το προλεταριάτο, η χώρα των Σοβιέτ, με την ορμητική σοσιαλιστική ανάπτυξη, με τα τεράστια επιτεύγματα στην οικονομία, την κοινωνική οργάνωση, το πολιτικό σύστημα, τον πολιτισμό.
Μπορεί η πρώτη εργατική-σοσιαλιστική δημοκρατία να μην υπάρχει εδώ και έξι δεκαετίες, όμως αποτελεί το μοναδικό υπόδειγμα προς μελέτη.