Από σήμερα και για δυο βδομάδες έχουμε την ετήσια εμποροζωοπανήγυρη της ΔΕΘ. Αν απορείται για το «ζωο», που προσθέσαμε δίπλα στον αναμφισβήτητο εμπορικό χαρακτήρα της ΔΕΘ, σκεφτείτε ότι εκείνο που απασχολεί την επικαιρότητα δεν είναι τα εκθέματα και οι μπίζνες που γίνονται εκεί, αλλά το «μπρα-ντε-φερ» των πολιτικάντηδων και η καθιερωμένη πλέον φιέστα των «κοινωνικών οργανώσεων». Τούτο το Σαββατοκύριακο θα έχουμε τον Καραμανλή (με τον αέρα τριών θετικών για τη ΝΔ και τον ίδιο προσωπικά γκάλοπ να φουσκώνει τα πανιά του), ενώ το επόμενο Σαββατοκύριακο θα ανήκει στον Γιωργάκη, τον οποίο οι Πασόκοι προπονούν εντατικά, μπας και βγει λίγο από την τυποποιημένη πλέον κακομοιριά του.
Το κοινό προετοιμάζεται ήδη να δεχτεί ένα μπαράζ υποσχεσιολογίας. Για παροχολογία δεν έχει ακουστεί τίποτα, τουλάχιστον από πλευράς Καραμανλή. Ισως ο Γιωργάκης να πειστεί να κάνει και αυτό το βήμα, μπας και το ΠΑΣΟΚ ξεκολλήσει λιγάκι, έστω και σε επίπεδο γκάλοπ. Το δρόμο τον ξέρουν καλά: τάζουμε παροχές πριν τις εκλογές και μετά ανακαλύπτουμε «καμμένη γη» από τους προηγούμενους, τα παίρνουμε όλα πίσω και λίγο πριν τις επόμενες εκλογές πετάμε μερικά ψίχουλα στο τραπέζι για να κοροϊδέψουμε το λαουτζίκο.
Τίποτα το διαφορετικό, λοιπόν, δε θα έχουμε και φέτος από τη μεγάλη εμποροζωοπανήγυρη του έθνους. Οι πολιτικάντηδες θα βγάλουν τους πύρινους λόγους τους, οι εφημερίδες θα γράψουν ανάλογα με τις συμπάθειες και τις εξαρτήσεις τους. Το μόνο καινούργιο που αναμένεται είναι η διαδήλωση των ΠΑΟΚτσήδων, που έχουν το δικό τους πόνο.
Η άλλη διαδήλωση (ή οι διαδηλώσεις, αν θέλετε, αφού ο Περισσός θα κάνει τη δική του) θα ακολουθήσει και αυτή την καθιερωμένη εθιμοτυπία: τα πλήθη με τους εκδρομείς θα αριβάρουν στη Θεσσαλονίκη, οι τελετάρχες θα φροντίσουν για το άνοιγμα των πανό και τη διάταξη των μπλοκ, οι ντουντούκες θα ρίξουν τα συνθήματα, οι μεν θα μετρήσουν τον κόσμο και τη ζωηράδα στα μπλοκ των δε και στο τέλος θα σκορπίσουν όλοι ευχαριστημένοι για να γευτούν τους μεζέδες της πόλης, πριν πάρουν το μελαγχολικό δρόμο της επιστροφής (όλες οι επιστροφές έχουν μια μελαγχολική διάθεση).
Και μετά; Μετά θ’ αράξουμε όλοι στους καναπέδες, περιμένοντας το επόμενο ραντεβού. Μια ακόμα στιγμή χωρίς συνέχεια.
Μια ακόμη εκδήλωση του «φαίνεσθαι», που ουδεμία σχέση έχει με το «είναι». Γιατί, βέβαια, τίποτα απολύτως δε σηματοδοτούν αυτές οι βαλσαμωμένες εκδηλώσεις. Είχαμε το Πολυτεχνείο και την Πρωτομαγιά, τα τελευταία χρόνια καθιερώσαμε και τα εγκαίνια της ΔΕΘ. Μπορεί να βοηθούν την εκάστοτε αντιπολίτευση στην πολιτική της σπέκουλα, αλλά από άποψη διεκδικήσεων και κινήματος κανένα δρόμο δεν ανοίγουν. Ο ατομοκεντρισμός δε σπάει με εθιμοτυπικές φιέστες. Τα κινήματα δεν «παράγονται» με εκκλήσεις από τα πάνω, αλλά με δουλειά και παρεμβάσεις από τα κάτω.
