Ο αυτοκρατορικός λέοντας βρυχάται και πάλι. Υποψήφιο θήραμα αυτή τη φορά το Ιράν. Η δικαιολογία που προβάλλεται αστεία και αυτή τη φορά. Αλλωστε, μετά τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ, που επίσημα το έχουν παραδεχτεί πλέον οι ίδιοι ηγέτες της αυτοκρατορίας, δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να τους πιστεύει. Και το ξέρουν. Προβάλλουν, όμως, αυτές τις φτηνιάρικες δικαιολογίες, ίσως και για να δείξουν στους λαούς πόσο τους περιφρονούν, πόσο δεν έχουν ανάγκη να τους δίνουν λογαριασμό. Τους βολεύει, από την άλλη, γιατί έτσι κρύβουν τα πραγματικά αίτια των απειλών τους κατά ενός ακόμη ανεξάρτητου κράτους. Γιατί και ο νέος ιμπεριαλιστικός πόλεμος που ετοιμάζουν έχει άρωμα ή μάλλον μυρωδιά πετρέλαιου. Πίσω απ’ αυτόν κρύβεται ο άγριος ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός για τον έλεγχο στρατηγικών ενεργειακών πηγών. Αυτόν τον έλεγχο έχουν κατά νου και εκείνες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που εμφανίζονται ως φιλειρηνικές. Δυνάμεις που έχουν συμμετοχή στην άγρια καταλήστευση λαών και πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Δεν έχει σημασία αν θα εξαπολύσουν τώρα ένα νέο πόλεμο (δεν τους είναι και τόσο εύκολο, όπως δείχνει η ανάλυση των δεδομένων -βλέπε στη σελίδα 5). Σημασία έχει η αποθράσυνσή τους. Σημασία έχει η συμπεριφορά του παγκόσμιου χωροφύλακα, που θέλει να μετατρέψει ολόκληρο τον πλανήτη σε μια απέραντη φυλακή.
Το δυστύχημα είναι ότι το προλεταριάτο στη Δύση, στις μητροπόλεις του ιμπεριαλισμού, παρακολουθεί και τη νέα αυτή απειλή περίπου αδιάφορα. Μοιάζει κλεισμένο στο δικό του αυτιστικό κόσμο, ένα κόσμο μιζέριας και καθημερινής πάλης για την επιβίωση, χωρίς όνειρα, χωρίς ιδανικά, χωρίς ανατάσεις, χωρίς ελπίδα τελικά.
Ξέρουμε, πολλοί θα μας θυμίσουν τις ογκώδεις αντιπολεμικές διαδηλώσεις πριν το ξέσπασμα του πολέμου κατά του Ιράκ. Θα τους απαντήσουμε με ένα ερώτημα: και μετά; Τι έγινε μετά τον πόλεμο, τη στρατιωτική νίκη των Αμερικανοβρετανών, την κατοχή και το ξεκίνημα της αντίστασης; Ποια είναι η αλληλεγγύη που εισέπραξαν οι αντιστασιακές δυνάμεις του Ιράκ;
Ούτε καν διαδηλώσεις πια. Τρεις κι ο κούκος μαζεύονται σε κάθε ανάλογη απόπειρα. Και το χειρότερο; Τα άλλοθι βρίσκονται σε πρώτη ζήτηση: είναι φονταμενταλιστές, χτυπούν αδιακρίτως αμάχους και τα παρόμοια. Λες και έχει μείνει άλλη επιλογή, πέρα απ’ αυτόν τον ασύμμετρο πόλεμο, απ’ αυτό το σύγχρονο αντάρτικο πόλης, για ν’ αντιμετωπιστεί η στρατιωτική υπεροπλία της αυτοκρατορίας και η αδίστακτη πολεμική τακτική της, η τακτική του carpet bombing, της ισοπέδωσης περιοχών και πόλεων και της μαζικής δολοφονίας αμάχων.
Ταξικό καθήκον των προλετάριων της Δύσης είναι η αλληλεγγύη με τους αγωνιζόμενους λαούς της Ανατολής. Τους αντιστεκόμενους και τους απειλούμενους. Αλληλεγγύη με όλα τα μέσα. Αλληλεγγύη που να την αισθανθούν οι ιμπεριαλιστές. Τέρμα πια στις πασιφιστικές εκδηλώσεις για να βγούμε από την υποχρέωση. Ταξικός πόλεμος παντού και με όλα τα μέσα.
