Ρουτίνα ή ανατροπή;

Τις σαμπάνιες στο Μαξίμου δεν τις άνοιξαν το απομεσήμερο της Πέμπτης, όταν ο Χουλιαράκης τους τηλεφώνησε τα νέα από το EuroWorkingGroup, στο οποίο οι επιτελείς των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης υπήρξαν «ευρέως θετικοί» στο να μην εφαρμοστεί το πετσόκομμα των συντάξεων από 1.1.2019. Το ήξεραν από μέρες. Το είχαν «φιξάρει» τη μέρα που ο Τσίπρας συναντήθηκε «εμπιστευτικά» επί μία ώρα με τον Ολαφ Σολτς στο Βερολίνο. Οταν συμφωνεί το Βερολίνο, οι άλλες πρωτεύουσες απλώς επινεύουν.
 
Το ξέραμε κι εμείς. Το υποψιαστήκαμε τον Αύγουστο, όταν μάθαμε πως στις υπηρεσίες του ΕΦΚΑ δεν έχει γίνει καμιά δουλειά για τον επανυπολογισμό των παλιών (προ νόμου Κατρούγκαλου) συντάξεων, ώστε να βρεθεί για κάθε συνταξιούχο η «προσωπική διαφορά», η οποία θα πετσοκοβόταν. Και το γράψαμε στο πρώτο κιόλας φύλλο μας τον Σεπτέμβρη. Ηταν μια διαδικασία δρομολογημένη, είχε το παζάρι της βέβαια, αλλά σ' αυτά τα παζάρια, όταν υπάρχει πολιτική βούληση, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο.
 
Και τώρα θα στηθούν πανηγύρια. Οχι έξαλλα (μην καρφωθούν κιόλας), αλλά μετρημένα, να δίνουν την εντύπωση της «ήρεμης δύναμης». Οτι αυτή η κυβέρνηση ξέρει τι κάνει. Οτι ο Τσίπρας είναι… ηγέτης διεθνούς διαμετρήματος, που τον εμπιστεύονται δεξιοί και σοσιαλδημοκράτες και τον στηρίζουν, γιατί… δεν τους λέει ψέματα.
 
Μετά, αφού ψηφιστεί ο προϋπολογισμός του 2019 χωρίς το πετσόκομμα των συντάξεων και αφού μοιραστούν και κάποια φιλανθρωπικά βοηθήματα με τη μορφή «κοινωνικού μερίσματος» (τακτική αντιγραμμένη κατευθείαν από τους φεουδάρχες του Μεσαίωνα, που χριστούγεννα και πάσχα συνήθιζαν να κάνουν «δώρα» στους υποτελείς τους), θα έρθει η ώρα της αύξησης του κατώτατου μισθού, που η προπαγάνδα την έχει καταστήσει ήδη φετίχ, σκοτεινό αντικείμενο του πόθου.
 
Δε θα επανέλθει, βέβαια, ο κατώτατος μισθός στα 751 ευρώ, που ήταν μέχρι το Φλεβάρη του 2012 (αυτά τα λέγαμε όταν είχαμε… αυταπάτες). Ενα κουλούρι την ημέρα θα είναι η αύξηση, όμως οι εργάτες πρέπει να δείξουν εμπιστοσύνη στον Τσίπρα και την κυβέρνησή του: σήμερα ένα κουλούρι, αύριο μια κότα, μεθαύριο ολόκληρο αρνί. Σημασία έχει τα βήματα να γίνονται «λελογισμένα», για να μη διαταραχτεί το «κεκτημένο» των Μνημονίων, να μην «κατρακυλήσουμε» ξανά στην… κραιπάλη και την αμεριμνησία της προ κρίσης περιόδου!
 
Κι αφού ολοκληρωθεί το σκηνικό του «ήταν δίκαιο – έγινε πράξη» και επικυρωθεί και η συμφωνία των Πρεσπών, ίσως έρθει η ώρα των εκλογών. Ο ηγεμόνας με το κονκλάβιό του θ' αποφασίσουν αν τους συμφέρει ο Μάης ή αν θα τ' αφήσουν για τον Σεπτέμβρη. Αυτοί κρατούν και το πεπόνι και το μαχαίρι.
 
Και το ερώτημα είναι: θα υποκύψουμε στη ρουτίνα του κοινοβουλευτικού κρετινισμού ή θα «δραπετεύσουμε» απ' αυτή; Θα δεχτούμε να μας κοροϊδεύουν με φιλοδωρήματα, ενώ διατηρούν ανέγγιχτη τη μνημονιακή πολιτική; Θα δεχτούμε να μας φτύνουν κατάμουτρα, κινούμενοι και πάλι με τη λογική του «μικρότερου κακού», δηλαδή του κόμματος που μας φαίνεται «κάπως καλύτερο» από τα άλλα;
 
Δεν υπάρχει εργάτης, εργαζόμενος, άνεργος, νέος που να μην ξέρει πώς μπορεί να γίνει η ανατροπή της μνημονιακής «κανονικότητας». Το ζήτημα είναι να πιστέψουμε ότι αυτό μπορεί να γίνει. Να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας. Να σηκωθούμε από το γονάτισμα.