Πέρασε και το πολυνομοσχέδιο της τρίτης αξιολόγησης, που μεταξύ των άλλων περιλάμβανε και ένα σοβαρό πλήγμα στο απεργιακό δικαίωμα. Πέρασε με άνεση από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία (διευρυμένη κατά μία ψήφο) και με εργατικές αντιδράσεις που περιείχαν μεν στοιχεία «θεάματος» (κυρίως από πλευράς ΠΑΜΕ), όμως ούτε μαζικότητα είχαν ούτε την αποφασιστικότητα να εξελιχθούν σε κάτι πέρα από το επίπεδο της διαμαρτυρίας.
Ούτε λοιδορούμε την εργατική τάξη ούτε βέβαια λέμε «καλύτερα να μη γίνεται τίποτα». Ειδικά τα ερωτήματα που αφορούν το τελευταίο («δηλαδή τι θέλετε, να μη γίνει τίποτα;») τα θεωρούμε κουτοπόνηρα. Το θέμα δεν είναι η (διαπιστωμένη) κατάσταση του εργατικού κινήματος, αλλά οι ουρανομήκεις κραυγές διάφορων παραγόντων και παραγοντίσκων, που υπόσχονται «κλιμακώσεις», που «ανανεώνουν το ραντεβού» και λένε διάφορες παρόμοιες φαιδρότητες, οι οποίες είναι σκέτη κοροϊδία.
Οι κλασικοί μας μας έχουν διδάξει ότι ποτέ δεν πρέπει να «ταΐζουμε» με φούμαρα την εργατική τάξη, αλλά πάντοτε πρέπει να εκτιμούμε αντικειμενικά την κατάσταση και να εκθέτουμε με εντιμότητα τα συμπεράσματά μας μπροστά στην τάξη. Δεν υπάρχουν αλήθειες που είναι μόνο για τους «ηγέτες». Η αλήθεια είναι πάντα μία κι αυτή την αλήθεια πρέπει να τη μοιράζεται το σύνολο της τάξης, γιατί μόνον έτσι μπορεί να ανθίσει ξανά η ελπίδα, να οικοδομηθεί ένα πραγματικά ταξικό κίνημα.
Η αισιοδοξία -που πρέπει πάντοτε να χαρακτηρίζει την επαναστατική πρωτοπορία- πρέπει να στηρίζεται στην «ψυχρή», αντικειμενική ανάλυση της πραγματικότητας και όχι σε αγωνιστική μπουρδολογία. Η αγωνιστική μπουρδολογία είναι ικανή να συντηρεί και να αναπαράγει γκρούπες και σέκτες, είναι όμως παντελώς ανίκανη να οργανώσει ένα πραγματικό κίνημα.
Υπάρχει εργάτης που να μη βλέπει τα σημερινά χάλια του κινήματος, την απογοήτευση, την ηττοπάθεια, την παντελή έλλειψη οργάνωσης και προοπτικής; Το ερώτημα είναι πώς θα αλλάξει αυτή η κατάσταση.
Εμείς την πρότασή μας την έχουμε καταθέσει εδώ και πολύ καιρό. Το εργατικό κίνημα πρέπει να ανασυγκροτηθεί σε όλους τους τομείς. Πρώτα και κύρια πολιτικά. Γιατί χωρίς εργατική πολιτική οργάνωση δεν μπορεί να υπάρξει προοπτική σύγκρουσης «τάξης προς τάξη». Αυτό το καθήκον πέφτει στις πλάτες των πρωτοπόρων εργατών.
Μπορεί η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος να περάσει μέσα από τις υπάρχουσες δομές του αστικοποιημένου γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, με δουλειά που θα αποσκοπεί στην αλλαγή των συσχετισμών υπέρ μιας ταξικής κατεύθυνσης; Οχι, δεν μπορεί. Πρώτον γιατί ο αστογραφειοκρατικός συνδικαλισμός είναι διαμορφωμένος σ' ένα πολυπλόκαμο αλλά συμπαγές σύστημα και δεύτερο γιατί η σύμπλευση μ' αυτόν τον συνδικαλισμό οδηγεί σε απόσπαση από την πλατιά μάζα των εργατών που δεν τον εμπιστεύονται.
Απαιτείται η πλήρης ρήξη με τον αστισμό, και στο πολιτικό-κοινοβουλευτικό επίπεδο και στο συνδικαλιστικό επίπεδο. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με δουλειά μυρμηγκιού, δουλειά προπαγάνδας, ζύμωσης και οργάνωσης, δουλειά συνωμοτική, που θα προστατεύει την ταξική δράση. Ετσι χτίστηκε στις απαρχές του το εργατικό κίνημα, έτσι θα ξαναχτιστεί.