Αναβρασμός και πάλι στα σχολεία. Εκατοντάδες οι καταλήψεις, τις παραδέχτηκε ήδη και ο Λοβέρδος.
Ο μηχανισμός του αστικού κράτους κινητοποιήθηκε με το συνηθισμένο τρόπο: απειλές για μαθήματα το Πάσχα και τα Σάββατα, παρέμβαση της εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, μπάτσοι να τρομοκρατούν «ζωηρούς» μαθητές, φτάνοντας ακόμα και σε ξυλοδαρμούς.
Σε πλήρη ετοιμότητα και τα αστικά ΜΜΕ. Καμία έκπληξη στο σχεδιασμό και την εξέλιξη της προπαγάνδας. Σε πρώτη φάση έχουμε την «ουδέτερη» παρουσίαση των ειδήσεων, εν είδει εισαγωγής στο θέμα. Θα ακολουθήσουν οι λυσσώδεις επιθέσεις, η υπεράσπιση της «νομιμότητας», η καταδίκη των «υπερβολών» και των «παράνομων πράξεων όπως οι καταλήψεις» κτλ. Το έχουμε ξαναδεί το σίριαλ και δεν πρέπει να έχουμε καμιά αμφιβολία για την εξέλιξη των επόμενων επεισοδίων.
Αν κάτι ξεχωρίζει το φετινό κύμα καταλήψεων, που μόλις αρχίζει, από εκείνα των προηγούμενων χρόνων, είναι πως κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για «εθιμοτυπικότητα» ενόψει 17ης Νοέμβρη. Υπάρχει «λόγος σοβαρός», υπάρχει κεντρικό αίτημα και γι’ αυτό το φετινό κίνημα των καταλήψεων θυμίζει έντονα στο ξεκίνημά του το 1998-99.
Η «γενεσιουργός αιτία» είναι η ίδια, παρά τη δεκαπενταετία που έχει μεσολαβήσει. Τότε ήταν ο νόμος Αρσένη, τώρα είναι ο νόμος για το «νέο Λύκειο», τον οποίο επεξεργάστηκε και πέρασε από τη Βουλή ο Αρβανιτόπουλος και εφαρμόζει τώρα ο Λοβέρδος. Διαφορετικοί στα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά, ίδιοι στην ουσία τους.
Η ουσία βρίσκεται στην προσπάθεια να σπάσει η τάση της εργαζόμενης ελληνικής κοινωνίας να στέλνει τα παιδιά της στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η εξαφάνιση αυτής της αντινομίας του ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού, η οποία έχει ιστορικές ρίζες. Κάθε νόμος που βγαίνει και αφορά τη μορφή του Λυκείου και το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αυτό το στόχο υπηρετεί. Και κάθε αστός πολιτικός που περνά από το πόστο του υπουργού Παιδείας κολακεύεται με την ιδέα ότι θα είναι αυτός που θα δημιουργήσει ένα τόσο καταστροφικό εκπαιδευτικό σύστημα που θα ανακόψει αυτή την τάση προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση για τη μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς.
Η τελευταία μεταρρύθμιση προβάλλει με αξιώσεις επίτευξης αυτού του στόχου, επειδή αναπτύσσεται σε ένα έδαφος μαζικής φτωχοποίησης των εργαζόμενων τάξεων και στρωμάτων. Τουλάχιστον αυτό ελπίζουν οι εμπνευστές της. Η αντίδραση των μαθητών δείχνει ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις να πεταχτεί και αυτή η μεταρρύθμιση στο σκουπιδοτενεκέ, όπως και οι προηγούμενες.
Είναι ακόμη νωρίς και δεν μπορεί κανείς να πει με σιγουριά πόσα «καύσιμα» έχει στις δεξαμενές του το κίνημα που μόλις άρχισε στα σχολεία. Δεν επιτρέπεται, όμως, να αντιμετωπίσουμε αυτό το κίνημα σαν ουδέτεροι παρατηρητές, εγκαταλείποντας τους μαθητές αβοήθητους στη μανία του κράτους και των ορδών των «αγανακτισμένων γονέων», που σύντομα θα δημιουργηθούν.
Το κεντρικό αίτημα που προβάλλει το μαθητικό κίνημα είναι ένα παλλαϊκό αίτημα, γι’ αυτό και η μαχητική στήριξη του αγώνα τους πρέπει να γίνει παλλαϊκή υπόθεση. Με απόλυτο σεβασμό στο μαθητικό κίνημα και τις διαδικασίες του και με αποφασιστικότητα απέναντι στο κράτος και τις αντιδραστικές κοινωνικές δυνάμεις που αυτό θα κινητοποιήσει.