Τα στοιχεία που αποκαλύπτουμε σήμερα (βλέπε σελίδα 9) για το όργιο κρατικών επιχορηγήσεων στον ιδιωτικό ΟΑΣΘ (που κάνει τις αστικές συγκοινωνίες στη Θεσσαλονίκη), ένα όργιο που ισοδυναμεί με πλιάτσικο σε βάρος του ελληνικού λαού, αποτελούν την καλύτερη απόδειξη για το ότι οι ανατροπές που επιχειρεί η κυβέρνηση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς της Αθήνας κάθε άλλο παρά το «νοικοκύρεμα» έχουν ως στόχο.
Στόχο έχουν να πλήξουν βίαια τα δικαιώματα των εργαζόμενων, να φορτώσουν το κόστος στις πλάτες του λαού που χρησιμοποιεί τα ΜΜΜ, να διαλύσουν εντελώς το σύστημα, κάνοντας αφόρητη τη ζωή όσων κινούνται με τα ΜΜΜ, και ν’ ανοίξουν το δρόμο στη γενική ιδιωτικοποίηση. Δημιουργούν τις συνθήκες για να δώσουν στο κεφάλαιο άλλο ένα πεδίο κερδοφόρας δραστηριότητας.
Σχεδόν πενταπλάσιες είναι οι κρατικές επιχορηγήσεις που παίρνει ο ιδιωτικός ΟΑΣΘ της Θεσσαλονίκης. Ουδείς, όμως, διαμαρτύρεται γι’ αυτές. Λες και δεν βγαίνουν από τα κρατικά ταμεία. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ποια είναι η (μη ομολογούμενη) στρατηγική και για τα ΜΜΜ της Αθήνας.
Και μόνο αυτή η σύγκριση αρκεί για να φανεί ο παλλαϊκός χαρακτήρας του αγώνα που πρέπει να δοθεί. Οι εργαζόμενοι για τα δικαιώματά τους και όλοι οι υπόλοιποι όχι απλώς ως αλληλέγγυοι, αλλά ως αγωνιστές για ΜΜΜ που θα εξυπηρετούν ανθρώπινα τις ανάγκες μας και θα μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε δωρεάν.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των συνδικάτων στα ΜΜΜ (πλην αυτής των οδηγών της ΕΘΕΛ, που δεν τόλμησε να πάει, και των ΗΛΠΑΠ, που δεν τη δέχεται ο Ρέππας, διότι «δεν συζητά με απεργούς») παίρνει μέρος σε μια φάρσα διαλόγου, που προσφέρει στην κυβέρνηση το άλλοθι που χρειάζεται αυτή τη στιγμή. Ενώ καταθέτει ένα νομοσχέδιο χουντικού τύπου, που καταργεί για τους συγκεκριμένους εργαζόμενους ακόμα και τη στοιχειώδη προστασία του εργατικού δικαίου, αυτοί πηγαίνουν και συζητούν με το υπουργείο, αποπροσανατολίζοντας και τους εργαζόμενους και τον ελληνικό λαό.
Η υπόλοιπη συνδικαλιστική γραφειοκρατία (του ΠΑΜΕ συμπεριλαμβανόμενου) σφυρίζει αδιάφορα, λες και δεν είναι αυτός ο αγώνας που πρέπει άμεσα να οργανωθεί και να στηριχτεί. Διευκολύνουν έτσι την κυβέρνηση να επιχειρήσει έναν ακόμη αιφνιδιασμό, έχοντας το άλλοθι ότι πριν έκανε «διάλογο».
Είναι φανερό ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, καλώντας σε συστράτευση όλο το λαό, γιατί κοινά είναι τα συμφέροντα όλων.